I chociaż czytelnik wie, że Sakumat został zaproszony przez władcę Nactumalu burbana Ganuana, aby ten upiększył swoimi obrazami sypialnie jego chorego syna, to jednak cała historia zdaje się istnieć w pewnym zawieszeniu i nierealności. To sprawia, że czytanie tej krótkiej przypowieści, zahaczającej o baśń, staje się jeszcze bardziej niezwykłe.

Madurer i Sakumat dużo rozmawiają, a z rozmów tworzą się obrazy, tworzą się historie, które malarz przenosi na białe ściany i ożywia. „Sakumat […] umiał czekać, aż dzięki słowom, uśmiechom i wspomnieniom obraz stanie się spójny”.
Dzięki prośbom małego Madurera obraz nie pozostaje w spoczynku i pełnym ukończeniu, zmienia się. Trawa rośnie, żeby zaraz uschnąć i zmienić się w piach, a początkowo spokojne morze wzburza się, a malarz umieszcza na nim statek, którego wcześniej nie było widać na horyzoncie. I tylko sam czytelnik może zadawać sobie pytanie, czy ten piracki okręt płynie w wyobraźni chłopca, czy też Sakumat zmienia jego położenie za pomocą farb i pędzla.

Intensywność kolorów idzie w parze z samopoczuciem chłopca, a zmieniający się czas powiększa krajobrazy pełne gór, łąk i Migotnika, który świeci nocą, migocząc w świetle księżyca…
Prosty i piękny język Piuminiego stają się atutem tej opowieści, a ilustracje umieszczone
w tym wydaniu, nadają jej orientalny charakter i dodatkowo pobudzają wyobraźnię czytelnika.

Grzegorz Śmiałek

Cytaty za: "Migotnik", Roberto Piumini, Wydawnictwo Bona, Kraków, 2012.