Bogowie muszą być szaleni

Sądziłam, że „Złodziej dusz” był dobry i reszta serii utrzyma się na jego poziomie, ale „Bogowie muszą być szaleni” biją go na głowę! Ten tom był BOSKI ✨ Bawiłam się świetnie i nie mogłam się oderwać nawet na chwilę, a dokładnie tego oczekiwałam. Mam nadzieję, że kolejne tomy, będą przynajmniej trzymać poziom drugiego lub będą jeszcze lepsze!

Sądziłam, że „Złodziej dusz” był dobry i reszta serii utrzyma się na jego poziomie, ale „Bogowie muszą być szaleni” biją go na głowę! Ten tom był BOSKI ✨ Bawiłam się świetnie i nie mogłam się oderwać nawet na chwilę, a dokładnie tego oczekiwałam. Mam nadzieję, że kolejne tomy, będą przynajmniej trzymać poziom drugiego lub będą jeszcze lepsze!

Pokaż mimo to

Drugi tom Heksalogii o wiedźmie, rewelacja, no rewelacja! Cóż więcej dodać. Pytanie dlaczego tak szybko się skończyła? Odpowiedź wręcz banalna - dobrze napisane i wciągające książki szybko się czyta. Oczywiście nie mogło zabraknąć głównej bohaterki Dory Wilk, jej diabła i anioła. Nie mogło zabraknąć ich ulubionego baru i ... kłopotów. Druga część pochłania, bo autorka wymieszała tu różne wierzenia - od systemów chrześcijańskich, przez słowiańskość, mitologię nordycką i celtycką. Spotkamy tu m.in. Lokiego i Morrigan (Czarną Wronę), Baala, Jezabel, Królową Wilków i wielu wielu innych, a główna bohaterka nie tylko będzie musiała doprowadzić do walki na Krwawym Polu, ale też zaadoptować dwa wampiry. Dzieje się oj dzieje w tym tomie, więc nie ma się nad czym zastanawiać tylko szybko po niego sięgać.

Drugi tom Heksalogii o wiedźmie, rewelacja, no rewelacja! Cóż więcej dodać. Pytanie dlaczego tak szybko się skończyła? Odpowiedź wręcz banalna - dobrze napisane i wciągające książki szybko się czyta. Oczywiście nie mogło zabraknąć głównej bohaterki Dory Wilk, jej diabła i anioła. Nie mogło zabraknąć ich ulubionego baru i ... kłopotów. Druga część pochłania, bo autorka...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jadowska bardzo poprawia mi humor. Jej książki pozwalają mi odlecieć od rzeczywistości, a że są zupełnie oderwane od problemów jakie mają ludzie, tym lepiej. Jednak... Czytając o nadnaturalnych, chciałabym nie tylko czytać o tym, jakim fenomenem jest Dora. To druga część cyklu, pierwsza nie była tak oczywista, a tutaj główna rozgrywka została opisana właściwie w kilku zdaniach! Wątek Jezabel dodał smaku i świetnie że się pojawił, gdyż po pierwszej części- szybkiemu rozprawieniu się z Lokim, byłam nieco zdegustowana.
Oczywiście nie można brać zbyt serio przygód Dory, ale dla mnie to tym lepiej. Są znakomitą odskocznią od problemów dnia codziennego. Podoba mi się cięty styl Jadowskiej, jej duża wiedza, jeśli chodzi o postaci z mitologii i inne paranormalne (swojego czasu więcej tego typu książek czytywałam), jednak moją ulubioną bohaterką tej Autorki chyba już zawsze pozostanie Nikita. Co nie przeszkodzi mi w miłym relaksie przy dalszych tomach "Heksagonu...".

