„Czarna Góra” to kolejny już zbiór opowiadań, w którym poznajemy nowe przygody między innymi Pawła Skórzewskiego czy Roberta Storma. Tym razem do tego zacnego grona stałych bohaterów dołącza kolejna postać – znana z „Przyjaciela człowieka” – mianowanie Antonio Knot. Jak widać, autor upodobał sobie tego syna Polaka i Włoszki. Pewnie i nic w tym dziwnego, gdyż chłopak nie tylko uciekł ze szpitala psychiatrycznego, ale i cieszy się pewnym szczególnym talentem – otóż dotykając przedmiotów, miewa wizje związane z ich właścicielami. Świetny z niego materiał na poszukiwacza zaginionych artefaktów, co Autor zdaje się skrzętnie wykorzystywać.

Poza tytułowym opowiadaniem autor zaserwował nam jeszcze cztery historie. Tak więc mamy okazję zobaczyć, jak wyglądało życie Pawła Skórzewskiego, zanim został doktorem („Czarna Góra”), posłuchać wyjaśnień Roberta Storma na temat nie do końca legalnego przewozu zabytków („Decha”), udać się na poszukiwania zaginionej starej drewnianej skrzyni zawierającej czaszki wodzów II powstania pruskiego („Dwie czaszki”), prześledzić próby udaremnienia zamachu na carewicza Aleksego („Grom”), a także sprawdzić, czy uda się odnaleźć rzekomo przeklętą partyturę dzieła Vivaldiego („Jesienny sztorm”).

W sumie to trudno jest napisać o prozie Pilipiuka coś nowego i oryginalnego. Wielki Grafoman jest specjalistą w świetnie znanym sobie obszarze, czyli mieszaniu historii z ciekawostkami. I „Czarna Góra” nie jest żadnym odstępstwem od tego, co znamy i lubimy. Z jednej strony to zaleta, a z drugiej – wada. Chciałoby się… powieści, epickiej przygody. W krótkiej formie trudno zaangażować się w losy bohaterów, zwłaszcza gdy z góry wiemy, że nikomu nic się złego nie stanie.

Zdecydowaniem największym zaskoczeniem (i to pozytywnym) jest opowiadanie „Grom”. Autor rzuca nas w alternatywną wersję historii, w której Polska odzyskuje niepodległość na początku XX wieku, kilka lat przez 1918 rokiem. Duża w tym zasługa zaszachowania zaborców… bombą atomową. Wiadomo, że mamy do czynienia z totalnym wymysłem, oderwanym od prawdy historycznej, ale koncepcja i wykonanie są bardzo interesujące. Powieść osadzoną w takich realiach historycznych kupiłbym spokojnie na miesiąc przed premierą. Tak, proszę to potraktować jako zachętę.

Andrzej Pilipiuk po raz kolejny nie zawiódł, ale moje oczekiwania powoli rosną i coraz trudniej będzie je zaspokoić. Ten swoisty powrót do przeszłości potrafi zaserwować sporą dawkę emocji, jednakże przewidywalność momentami powoduje znużenie. To i tak nieźle, że mamy już do czynienia z dwunastym tomem opowiadań, a Autorowi wciąż udaje się zainteresować czytelnika. Pytanie jednak brzmi, czy rutyna nie spowoduje spadku jakości?

Michał Wnuk