Pożeracz czasu. Rewelacja, która przeniesie Cię w inny świat. Gorąco polecam.

Pożeracz czasu. Rewelacja, która przeniesie Cię w inny świat. Gorąco polecam.

Dora i jej nowe moce żyją w miarę spokojnie w porównaniu do przeżyć, jakie toczyły się w “Złodzieju Dusz”. Bohaterka razem ze swoimi przyjaciółmi - diabłem Mironem i aniołem Joshuą prowadzi biuro detektywistyczne w nadprzyrodzonym świecie. Kiedy jednak upiorna bogini nawiedza ją w śnie, przedstawiając koszmarną wizję przyszłości, Dora wie, że jej życie znów będzie pędziło jak zabójczy rollercoaster.

Obawiałam się sięgnąć po tę książkę, ponieważ z licznych opinii na jej temat wiedziałam, że jest to najgorsza część serii. Jednak byłam na tyle uparta, że stwierdziłam, że choćby się waliło, ja muszę przeczytać całą heksalogię. Są to książki tak znane, że głupio byłoby mi ich nie poznać. Zatem zaczęłam i od razu na plus zadziałały rozdziały krótsze niż w poprzednim tomie, co wtedy bardzo mi przeszkadzało.

Tym, co od pierwszych stron rzuca się w oczy jest masa zdrobnień. Po kilku kartkach miałam dość słodko pierdzących kochań, kocurków, ptaszyn, diabełków i wielu, wielu innych określeń, jakimi do siebie zwracają się główni bohaterowie. Na szczęście po kilkunastu stronach odrobinę się to uspokaja, chociaż nie do końca. Takiej ilości słodyczy nie jestem w stanie znieść, więc mam nadzieję, że w następnych częściach będzie tego mniej.

Kiedy już skończył się powyższy etap, przyszła pora na faktyczną fabułę, co do której mam jedno zastrzeżenie. Miałam wrażenie, jakby autorka nie do końca przemyślała przebieg wydarzeń i musiała się w jakiś sposób ratować, dlatego postanowiła wyjaśniać pewne kwestie w najprostszy sposób - po prostu wspominając, że tak już jest i koniec. Rozumiem, że to jej świat i może w nim tworzyć co zechce, ale w tym przypadku jakoś mocniej mnie to raziło.
________
Na całość recenzji oraz dyskusję na temat książki zapraszam tutaj: https://atramentowaprzystan.blogspot.com/2023/05/bogowie-musza-byc-szaleni-dora-wilk-tom.html

Dora i jej nowe moce żyją w miarę spokojnie w porównaniu do przeżyć, jakie toczyły się w “Złodzieju Dusz”. Bohaterka razem ze swoimi przyjaciółmi - diabłem Mironem i aniołem Joshuą prowadzi biuro detektywistyczne w nadprzyrodzonym świecie. Kiedy jednak upiorna bogini nawiedza ją w śnie, przedstawiając koszmarną wizję przyszłości, Dora wie, że jej życie znów będzie pędziło...

Do tej pory wydawało mi się, że robienie z bohaterki mieszanki wszystkich ras to domena kiepskich opowiadań fantasy rodem z Wattpada, ale da się to przeprowadzić w miarę sprawnie, chociaż od czasu do czasu przypominał mi się stary dowcip "Ciesz się, że nie szczekasz". Dobrze chociaż, że mimo tego Dora nie jest wszechzajedwabistą Mary Sue. Przy niektórych erotycznych kawałkach zwiększałam prędkość odtwarzania audiobooka, ale poza tym bardzo przyzwoite fantasy.

Do tej pory wydawało mi się, że robienie z bohaterki mieszanki wszystkich ras to domena kiepskich opowiadań fantasy rodem z Wattpada, ale da się to przeprowadzić w miarę sprawnie, chociaż od czasu do czasu przypominał mi się stary dowcip "Ciesz się, że nie szczekasz". Dobrze chociaż, że mimo tego Dora nie jest wszechzajedwabistą Mary Sue. Przy niektórych erotycznych...