Jadowska bardzo poprawia mi humor. Jej książki pozwalają mi odlecieć od rzeczywistości, a że są zupełnie oderwane od problemów jakie mają ludzie, tym lepiej. Jednak... Czytając o nadnaturalnych, chciałabym nie tylko czytać o tym, jakim fenomenem jest Dora. To druga część cyklu, pierwsza nie była tak oczywista, a tutaj główna rozgrywka została opisana właściwie w kilku...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dora na stałe zamieszkuje w Thornie. Myśląc że nic złego już się nie wydarzy jest w wielkim błędzie. Już na początku ktoś chce pozbyć się jej przyjaciela. Dodatkowo bogowie rozpoczynają rozgrywkę, którą magiczni i niemagiczni mogą przypłacić życiem. W tym wszystkim poplątane drzewo genealogiczne jej nie pomaga. Czy Dorze uda się pogodzić odwiecznych wrogów? Czy uda jej się uratować przyjaciela? Czy powstrzyma wojnę bogów? Tego musicie dowiedzieć się już sami, czytając ten tom.
.
Jeżeli wahaciesię czy czytać drugi tom Złodzieja dusz, to podpowiem wam: TAK!!! Mimo, że mam tu trochę minusów, to ocena jest bardzo wysoka.
.
Pierwszy minus: Joshua, Miron i Dora. Ten wątek jest tak poplątany, że nawet kot tak włóczki nie zaplącze. Oni chcą być razem, ale co powie ich przyjaciel. Moim zdaniem za bardzo bawili się w kotka i myszkę, o wiele bardziej niż w pierwszym tomie. Nie powiem: wkurzało mnie to czasami na tyle że pomijałam te strony 🙈. I okej to jest potrzebne ze względu na moc miłości/płodności jaką ma główna bohaterka, ale tego było za dużo.
.
Co do Dory to jest za bardzo wyidealizowana. A właściwie autorka jej daje za dużo, a Dora to ot tak przyjmuje. Idealizm pasuje do niej, ale autorka za dużo tego dała na raz.
.
Właśnie!W tej części mamy tak jakby dwa problemy. Jeden związany z Joshuą i drugi ,,tytułowy". Przez to że są dwa moim zdaniem żaden nie był dobrze rozwinięty. A szkoda bo wątek z Lokim (tak tym nordyckim😍) mógł być dłuższy i miał potencjał.
.
Mam też kilka plusów. Pierwszy już powiedziałam: postać Lokiego. Drugi to wampiry. Bardzo podobało mi się to co stało się w ,,Trumnie" (czyli takim barze).
.
Ostatni plus to charakter Dory. To jak stała się ,,politykiem" żeby zdobyć sojuszników było genialne. Mega się uśmiałam 😂.
.
Mimo kilku zgrzytów dobrze się bawiłam, szybko się czytało i wciągnęłam się w akcje, a to jest chyba najważniejsze. Ostatecznie 9/10. Nie mogę dać 10, ale źle bym się czuła, gdybym dała mniej niż 9.

Dora na stałe zamieszkuje w Thornie. Myśląc że nic złego już się nie wydarzy jest w wielkim błędzie. Już na początku ktoś chce pozbyć się jej przyjaciela. Dodatkowo bogowie rozpoczynają rozgrywkę, którą magiczni i niemagiczni mogą przypłacić życiem. W tym wszystkim poplątane drzewo genealogiczne jej nie pomaga. Czy Dorze uda się pogodzić odwiecznych wrogów? Czy uda jej się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chciałabym się odnieść do wszystkich książek poprzedzających tą włącznie.

Ta książka to jakaś porażka, po której mam ochotę wydrapać sobie oczy. To najgorsze fantasy jakie było dane mi czytać. To jest tanie gówno.
Zacznijmy może od początku. Ponad 3/4 książki to głębokie jak kałuża pod blokiem, rozważania głównej bohaterki, są nudne jak flaki z olejem i zbędne. Pozostała 1/4 to sporadyczna akcja z koszmarnymi i pospolitymi opisami. Fabuła jest bardzo przewidywalna, niczym sama Dora.

Zauważyłam, że autorka co jakiś czas odkrywa nowe słowo i wpycha je wszędzie przez 3 rozdziały i później się nim nudzi. Jeżeli nie ma nic mądrego do napisana to niech na prawdę przestanie.

