Słowa mają ogromną moc. Mogą wiele zmienić. Podnieść na duchu, pocieszyć, dać nadzieję, ukoić ból. Mogą też jednak ten ból zadać. Mogą zranić, odebrać nadzieję. Albo zabić.

Obiekt Sześć-Osiem-Cztery – Jane Doe przez dwa i pół roku swojego pobytu w tajnym, rządowym ośrodku nie wypowiedziała ani jednego słowa. Nie zmieniły tego niekończące się ani bolesne badania i eksperymenty, ani spotkania z coraz to nowymi ewaluatorami. Dziewczyna nie mówi, bo jej słowa mogą mieć szczególną moc – mogą się urzeczywistnić w najbardziej niewyobrażalny sposób. W końcu jednak starannie skrywana tajemnica wychodzi na jaw – Jane przerywa milczenie, co niesie za sobą konsekwencje nie tylko dla niej, ale także dla jej otoczenia.

Czytając historię Jane Doe trudno pozbyć się skojarzeń z kilkoma innymi seriami książek dla młodzieży. „Niezgodna”, „Mroczne umysły”, „Dotyk Julii”, „Czerwona królowa”, „Klejnot” - to tylko przykłady serii, z którymi „Szept” łączy wiele wspólnych elementów. Oto bowiem zwykła dziewczyna, obdarzona niezwykłą mocą musi stanąć do walki o lepszą przyszłość dla siebie i świata, w którym żyje. Czy to jednak oznacza, że „Szept” jest książką wtórną i banalną? Bynajmniej. Bo choć opiera się na znanych schematach i kliszach, to jednak zostały one połączone na tyle umiejętnie, że tę opowieść czyta się z zapartych tchem i rosnącą ciekawością.

O głównej bohaterce, a zarazem narratorce powieści wiemy zaskakująco niewiele. Przez długi czas nie znamy nawet jej prawdziwego imienia. Również wydarzenia, które doprowadziły ją do tego punktu, długo pozostają tajemnicą. Poznajemy ją przede wszystkim przez emocje, jakie odczuwa w związku z przeżywanymi wydarzeniami i przez sposób, w jaki postrzega rzeczywistość. Wyjątkową czyni ją jedynie posiadana moc, nie zaś cechy charakteru i to właśnie moc sprawia, że to na Jane spada rola bohaterki mającej ocalić świat. Nie różni się ona w tej kwestii niczym od swoich odpowiedniczek z innych powieści młodzieżowych. A mimo to wzbudza ona sympatię i jest postacią, której zmagania z rzeczywistością chętnie śledzimy. Nieco więcej wiemy o postaciach drugo- a nawet trzecioplanowych. Każda z nich to indywidualność z własną historią i charakterystycznymi dla niej przymiotami, co czyni ich ciekawymi bohaterami w interesującej historii.

Zdecydowanym atutem stworzonej przez autorkę historii jest także spójność przedstawionego w niej świata. Autorka stworzyła i opisała swój świat wystarczająco szczegółowo, aby był on wiarygodny. W wyczerpujący sposób przedstawiła genezę niezwykłych zdolności, a także rządzące ich używaniem prawa. Dzięki temu jej opowieść sprawia wrażenie przemyślanej i prowadzonej konsekwentnie, czym tylko zyskuje. Sposób prowadzenia narracji i kreacji świata sprawia, że od „Szeptu” trudno się oderwać. Akcja skoncentrowana w większości w jednym miejscu, ograniczona liczba bohaterów, między którymi panują nie do końca jasne relacje. Duszna atmosfera tajnego, podziemnego ośrodka badawczego z mnóstwem tajemniczych drzwi i wejść. I wiele tajemnic, które jesteśmy zmuszeni odkrywać krok po kroku razem z nie do końca świadomą toczących się wokół niej wydarzeń bohaterką. To wszystko sprawia, że lektura „Szeptu” jest intensywnym i intrygującym doświadczeniem.

Lynette Noni, korzystając z motywów znanych już w literaturze bardzo dobrze, stworzyła zupełnie nową, świeżą opowieść. Jej sposób prowadzenia narracji, kreacje bohaterów, a przede wszystkim spójność i konsekwencja w tworzonej historii czynią z „Szeptu” lekturę intrygującą od początku do samego końca. Autorka przerwała swoją opowieść w najbardziej interesującym momencie, co sprawia, że teraz pozostaje tylko z niecierpliwością oczekiwać jej kontynuacji.

Andronika Sawicka