"Bogowie muszą być szaleni" Anety Jadowskiej, to drugi tom heksalogii o Dorze Wilk. 🐺

Tym razem ktoś zaczyna nawiedzać Dorę w śnie. Szykuje się rozgrywka, Dora musi się dowiedzieć kto ją nawiedza oraz o co jest gra. W międzyczasie musi pogodzić wampiry, wilki i innych magicznych. 🙈

Odkrywa kolejne powiązania w swoim drzewie genealogicznym, które robi się coraz bardziej skomplikowane 😅

Gdy już wszystko wydaje się być w porządku, to musi ratować jeszcze jedną z najbliższych sobie osób.

Myślałam, że w pierwszej części dużo się działo, ale tom drugi również mnie ogromnie zaskoczył! Na tyle, że w pewnym momencie zrobiłam sobie chwilę przerwy od książki, bo mnie mnogość wydarzeń przytłoczyła. Ale później do końca nie mogłam się od niej oderwać!

No i koniec książki, który znowu jeszcze bardziej wszystko komplikuje 😅 Zastanawiam się, co będzie w następnych! 😁

"Bogowie muszą być szaleni" Anety Jadowskiej, to drugi tom heksalogii o Dorze Wilk. 🐺

Tym razem ktoś zaczyna nawiedzać Dorę w śnie. Szykuje się rozgrywka, Dora musi się dowiedzieć kto ją nawiedza oraz o co jest gra. W międzyczasie musi pogodzić wampiry, wilki i innych magicznych. 🙈

Odkrywa kolejne powiązania w swoim drzewie genealogicznym, które robi się coraz bardziej...

Szybko rozprawiłam się z drugim tomem i mam nadzieję, że będę mogła szybko sięgnąć po kolejny.
Pozostaję fanką!

Szybko rozprawiłam się z drugim tomem i mam nadzieję, że będę mogła szybko sięgnąć po kolejny.
Pozostaję fanką!

Po tak wielu godzinach spędzonych w iście rodzinnej atmosferze z twórczością Anety Jadowskiej, w końcu postanowiłem dać ponownie szansę Dorze Wilk. Wiem, że unikałem jej jak diabeł święconej wody, co niejednokrotnie opisywałem przy okazji innych recenzji, ale do pewnych decyzji trzeba dorosnąć i nie żałuję tego. Nie jest to mój pierwszy powrót do porzuconej przeze mnie serii, zdarzało mi się to kilka razy wcześniej. W tym przypadku jest jednak trochę inaczej. Lepiej poznałem ten świat oraz wpływ Dory na inne postacie, które darzę ogromną sympatią. Dlatego bardziej zapragnąłem poznać element spajający ich wszystkich i muszę przyznać bawiłem się przy tym zaskakująco dobrze. Dlatego też dzisiaj pora na książkę “Bogowie muszą być szaleni”.

Życie Dory powoli się ustatkowuje. Ma mieszkanie, dobrą pracę, a z dwójką bardzo bliskich “przyjaciół” prowadzi agencje detektywistyczną. Niestety sprawa, z którą będzie musiała się zmierzyć może ją przerosnąć. Zwłaszcza gdy wyjdzie na jaw, że ktoś próbuje zwrócić przeciwko sobie wszystkie żyjące w Thornie rasy. Jeszcze trochę, a wybuchnie przerażająca wojna domowa, która będzie miała więcej ofiar niż zwycięzców, w której nasza bohaterka jest tylko pionkiem w rękach istot o naprawdę przerażającej mocy. Oj chyba zdradziłem trochę za dużo.

