Narratorem powieści ponownie jest Hastings, prowadzi nas mozolnie pomiędzy kolejnymi postaciami, z których każda mogłaby być mordercą. A jest to wyjątkowo zagmatwana zagadka. Autorka umyślnie i z lekką dozą złośliwości podrzuca nam tropy tylko po to, żeby kilka stron później wyciągnąć ważny klocek z fundamentów naszej teorii i patrzeć, jak przewraca się cała wieżyczka. A trzeba mieć prawdziwy talent, żeby po zniszczeniu nieraz całej teorii nie zniechęcić czytelnika do podejmowania ciągłych prób rozwiązania sprawy.

To nie jest jedna z tych powieści Christie, gdzie akcja dzieje się w jednym zamkniętym pomieszczeniu, a grupa podejrzanych jest na tyle wąska, że faktycznie czytelnik zaczyna podejrzewać każdego. Tym razem autorka zdecydowała się rozszerzyć miejsce akcji, wprowadzając jeszcze większe zamieszanie na scenie. W ten sposób zdecydowanie łatwiej jest pogubić czytelnika, czyż nie?

Niektóre duety książkowe są niezastąpione. Holmes i Watson, bliźniaki Weasleyów i właśnie Poirot i Hastings. Starzy przyjaciele na swoim koncie mają niejedną zbrodnię. I chociaż wielu czytelników może uznać Hastingsa, zwłaszcza w tym tytule, za niezwykle irytującą postać, to ja mam do niego pewien sentyment. A może raczej do relacji, jaka łączy tych dwóch mężczyzn. Poirot ma momentami wręcz ojcowskie odruchy w kierunku starego druha, którego w kwestiach detektywistycznych trzeba ewidentnie doedukować, ponieważ nie potrafi dostrzec oczywistych rzeczy – oczywiście czytelnik również ich nie widzi.

To niezwykle pokręcona powieść Christie z naprawdę ciekawą obsadą. Niektórych bohaterów otacza słodka aura tajemnicy, inni nigdy nie wypowiedzieli prawdy, a jeszcze inni otwarcie rzucają wyzwanie śledczym. W tej misternie utkanej intrydze aż dobrze się zgubić i dać zaskoczyć na samym końcu.

Kinga Kolenda