– Zostawiła nas – oznajmiła Anita, zaciskając mocniej palce na rzemieniu.

Była wyraźnie poruszona. Na jej piegowatych policzkach pojawił się rumieniec, a dolna warga drżała”.

Tak się złożyło, że w ostatnim czasie przeczytałem kilka książek, których głównym tematem jest zaginięcie. Trudno się temu dziwić, wszak to wdzięczny temat na powieść. Zaginięcie bowiem ma w sobie coś tajemniczego, coś niewytłumaczalnego. Jakże często można natknąć się na frazę: wyszła z domu i nie wróciła. Ileż dramatu kryje się za tymi słowami. Czy można tak po prostu zniknąć? Machinalnie koncentrujemy naszą uwagę na zaginionej osobie. Czy jednak zastanawiamy się, co się dzieje z jej rodziną? Jakie emocje targają najbliższymi? Jakie sekrety ujrzą wreszcie światło dzienne?

Piszę o tym wszystkim nie bez powodu. Jestem bowiem świeżo po lekturze najnowszej powieści Agnieszki Pietrzyk pod tytułem „Las zaginionych”. Ukazała się ona nakładem Czwarta Strona. Autorka jest historykiem literatury. Czytelnikom dała się poznać z kilku wcześniejszych powieści. Postanowiłem zatem sam przekonać się, jakim warsztatem dysponuje pisarka. Zachęcony opisem wydawcy sięgnąłem więc po „Las zaginionych”.

Czy lektura tego thrillera spełniła moje oczekiwania? Czy autorce udało się przykuć moją uwagę i utrzymać ją do ostatniej strony?

Stawiam te pytania zupełnie otwarcie, ponieważ odpowiedź na nie jest cokolwiek złożona. Otóż nie jest tak, że ta książka mi się nie spodobała lub że odradzam jej lekturę. Z drugiej strony nie jest też tak, że zachwyciła mnie na tyle, bym wykrzyknął, iż jest genialna.

Pewnego dnia trzy nastolatki wybierają się na przejażdżkę konno. Jednak z wyprawy wracają tylko dwie z nich. Ewelina i Anita Małeckie są przerażone. Nie wiedzą, co stało się z Leną. Dlaczego przyjaciółka się od nich odłączyła? Co się z nią dzieje? Mimo policyjnego dochodzenia nie udaje się znaleźć dziewczyny.

Tymczasem Małeccy zapraszają do siebie na kilka dni przyjaciół – Karolinę, Mariusza i dwójkę ich dzieci. Od początku wyczuwamy napięcie między dwiema parami. Chociaż na zewnątrz wszyscy udają zadowolonych i zrelaksowanych, wewnątrz buzują w nich emocje. Co się stanie, gdy w końcu wybuchną? Przysłowiową iskrą jest zaginięcie Karoliny. Ona również nie wróciła z przejażdżki konno.

Dlaczego Lena i Karolina zaginęły? Czy to możliwe, że obie sprawy są ze sobą powiązane? Policyjne śledztwo wkracza w nowy etap.

Równolegle śledzimy wydarzenia, które rozegrały się piętnaście lat wcześniej. To właśnie wtedy Mariusz poznał Małeckich, którzy byli już znajomymi Karoliny. Jednak ich losy potoczyły się inaczej. Małeccy dorobili się fortuny i stali się milionerami. Mariusz z Karoliną mieszkają w małym mieszkanku z dwójką dorastających dzieci. Czują żal i zazdrość, że im się nie udało.

Z czasem na jaw wychodzą dawne pretensje, skrzętnie skrywane urazy i głęboko schowane uczucia. Agnieszka Pietrzyk w swojej powieści pokazuje, że nie wystarczy milczeć o tym, co złego się wydarzyło. Jeśli o czymś nie rozmawiamy, nie oznacza to wcale, iż dana sytuacja nie miała miejsca. Wypieranie jej z pamięci nie może prowadzić do niczego dobrego.

Czy Mariusz i Karolina byli naprawdę kochającym się małżeństwem? Czy może jedynie odgrywali przed sobą role, które ułożyli w swoich głowach? Jaka prawda wyjdzie na jaw, a jaka pozostanie ukryta na zawsze? Wreszcie: czy zaginione kobiety uda się odnaleźć?

Wszystko to brzmi bardzo dobrze, nieprawdaż? Język i styl autorki również przypadł mi do gustu. Opowiadana historia sprawia wrażenie realnej, takiej, która mogłaby wydarzyć się naprawdę. Jednak – przynajmniej dla mnie – jest w tym wszystkim jakaś skaza. Chodzi mi o końcówkę książki. Wydarzenia przybierają zgoła nieoczekiwany obrót.

Kilka słów także o kreacji bohaterów. Otóż tutaj również Agnieszka Pietrzyk wodzi czytelnika za nos. Początkowo sympatyzujemy z Mariuszem i Karoliną. Wydaje się, że są oni zwykłymi ludźmi, takimi jak my. Tymczasem Małeccy jako nowobogaccy niezbyt przypadają nam do gustu. Jednak czy wszystko jest naprawdę takie proste? Okazuje się, że sytuacja jest o wiele bardziej skomplikowana, niż początkowo się wydaje.

„Las zaginionych” to moje pierwsze spotkanie z Agnieszką Pietrzyk. Przekonał mnie jej sposób opowiadania historii, przekonał mnie pomysł. Książka dostaje ode mnie siedem gwiazdek. Jestem ciekaw, na ile wy ją ocenicie.

Wojciech Sobański