Biorąc do ręki tę książkę liczyłem na pewne zmiany względem pierwszego tomu. Na odejście od przepotężnej bohaterki, która zaraz będzie góry przenosiła samą myślą, a dostałem przepotężną bohaterkę, która góry przenosi myślą nie wychodząc przy okazji spod prysznica. Oczywiście tutaj żartuję, ale Dora bije na głowę wszystkie postacie w fantastyce. Nawet Hope Mikaelson przy niej wysiada. W końcu kto może się pochwalić taka mieszanką genów w której znajdziemy prawie boski pierwiastek. I tak już jest nieśmiertelna, a raczej wiecznie młoda. Zaskakująco jej blisko do wampirów. Kiedy zaczną jej stawiać pomniki ja pytam.

Na szczęście otrzymuję również drugie oblicze tej samej postaci, które miałem okazję poznać w czasie czytania “Kurczaczka i Salamandry”. Kochającą, troskliwą, niezwykle czułą, przyjacielską, a zarazem śmiertelnie niebezpieczną dla każdego kto będzie chciał skrzywdzić jej coraz liczniejszą “rodzinę”. Ona zaczyna doganiać już Ojca Wirgilusza, co wydawało mi się do tej pory niemożliwe, a przy okazji utrzymuje rewelacyjną formę. Świetnie nadawałaby się do reklamy suplementów dietetycznych albo jakiejś siłowni. Żeby wszystko było jasne chodzi mi tu o to, że ma coraz więcej “dzieci” a wygląda jak zawsze świetnie. Nawet żona pewnego piłkarza potrzebowała trochę czasu, żeby wrócić do formy.

Teraz tak z innej beczki. Znając już kilka serii z tego świata widzę zmianę w sposobie pisania autorki. Oczywiście najpierw była Dora, a potem cała reszta, ale w kolejnych cyklach widać większą równowagę między formą, a treścią. Tutaj momentami wydaje mi się, że autorka chciała wcisnąć aż za dużo. Miała głowę pełną pomysłów i zamiast zostawiać je na kolejne tomy, dokładała cegiełkę za cegiełką. Szanuję to, bo sam pewnie zrobiłbym tak samo, ale kilka wątków zostało potraktowanych po macoszemu. Przez co potrzebują wyjaśnienia w osobnych historiach. W końcu dojdziemy do momentu, że będziemy się zastanawiać jak to wszystko czytać. Opowiadanie z jakiegoś zbioru będzie potrzebne między jednym, a drugim rozdziałem by w końcu musieć sięgnąć po jeszcze inną opowieść, żeby tylko być na bieżąco. Jakbym widział Arrowvers.

Co do fabuły to tak jak wszędzie dzieje się bardzo dużo. Nie mamy tu jednego wątku albo jednego przeciwnika. Co chwilę Dora musi gasić kolejne zarzewia, żeby tylko nie pozwolić im na to by rozrosły się do rozmiarów pożaru. To już jest lepsze. Nie miałem szansy się nudzić. Zwłaszcza że niektóre zagadki nie są do końca oczywiste. Zbyt mało dostajemy podpowiedzi, żeby samemu je rozwiązać przez co musimy czekać aż autorka uchyli nam rąbka tajemnicy albo wymusi zadawanie kolejnych pytań. Za to ją lubię. Przeczytałem książkę od deski do deski i czułem pewnego rodzaju niedosyt. Wiem, że znam ten świat bardzo dobrze. Poznawałem go z Witkacem, Nikitą, a nawet Frankiem i Finką, ale nadal ma on wiele do zaprezentowania. To uniwersum ogromne i mam nadzieje, że nigdy się nie skończy.

Więcej recenzji na blogu: www.comysleo.pl

Po tak wielu godzinach spędzonych w iście rodzinnej atmosferze z twórczością Anety Jadowskiej, w końcu postanowiłem dać ponownie szansę Dorze Wilk. Wiem, że unikałem jej jak diabeł święconej wody, co niejednokrotnie opisywałem przy okazji innych recenzji, ale do pewnych decyzji trzeba dorosnąć i nie żałuję tego. Nie jest to mój pierwszy powrót do porzuconej przeze mnie...