Nie da się również zauważyć, iż nasza główna bohatereczka, która zmaga się z tak zwanym "syndromem Mary Sue" jest w jakiś sposób połączona z autorką. Obydwie posiadają rude włosy i imię "jada" pochodzi o nazwiska autorki "jadowska". Czyli jest to kolejna autorka spełniająca swoje nastoletnie fantazje. Chciałabym rozwinąć również termin "mary sue", jest to w skrócie panna idealna. Jak łatwo zauważyć nasza kochana Dora jest chodzącym bóstwem, bez skaz problemów czy zmartwień. Jest skromna, waleczna, piękna, wyjątkowa, niesamowita, gorąca, przebiegła, sprytna, silna, uparta, gotowa do poświęceń, no dużo by wymieniać. W każdej książce zdobywa nowe moce i nowych, wspaniałych przyjaciół. Większość czasu jest ubóstwiana przez znajomych i rodzinę, co ciekawe przyszywaną, ponieważ kolejną cechą typowej Mary jest brak biologicznej rodziny i przeszłość z problemami psychicznymi (i tendencja do chwalenia się nimi na około). To okropne jak autorka spłaszczyła problem depresji i samookaleczania tylko po to, aby jej żałośna Dora miała się czym pochwalić znajomym. Obrzydlistwo. Wspomniała również, że jej bohatereczka jest biseksualna. Ciekawy chwyt marketingowy, ponieważ książki z bohaterami LGBTQ+ są teraz bardzo wychwytywane. Jest ich bark na rynku przez co czuliśmy się wyalienowani (należę do niej i w tym momencie przekazuje powszechną opinię- brakuje nam książek z reprezentacją naszej orientacji). Tylko książka z biseksualizmem nie ma nic wspólnego, gdyby nie to, że narrator o tym wspomniał nigdy bym się nie domyśliła. Nasza kochana Dora podnieca się na każdego, niebrzydkiego mężczyznę w jej otoczeniu, mało tego, mogę śmiało stwierdzić, że ma własny harem. Jedyny przejaw jej zainteresowania dziewczynami, (który i tak był znikomy) to była informacja o posiadaniu przez nią dziewczyny. Widać, że autorka nie ma pojęcia o czym pisała i na siłę wcisnęła ją w to, tylko po to, aby książka się lepiej sprzedawała. Powtórzę się: obrzydliwe. Jeżeli chciał*ś przeczytać to tylko dlatego, że jest tam jakaś część twojej orientacji- błagam cię, nie popełniaj tego błędu. Stawiam, że gdybym usunęła zbędne pierdolenie o Dorze to zostało by jakieś 30 stron gównianej akcji. I gdybym załadowała to na Wattpada to bym została wyśmiana.
Zawsze, kiedy na koniec wszyscy myślą, że to już koniec pojawia się dar z niebios i wszyscy żyją długo i szczęśliwe, to jest żenujące. Moja ulubiona zabawa brzmi - Zgadnij, jak Dora będzie zajebista dziś, ile nowych mocy dostanie i z jakimi szychami się nie zaprzyjaźni. Podsumowując, mam ochotę wydrapać sobie oczy tępą łyżką. Pozdrawiam wszystkich ludzi z gustem.

Chciałabym się odnieść do wszystkich książek poprzedzających tą włącznie.

Ta książka to jakaś porażka, po której mam ochotę wydrapać sobie oczy. To najgorsze fantasy jakie było dane mi czytać. To jest tanie gówno.
Zacznijmy może od początku. Ponad 3/4 książki to głębokie jak kałuża pod blokiem, rozważania głównej bohaterki, są nudne jak flaki z olejem i zbędne. Pozostała...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak cudnie jest w tym czasie odpłynąć w świat wiedźm. Przeczytałam na wdechu

Jak cudnie jest w tym czasie odpłynąć w świat wiedźm. Przeczytałam na wdechu

Pokaż mimo to

"Bogowie muszą być szaleni" to drugi tom genialnej i jakże oryginalnej serii Anety Jadowskiej pt Heksalogia o Dorze Wilk. Ten tom podobał mi się bardziej niż poprzedni. Myślę, że wynikać to może z tego, że tutaj juz znamy świat i bohaterów. Autorka nie musiała się skupiać na opowiedzenie wszystkiego od początku a to zaowocowało. Ponownie mamy tutaj dwie sprawy do rozwiązania, ale są to zupełnie inne sytuację od tych z pierwszego tomu. Warto to docenić o przeczytać te serie.

