Tara Moss jest nie tylko pisarką, ale także prezenterką telewizyjną oraz dziennikarką. Z ogromnym zaangażowaniem poświęca się akcjom charytatywnym, a także skrupulatnemu zbieraniu informacji potrzebnych do książki, nad którą w danym momencie pracuje. Ma na swoim koncie autorskim już dziewięć wydanych powieści, które składają się na dwie popularne za granicą serie. „Krwawa hrabina” otwiera trylogię o przygodach Pandory English.

Główna bohaterka straciła rodziców w wypadku, gdy miała kilka lat. Od tamtego czasu wychowywała ją ciotka. Obie mieszkają w małym miasteczku, które dla Pandory jest jak więzienie. Dlatego wybawieniem jest zaproszenie jakie otrzymuje od ciotecznej babki. Dziewczyna ma nadzieję, że podróż do Nowego Jorku otworzy przed nią wrota do upragnionej kariery dziennikarskiej. Jednak gdy dociera na miejsce, sprawy przybierają nieoczekiwany obrót. Po pierwsze rezydencja Celii to neogotycka kamienica usytuowana w dzielnicy, o której istnieniu wydaje się nie wiedzieć reszta miasta. No i jeszcze osoba ciotecznej babki, która wcale nie wygląda, ani nie zachowuje się jak staruszka.

Pandora mimo to postanawia przejść nad tym do porządku dziennego i zaczyna rozglądać się za upragnioną pracą. Po kilku bolesnych porażkach, idzie za radą swojej dobrodziejki i zgłasza się do pracy w mniejszym piśmie o modzie. Jej pierwszym zadaniem jest relacja z gali promującej najnowszy kosmetyk zwany „Krwią młodości”. Pandora nie spodziewa się jednak, że z tego powodu jej życie odmieni się o 180 stopni.

Do sięgnięcia po książkę zachęcił mnie nie tylko opis, ale także intrygujący tytuł sugerujący spory udział w historii, kogoś o bardzo mrocznych zamiarach. Niestety z początku ciężko jest się wciągnąć w historię z powodu często występujących i długich opisów. Co prawda nie można nazwać ich nużącymi, czy też nudnymi, ale wciągającymi lub wzbudzającymi ciekawość, także nie. Plasują się gdzieś po środku i moim zdaniem, również za to należą się słowa uznania dla autorki, bo niewielu jej kolegów/koleżanek po fachu to potrafi. Na szczęście wszystkie opisy czyta się bardzo szybko i lekko. Może dlatego, że narracja prowadzona, w formie pierwszoosobowej, przez główną bohaterkę ma w sobie pewną dozę świeżości. Spytacie, czym to się objawia? Ano tym, że dla Pandory wszystko jest nowe i nieznane. Więc jej relacje mają w sobie ogromne pokłady ciekawości i radości z poznawania, i eksplorowania Nowego Jorku, i tego co oferuje jej nowa praca.

Jeżeli chodzi o akcję, to z początku niewiele się dzieje. Mimo tego, nie mogę nie nadmienić, że Tara Moss miała naprawdę świetne pomysły, które skutecznie przykuwały moją uwagę. Dzięki temu doskonale widać jak dużo czasu poświęciła na dogłębne zapoznanie się ze światem mody oraz funkcjonowaniem magazynów zajmujących się tym tematem. Jednak to nie wszystko, ponieważ autorka nim zabrała się do pisania „Krwawej hrabiny” zapoznała się nawet z tymi najdrobniejszymi niuansami powiązanymi z historią Elżbiety Batory. Jednak nie mogę nie wspomnieć również o tym, że chwilami historia Pandory była do granic nierealna i naciągana. Zupełnie tak jakby pisarkę ogarnęła niemoc twórcza, ale z powodu rozpoczętych sytuacji musiała dopisać ich zakończenie na siłę, ponieważ miała już doskonały pomysł na dalszy ciąg.

Trzeba przyznać, że mimo tych niedociągnięć, budowanie i dalsze rozwijanie klimatu powieści, udało się Moss nad wyraz udanie. Na początku jedynie delikatnie go sygnalizuje, aby zachęcić czytelnika do dalszej lektury. Jednak jego rozwinięcie idzie w parze z rozwojem fabuły. Staje się dużo mroczniejszy, przepełniony tajemnicami oraz półsłówkami. Jest niczym lepka pajęcza sieć, oplatająca do tego stopnia, iż im bardziej chcemy choć na chwilę oderwać się od poznawanej historii, to tym trudniej jest nam to zrobić. To naprawdę świetne, ponieważ tempo czytania rośnie ze strony na stronę. Szkoda tylko, że po przeczytaniu i zamknięciu powieści, zostaje ogromny niedosyt i lekkie uczucie niesmaku, ponieważ jak dla mnie to punkt kulminacyjny wcale taki nie był. Po pierwsze, nastąpił zbyt szybko i bez uprzedniego (poprawnego) wprowadzenia, w sumie najważniejszej (zaraz po Pandorze) postaci. Po drugie, nadal nie wiemy o co chodzi z przeznaczeniem dziewczyny, ani na czym ma polegać jej rola. Autorka tak jakby zapomniała umieścić w tekście chociaż małą wzmiankę na ten temat. A szkoda! Bo jak dla mnie, mogły być to największe atutu „Krwawej hrabiny”.

Podsumowując. „Krwawa hrabina” to książka ciężka do ocenienia, ma bowiem zarówno pozytywne, jak i negatywne strony. Dlatego, nie będę pisała, że ją polecam lub nie. Sami zadecydujcie, czy chcecie dać jej i samej autorce, szansę.

Natalia Zdziechowska