Główną bohaterką jest Teodora Wilk. Sama woli, by zwać ją Dorą, albo z czarodziejska Jadą. Była policjantka z Torunia, na skutek wydarzeń opisanych w pierwszym tomie (jeśli jeszcze go nie czytałeś/-łaś to przerwij w tej chwili, bo zepsuję Ci jego lekturę) nie może już wrócić do ludzkiego świata i musiała na stałe przenieść się do świata równoległego, w którym żyją wampiry, wilkołaki, wróżki, czarodziejki, wiedźmy, anioły, demony i cała masa innego magicznego ludu. Za swoje zasługi otrzymała wygodne mieszkanko w Thornie (magicznym odpowiedniku Torunia), w którym mieszka z dwójką przyjaciół - diabłem Mironem i aniołem Joshuą.

Pewnego dnia ktoś w Trójprzymierzu (magiczny odpowiednik Trójmiasta) zaczyna zabijać wampiry i magiczny lud. Wszystko wskazuje na wilkołaki, ale coś tu (nie) śmierdzi. Dora i jej przyjaciele będą musieli odkryć kim są mordercy, nim upadnie kruchy pokój i poleje się krew.

Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że seria o Dorze Wilk ma sporo wspólnego z popularnymi klonami "Zmierzchu". Nic bardziej mylnego. Owszem, główna bohaterką jest kobieta, prowadząca pierwszoosobową narrację, mamy wampiry, wilkołaki i trójkącik miłosny, ale na tym podobieństwa się kończą.

Dora to postać złożona i dość mało kobieca, co jej wyczuloną na punkcie mody przyjaciółkę Katię doprowadza do szału. Jest wiedźmą, ale ma w sobie zarówno dziedzictwo bogini miłości, jak i Pani Północy, bogini wojowników. Na domiar złego dysponuje znacznie większą mocą niż przeciętna wiedźma.

Trójkącik miłosny jest o tyle nietypowy, że obaj faceci nie tylko się znoszą, ale wręcz są najlepszymi przyjaciółmi i nie zamierzają pozwolić, by zmieniła to kobieta, nawet tak atrakcyjna jak Dora. W końcu kumplują się już od kilku stuleci. Dodatkowo Joshua dostał fuchą anioła stróża Dory, a to wyklucza wszelkie kontakty natury seksualnej z podopieczną.

I wreszcie dochodzimy do wampirów i wilkołaków. W magicznym świecie tworzą oni dwie liczące się frakcje. Trzecią są wszelkie magiczne stworzenia, jak wiedźmy, wróżki, gnomy itp. Zupełnie oddzielny system tworzą anioły i demony. Każda z tych frakcji ma ścisłe zasady, wzorce postępowania, sympatie i antypatie. Co dla Jadowskiej charakterystyczne, wszystkie te regulacje społeczne w jakiś sposób wiążą się z biologią tych stworzeń. I tak wilkołaki przejęły sporo stadnych zachowań wilków, agresywnych, ale niepozbawionych logiki. Wampiry, jak to długowieczne stworzenia, są rozpolitykowane, ale ważne są setki niuansów związane ze stworzycielami poszczególnych krwiopijców. I tak dalej.

Niektórych może oburzyć pewna swoboda obyczajowa i seksualna panująca w magicznym świecie. Czytałem nawet artykuły, w których domorośli psychoanalitycy diagnozowali Jadowskiej na tej podstawie różne dewiacje seksualne :). Jednak i ten element, podobnie jak cała reszta kultury magicznego świata, tworzy świetnie przemyślaną i bogatą konstrukcję, która wyróżnia Jadowską na tle podobnej literatury.

Jak już wspomniałem, cykl o Dorze Wilk od początku planowany był na sześć tomów i to widać. Największym grzechem, jaki może popełnić młody twórca to pisanie na siłę kontynuacji czegoś, co się sprzedało. Tu nic nie jest pisane na siłę, wszystko do siebie pasuje i układa się w większą całość. Znaczenie mogą mieć nawet drobne szczegóły z tomu pierwszego, więc przed lekturą "Bogowie muszą być szaleni" polecam odświeżenie sobie "Złodzieja Dusz" i zajrzenie na stronę Anety Jadowskiej, gdzie można przeczytać kilka opowiadań z tego świata, wyjaśniających pewne aluzje, które możemy napotkać w drugim tomie.

Fani na pewno będą zadowoleni, że powracają niemal wszyscy bohaterowie z pierwszego tomu. Mamy więc oczywiście Dorę i jej dwóch amantów, dwóch nadprzyrodzonych dziadków - Gabriela i Lucyfera, starszyznę Thornu oraz Leona, właściciela "Szatańskiego Pierwiosnka", ulubionej knajpy Dory. Powróci też cała masa trzecioplanowych bohaterów, niektórzy tylko na chwilę, inni awansują na drugoplanowych. Martwić może jedynie ograniczenie roli Katii i Witkacego, ale końcówka daje nadzieję, ze z tą dwójką możemy częściej spotykać się w kolejnych tomach.

"Bogowie muszą być szaleni" to godna kontynuacja "Złodzieja Dusz", a cała seria to prawdziwa perełka polskiego Urban Fantasy. Jeśli chcecie przeczytać coś rodzimego w tym gatunku, to zaczęcie od Jadowskiej będzie najlepszym rozwiązaniem.

Krzysztof Krzemień