"Bogowie muszą być szaleni" to drugi tom genialnej i jakże oryginalnej serii Anety Jadowskiej pt Heksalogia o Dorze Wilk. Ten tom podobał mi się bardziej niż poprzedni. Myślę, że wynikać to może z tego, że tutaj juz znamy świat i bohaterów. Autorka nie musiała się skupiać na opowiedzenie wszystkiego od początku a to zaowocowało. Ponownie mamy tutaj dwie sprawy do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mija kilka miesięcy od wydarzeń ze „Złodzieja dusz”. Dora wraz z aniołem Joshuą oraz diabłem Mironem prowadzi prywatną agencję detektywistyczną, oraz żyją pod jednym dachem. Jednak życie bohaterki nie może być spokojne. W snach zaczyna nawiedzać ją tajemnicza bogini, która ukazuje jej efekt nieodbytej jeszcze wojny. Dora aby zapobiec temu musi pogodzić skłócone magiczne nacje. Dla niej samej okazuje się to czas odkrywania własnych korzeni.

Kolejna część o Dorze Wilk już za mną. I po „Złodzieju dusz” oczekiwałam raczej zabawnej i lekkiej przygodówki pełnej zwrotów akcji i ciągłych działań. W pewnym sensie to dostałam, bo całość dosyć szybko mi zleciała. Sama akcja też się znalazła. Problem jednak w tym, że dla mnie wszystkie wydarzenia były na tzw. jedno kopyto. Dora nie musiała się zbytnio wysilać tylko pogadać z przywódcami, a oni udobruchani dali jej wszystko, co chciała. Największa walka pojawiła się tak naprawdę na sam koniec książki i to też przy problemie, który przez większość tej opowieści był traktowany po macoszemu. Chyba po tak wojowniczej i niezwyciężonej bohaterce oczekiwałam większej różnorodności przygód. Pojawia się tutaj również dużo wątków obyczajowych związanych z relacją Dory, Mirona i Joshuy. Niestety jest on strasznie przesłodzony i mimo wynikającego problemu, bohaterowie nawet się nie sprzeczają. Brakowało mi również zgrzytów, jakie mogły wyniknąć z dzielenia mieszkania. Całość wyszła za perfekcyjnie, przez co dla mnie sztucznie.

Po przeczytaniu pierwszej części z tej serii bardzo spodobała mi się postać Dory. Była twardą babką, która miała wielu wrogów, ale się tym specjalnie nie przejmowała. Jednak w tej części na każdym kroku podkreślano, jaka jest niezwykła i jak każda nacja ją kocha. W pewnym momencie stała się ona dla mnie za mdła. Czekałam, aż w końcu podwinie się jej noga, lub bardziej się wysili do osiągnięcia celu i się niestety nie doczekałam. Jestem jednak mile zaskoczona postacią Joshuy. W poprzedniej części było go mało i ukazany został raczej jako gbura i przydupasa Mirona. Tutaj jest go zdecydowanie więcej i okazało się, że jest rozmowny i zabawny!

„Bogowie muszą być szaleni” niestety, ale wyszło strasznie średnio. Wątki wyszły niejakie i podobne do siebie, a bohaterka przez swoją fajność i wyjątkowość strasznie mdło. W pewnym momencie miałam nawet ochotę zostawić ją w połowie czytania i skończyć, kiedy indziej, a takie coś zdarza mi się naprawdę rzadko. Mam jednak nadzieje, że w następnej części zadzieje się trochę więcej. Tom ten czeka już u mnie na półce, lecz nie jestem pewna czy szybko się za niego zabiorę. A tymczasem druga część dostaje ode mnie 5/10.

