I znowu szkoda, że tak szybko koniec, dobrze, że jeszcze 2 tomy na horyzoncie :-)

I znowu szkoda, że tak szybko koniec, dobrze, że jeszcze 2 tomy na horyzoncie :-)

Kolejny zbiór opowiadań Andrzeja Pilipiuka z serii ,,Światy Pilipiuka" za mną. Tym razem jestem trochę zniesmaczony po ukończeniu tej pozycji autora. Zabrakło mi przede wszystkim tego autorskiego sznytu. który do tej pory odkrywałem w książkach autora. Pomysł i kompozycje opowiadań są nawet ciekawe, ale gdy opowieść nabiera tempa i akcji, to nagle autor ogranicza mocno fabułę i bardzo ,,płasko" kończy swoje opowiadania. Trochę to przykre i smutne, bo jednak trochę zabrakło ,,tego czegoś", tego ,,Pilipiukowego".

Kolejny zbiór opowiadań Andrzeja Pilipiuka z serii ,,Światy Pilipiuka" za mną. Tym razem jestem trochę zniesmaczony po ukończeniu tej pozycji autora. Zabrakło mi przede wszystkim tego autorskiego sznytu. który do tej pory odkrywałem w książkach autora. Pomysł i kompozycje opowiadań są nawet ciekawe, ale gdy opowieść nabiera tempa i akcji, to nagle autor ogranicza mocno...

Jedynie opowiadanie "Czarna góra" było ciekawe, reszta niestety mnie nudziła.

Jedynie opowiadanie "Czarna góra" było ciekawe, reszta niestety mnie nudziła.

Tytułowe opowiadanie całkiem dobre reszta trochę ciut słabsze ale dają radę. Na tle współczesnych zbiorów opowiadań lepszy tytuł ale nie to co kiedyś.

Tytułowe opowiadanie całkiem dobre reszta trochę ciut słabsze ale dają radę. Na tle współczesnych zbiorów opowiadań lepszy tytuł ale nie to co kiedyś.

Robert Storm i doktor Skórzewski to postacie które dzieli od siebie wiek, ale łączy ich też przemożna zdolność jak pisze sam autor „dotknięcia nienazwanego”. Zawsze z utęsknieniem czekam na kolejne tomy czy to wspominanych bohaterów czy też niezastąpionego Jakuba Wędrowycza. Z opowiadaniami tak już jest, że raz trafią się lepsze raz gorsze, ale zawsze czekam na zakończenie podziwiać wyobraźnię autora. Czytając książki Pilipiuka dochodzę do wniosku, że pomysł na dobre opowiadanie kryje się w każdej chwili naszego życia 😊

Robert Storm i doktor Skórzewski to postacie które dzieli od siebie wiek, ale łączy ich też przemożna zdolność jak pisze sam autor „dotknięcia nienazwanego”. Zawsze z utęsknieniem czekam na kolejne tomy czy to wspominanych bohaterów czy też niezastąpionego Jakuba Wędrowycza. Z opowiadaniami tak już jest, że raz trafią się lepsze raz gorsze, ale zawsze czekam na zakończenie...

Czasami zastanawiam się, czy nie byłoby lepiej zebrać losy poszczególnych bohaterów osobno i chronologicznie, z drugiej strony jest jakiś zamysł w tym przeplataniu, które czasem splata ich losy w mało oczywisty sposób. Trzeba się tylko "wsłuchać" w poszczególne narracje, by wychwycić te punkty "styczne".

Czasami zastanawiam się, czy nie byłoby lepiej zebrać losy poszczególnych bohaterów osobno i chronologicznie, z drugiej strony jest jakiś zamysł w tym przeplataniu, które czasem splata ich losy w mało oczywisty sposób. Trzeba się tylko "wsłuchać" w poszczególne narracje, by wychwycić te punkty "styczne".

Tytułowe opowiadanie ukazuje nam losy młodego doktora Skórzewskiego i jest zdecydowanie jednym z ciekawszych w tym zbiorze. Aczkolwiek odnoszę wrażenie, że pomysły na nowe historie są wymyślane już nieco na siłę. Nie są to tak ciekawe opowiadania jak kiedyś.

Tytułowe opowiadanie ukazuje nam losy młodego doktora Skórzewskiego i jest zdecydowanie jednym z ciekawszych w tym zbiorze. Aczkolwiek odnoszę wrażenie, że pomysły na nowe historie są wymyślane już nieco na siłę. Nie są to tak ciekawe opowiadania jak kiedyś.

