Osobiście przez dłuższy czas byłam twarda, twierdząc, że fantasy, diabły, aniołki, elfy i cały ten wymyślony świat nie jest dla mnie. Powoli jednak przekonałam się i nie żałuję, ponieważ mogę co jakiś czas przenieść się w nierealną, bajkową, przepięknie wykreowaną rzeczywistość.

Przed chwilą właśnie, z wielką niechęcią wróciłam ze świata stworzonego przez Lesley Livingston w książce pt:”Oddech nocy”. Albo potrzebowałam czegoś lekkiego, łatwego i przyjemnego, albo ta powieść jest faktycznie dobra. Obstawiam jednak obydwie możliwości.

Siedemnastoletnia Kelley marzy o aktorstwie. Mieszka w Nowym Jorku i prowadzi dość spokojne życie. Skupiona jest na osiągnięciu celu i maksymalnym przygotowaniu się do roli Tytanii, królowej elfów w sztuce Szekspira, w której „cudem” się znalazła. Jeden spacer do parku zmienia diametralnie jej dotychczasowe życie – poznaje tajemniczego młodzieńca. Sonny Flannery, jak się okazuje, jest podrzutkiem, wychowanym przez Fearie na strażnika bram między światem śmiertelników, a światem elfów. Poprzez nową znajomość Kelley odkrywa, że wcale nie jest zwykłą kobietą. Wspólnie próbują zaakceptować zaistniałą sytuację i rozprawić się z zadaniami, jakie czekają, aby uratować świat śmiertelników.

Lesley Livingston stworzyła niesamowitą bajkę zarówno dla młodzieży jak i dla tych nieco starszych. Pięknie wykreowany świat łączy szarą rzeczywistość z tą bajkową, nierealną. Pojawiają się postaci znane z bajek i baśni sprytnie wplecione w codzienność, tak, że mogłyby okazać się naszym najbliższym znajomym. Poza tym wszystkim bardzo delikatnie, z wyczuciem i ze smakiem w treść wplątany jest wątek miłosny. Poznanie się, początkowe relacje dwojga ludzi, łącząca ich przyjaźń, aż w końcu samo zawiązywanie się uczucia, jest znakomicie pokazane przez autorkę i dodaje treści jeszcze więcej smaku, wprowadzając jednocześnie czytelnika w nastrój romantycznej tęsknoty.

„Oddech nocy” to zdecydowanie dobra książka. Nie warto doszukiwać się w niej głębokich treści. Stanowi natomiast rewelacyjną ucieczkę od życia codziennego. Powieść na jeden wieczór, który pozostanie bardzo miłym wspomnieniem. Gdybym mogła zapisywałabym ją na receptę tym, którzy skłonni są do popadania w jesienne depresje. Jestem przekonana, że po tej lekturze nastąpiłoby „cudowne uzdrowienie”.

Iwona Zaczek