Cóż, książka minimalnie słabsza oo pierwszego tomu. Czasem Jadowska wprowadza nowe pojęcia, role i nie tłumaczy och odpowiednio, więc czuła się czasem lekko zagubiona. Relacja Dory i Mirona na plus mam nadzieje, że w trzecim tomie się jeszcze rozwinie.
Myślę, że Dora jest bardzo dobrą, prawdziwą bohaterką, lecz w tym tomie miałam wrażenie, że czasem wszystko szło szybko, za łatwo.
No cóż, mam nadzieje że trzeci tom będzie lepszy a to był tylko syndrom drugiego tomu 😅🤫

Cóż, książka minimalnie słabsza oo pierwszego tomu. Czasem Jadowska wprowadza nowe pojęcia, role i nie tłumaczy och odpowiednio, więc czuła się czasem lekko zagubiona. Relacja Dory i Mirona na plus mam nadzieje, że w trzecim tomie się jeszcze rozwinie.
Myślę, że Dora jest bardzo dobrą, prawdziwą bohaterką, lecz w tym tomie miałam wrażenie, że czasem wszystko szło szybko,...

Druga część przygód Dory i jej przyjaciół była nieco gorsza od pierwszej. Zabrakło mi jakiegoś kryminalnego wątku w niej. Książka jednak napisana bardzo dobrze, czyta się ją niezwykle szybko. Bohaterowie są okej, a cały świat staje się coraz bardziej skomplikowany. Bardzo dobra rozrywka.

Druga część przygód Dory i jej przyjaciół była nieco gorsza od pierwszej. Zabrakło mi jakiegoś kryminalnego wątku w niej. Książka jednak napisana bardzo dobrze, czyta się ją niezwykle szybko. Bohaterowie są okej, a cały świat staje się coraz bardziej skomplikowany. Bardzo dobra rozrywka.

Ciężko to szło, szczególnie pierwsza połowa. I ta Dora będąca po trochę każdym stworzeniem, no i cant, już przesada. Bardziej podobał mi sie pierwszy tom, ale dam szanse trzeciemu, bo jestem ciekawa rozwoju relacji z Mironem.

Ciężko to szło, szczególnie pierwsza połowa. I ta Dora będąca po trochę każdym stworzeniem, no i cant, już przesada. Bardziej podobał mi sie pierwszy tom, ale dam szanse trzeciemu, bo jestem ciekawa rozwoju relacji z Mironem.

Jakims cudem przebrnoalem przez tom1, ale umrzenie na mnie padlo w tomie 2. To jest jakas katastrofa i ksiazki p. Jadowskiej wolaja o pomste do nieba. Zawsze lubilem lektury o silnych kobietach, ale ten cyrk to jakas katastrofa. Autorko, nie wstyd ci robic z siebie w ksiazce kogos kim nie jestes? Bo ty przeciez piszesz o sobie, o tym jak siebie widzisz.
To ą i ę nad tym, jak każdy leci na bohaterkę, to twoj niespełniony sen, nie?
To jest obrzydliwa katastrofa i zwyczajna produkcja ksiazek.
Niebywale, ze to ma wziecie, no ale dzieci chętnie kupią, bo kto kontroluje książki.
Przestrzegam.

Jakims cudem przebrnoalem przez tom1, ale umrzenie na mnie padlo w tomie 2. To jest jakas katastrofa i ksiazki p. Jadowskiej wolaja o pomste do nieba. Zawsze lubilem lektury o silnych kobietach, ale ten cyrk to jakas katastrofa. Autorko, nie wstyd ci robic z siebie w ksiazce kogos kim nie jestes? Bo ty przeciez piszesz o sobie, o tym jak siebie widzisz.
To ą i ę nad tym,...