Nie jest to jednak twórczość hermetyczna, odcinająca czytelnika od głównego nurtu wiersza, którym powinien płynąć sens. Graham niemal każdorazowo ustawia tekst w idealnej równowadze – obszerne i przyznamy trudne fragmenty dociąża kamieniem konkretu, ostrego obrazu. Prowadzi w głąb labiryntu, zaopatrując nas w mapę, na której wyraźnie zaznaczono jego serce.

=13pxJest to poezja wykwintna i mądra, której twarde struktury spowija bluszcz pięknego  języka. Eksplodujących piętrzących się metafor, delikatnych aluzji, w których pobłyskują najbardziej fundamentalne emocje, nastroje i odczucia – miłość, bliskość, wiara (w książce znajdziemy przynajmniej kilka nieortodoksyjnych wierszy niemal religijnych), a z drugiej strony osamotnienie, próby zrozumienia siebie, bliskich, natury i samego aktu  pisania.

Będę szczery – „Prześwity” to literatura najwyższej próby, która jednak znajdzie niewielu potencjalnych czytelników wśród tych, którzy preferują czytanie w tramwaju, w kolejce do lekarza lub chcą wyrwać się z rzeczywistości na kilka przyjemnych lecz bezproduktywnych godzin. To poezja wymagająca skupienia i medytacji.

Dawno nie przydarzyło mi się coś podobnego, co spotkało mnie w przypadku poezji Jorie Graham – po przeczytaniu jej wiersza, ba! nawet kilkunastu linijek dłuższego poematu, musiałem zamknąć książkę i nabrać powietrza do płuc. To żadna metafora, tak po prostu działają najwięksi poeci. Zagęszczenie, wybujałość i esencjonalność tej poezji przyprawia o zawrót głowy.

To z pewnością lektura obowiązkowa dla każdego, kto sięga po pióro lub jak Graham po długopis. To z daleka widoczny punkt odniesienia. Szczyt, w jaki należy się wpatrywać, choćby tylko nielicznym udało się na niego wspiąć.

Tomasz Fijałkowski

Spotkanie z Jorie Graham odbędzie się 21 kwietnia podczas Portu Literackiego we Wrocławiu.