Mija kilka miesięcy od wydarzeń ze „Złodzieja dusz”. Dora wraz z aniołem Joshuą oraz diabłem Mironem prowadzi prywatną agencję detektywistyczną, oraz żyją pod jednym dachem. Jednak życie bohaterki nie może być spokojne. W snach zaczyna nawiedzać ją tajemnicza bogini, która ukazuje jej efekt nieodbytej jeszcze wojny. Dora aby zapobiec temu musi pogodzić skłócone magiczne...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po fenomenalnym pierwszym tomie nie mogłam się doczekać, żeby sięgnąć po kolejny. I nie zawiodłam się! Poziom jest tak samo dobry, nowe przygody Dory i chłopaków wciągają od pierwszej strony. Bogowie szaleją, a Dora odkrywa, ze jej drzewo genealogiczne jest bardziej pokręcone niż myślała. Nie byłam w stanie się oderwać i zdecydowanie sięgam po kolejną część.

Po fenomenalnym pierwszym tomie nie mogłam się doczekać, żeby sięgnąć po kolejny. I nie zawiodłam się! Poziom jest tak samo dobry, nowe przygody Dory i chłopaków wciągają od pierwszej strony. Bogowie szaleją, a Dora odkrywa, ze jej drzewo genealogiczne jest bardziej pokręcone niż myślała. Nie byłam w stanie się oderwać i zdecydowanie sięgam po kolejną część.

Pokaż mimo to

Zastanawia mnie fenomen tej serii. Mnóstwo osób poleca ją jako lekką odskocznię od cięższych książek, ale prawda jest taka, że ta powieść jest tragicznie zła pod każdym względem. Zamiast przy niej odpocząć i się pośmiać, można osiwieć z żenady i irytacji.

Przede wszystkim, jest okropnie napisana. Każdy dialog wywoływał we mnie cringe i chęć wyskoczenia z okna. Od tych wszystkich ptaszyn, słonek i innych irytujących określeń, którymi bez końca zwracali się do siebie bohaterowie, robiło mi się słabo i musiałam tę książkę ciągle odkładać.

Wydarzenia, które powinny stanowić główną oś historii, zostały opisane pobieżnie i nie wzbudziły we mnie żadnych emocji. Stanowiły wyłącznie tło dla kółka wzajemnej adoracji. W całej tej powieści podobał mi się tylko jeden wątek - biblijnej Izabeli. Ale to i tak tylko przez chwilę, bo autorka skutecznie spłyciła zarówno bohaterkę, jak i wszystkie związane z nią wydarzenia.

Co mamy dalej? No właśnie, multum przesadnie wyidealizowanych postaci. Dora jest ucieleśnieniem ideału, w każdym względzie. Przyćmiewa wszystkich swoimi umiejętnościami dyplomatycznymi, zdolnościami magicznymi, pięknem i *tu wpiszcie cokolwiek*. A jeśli Dora czegoś nie potrafi/czegoś jej brakuje, możemy być pewni, że w następnym rozdziale posiądzie wszystkie pożądane cechy i umiejętności. Myślałam, że do tego stopnia przesadzona Mary Sue, zdarzała się tylko w publikowanych na blogach opowiadaniach czy fanfikach, a nie książkach, które zostały wydane przez DWA wydawnictwa...

Najlepszym co możecie dla siebie zrobić, to nigdy nie sięgać po tę serię.

Zastanawia mnie fenomen tej serii. Mnóstwo osób poleca ją jako lekką odskocznię od cięższych książek, ale prawda jest taka, że ta powieść jest tragicznie zła pod każdym względem. Zamiast przy niej odpocząć i się pośmiać, można osiwieć z żenady i irytacji.

Przede wszystkim, jest okropnie napisana. Każdy dialog wywoływał we mnie cringe i chęć wyskoczenia z okna. Od tych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to