Will Cochrane to człowiek praktycznie doskonały, typowy odpowiednik Jamesa Bonda. Nie ima się zadań niemożliwych i moralnie kontrowersyjnych, przez co staje się zabójczą i niebezpieczną bronią, która odpowiednio ukierunkowana i wyszlifowana przysłuży się dobru ogółu. Akcja książki kręci się wokół zapowiedzianego ataku terrorystycznego, który będzie niebywałym ciosem dla ludzkości. Nie jest to oczywiście oryginalny pomysł, ale skuteczne spełnia swoją rolę. Napędza, i tak już szybką akcję, i pompuje do organizmu czytelnika hektolitry adrenaliny, tworząc szczególną i dość personalną więź z głównym bohaterem.

Niewątpliwe uznanie należy się autorowi za przedstawienie życia szpiegów „od kuchni”. Ukazanie procesów decyzyjnych oraz osobliwej polityki agencji wywiadowczej było strzałem w dziesiątkę! Świat kinematografii przyzwyczaił nas do pewnego utartego schematu o tajnych pracownikach „jej królewskiej mości” - wykonaj zadanie nie dając się schwytać bądź zabić, a w nagrodę dostaniesz kolejne zadanie (i tak w kółko). W „Tropicielu szpiegów” położono znaczący nacisk na sprawy organizacyjne tychże zadań, określenia priorytetów i strat koniecznych. Na stworzenie planów awaryjnych, precyzyjnie dobrany osprzęt i zespół współpracowników, który zagwarantuje powodzenie misji. Czytelnik może sam ocenić jak ciężką pracę wykonują niewidzialni wywiadowcy.

Kreacja głównego bohatera poprzez nadmierne bohaterstwo, ekstremalną odporność na ból oraz determinację staje się zbyt surrealistyczny, przez co zamiast myśleć o nim jako o istocie ludzkiej, odbiorca zaczyna obcować z maszyną, tworem niezniszczalnym. Lecz wtedy na arenie pojawiają się emocje – tak intensywne, tak prawdziwe, tak ludzkie, że kiedy wchodzą w grę, to pojawiają się i błędy. W jednej chwili „człowiek ze stali” staje się pospolitym mięczakiem, człowiekiem zdruzgotanym emocjonalnie, panikującym i nie mogącym przystosować się do otaczającej go rzeczywistości. Paleta osobowości Willa Cochrana została nakreślona w sposób przemyślany i efektowany, wytwarzając bohatera z jednej strony nieprzeciętnego, a z drugiej, najbliższego naszemu otoczeniu.

Interesująca, uzależniająca, dojrzała, osobliwa, zajmująca, ale przewidywalna i tradycyjna. Tyloma przymiotnikami można określić książkę Matta Dunna. Stanowi bardzo dobrze zamkniętą całość fabularną i należy tylko mieć nadzieję, że autor powtórzy swój błyskotliwy talent w kolejnych przygodach agentów MI6.

Damian Hejmanowski