Raczej słabszy zbiór opowiadań ze Światów Pilipiuka. Najbardziej spodobało mi się pierwsze tytułowe opowiadanie, które opowiadało o "początkach" doktora Skórzewskiego :)

Raczej słabszy zbiór opowiadań ze Światów Pilipiuka. Najbardziej spodobało mi się pierwsze tytułowe opowiadanie, które opowiadało o "początkach" doktora Skórzewskiego :)

Przyjaciel człowieka, czyli jedenasta odsłona Światów Pilipiuka, ponownie nastroiła mnie optymistycznie do moich ulubionych bohaterów i spowodowała ochotę na więcej. Dlatego bez ociągania spojrzałam w kierunku Czarnej Góry i muszę przyznać, że ta dwunastka nie wypadła tak dobrze, jak oczekiwałam. Czarna góra

Pięć opowiadań.
Tradycyjnie będę streszczać wszystkich pięciu opowiadań zawartych w dwunastej osłonie cyklu Światy Pilipiuka, ale pozwolę sobie przytoczyć poniżej ich tytuły.

Czarna Góra;
Decha;
Dwie czaszki;
GROM;
Jesienny sztorm.
To nie tak miało być. ;)
Już na wstępie zaznaczyłam, że nie było tak różowo jak się spodziewałam. Więc teraz do rzeczy. ;)

Wśród pięciu opowiadań w zasadzie tylko jedno chwyciło mnie za serducho i jest to tytułowe opowiadanie Czarna Góra. W nim to mój ulubiony przyszły doktorek, jako młodzieniaszek wyrusza na poszukiwanie złota. Wyprawa przez pustkowia Sybiru niestety nie przynosi upragnionych bogactw, ale za to pokazuje ogromną smykałkę Piotra do lekarskiego fachu podczas „walki” z tajemniczym pasożytem.

Ponadto w tym opowiadaniu podobało mi się również poruszenie kwestii patriotyzmu w okresie zaborów, życia na wygnaniu, konsekwencji i ogólnie fajnie oddany surowy klimat Syberii.

Dwa kolejne opowiadania z europejskim Indiana Jonsem vel Robertem Stormem niestety nie wypadły najciekawiej. Choć samego pomysłu i ogromu wiedzy w tych opowiadaniach autorowi nie mogę odmówić.

Jeżeli spojrzeć na opowiadanie GROM, to tym razem historia alternatywna z Piłsudskim i bombą atomową w tle mnie nie kupiła.

Ostatnie opowiadanie Jesienny sztorm, to cóż prawda powrót do Wenecji i kolejnych znanych bohaterów (Antonia Knota i Malwiny Skórzewskiej),ale jakoś tak bez fanfar. Choć wątek grabieży dzieł sztuki przez Niemców podczas II Wojny Światowej, ma swoje zalety.

Reasumując. Dwunastą odsłonę Światów Pilipiuka mogę podsumować moim ulubionym słowackim określeniem nič moc. I tym uroczym komentarzem pozwolę sobie zakończyć mój wywód i raczej skupić się na oczekiwaniu na kolejną odsłonę cyklu pod tytułem Zło ze wschodu.

https://unserious.pl/2023/10/czarna-gora/

Przyjaciel człowieka, czyli jedenasta odsłona Światów Pilipiuka, ponownie nastroiła mnie optymistycznie do moich ulubionych bohaterów i spowodowała ochotę na więcej. Dlatego bez ociągania spojrzałam w kierunku Czarnej Góry i muszę przyznać, że ta dwunastka nie wypadła tak dobrze, jak oczekiwałam. Czarna góra

Pięć opowiadań.
Tradycyjnie będę streszczać wszystkich pięciu...

Kolejna porcja opowiadań Pilipiuka. Tym razem dowiadujemy się w czemu / komu zawdzięczamy to, że doktor Skórzewski poszedł na studia medyczne - Czarna Góra. Jaką kolejną tajemnice rozwiąże Robert Storm - Decha oraz gdzie mówi się po kaszubsku - Dwie czaszki. W kolejnym opowiadaniu staramy się dowiedzieć, czy Polska jest mocarstwem atomowym - GROM. Natomiast ostatnie przeniesie nas do Zary i Wenecji, w której Antonio Knot stara się uratować siebie, Malwinę oraz pewnego profesora i jego wnuczkę - Jesienny sztorm.

Kolejna porcja opowiadań Pilipiuka. Tym razem dowiadujemy się w czemu / komu zawdzięczamy to, że doktor Skórzewski poszedł na studia medyczne - Czarna Góra. Jaką kolejną tajemnice rozwiąże Robert Storm - Decha oraz gdzie mówi się po kaszubsku - Dwie czaszki. W kolejnym opowiadaniu staramy się dowiedzieć, czy Polska jest mocarstwem atomowym - GROM. Natomiast ostatnie...