„Antonio”, bo taki tytuł nosi najnowsza książka Siepielskiej, opowiada historię starszego brata Rhysa, którego mieliśmy przyjemność poznać w pierwszej części serii. Niemniej informacje o nim były raczej znikome, a samą postać otaczała mgła tajemnicy oraz niewymuszonego cynizmu i okrucieństwa, dlatego z ogromną ciekawością sięgnęłam po kontynuację przygód rodziny Valenti. Muszę przyznać, że nie miałam co do niej zbyt wygórowanych wymagań, a wszystko przez licznie pojawiające się mankamenty w pierwszej części. Niedopracowani bohaterowie, lichy wątek mafijny i dziwny nieuargumentowany pociąg do siebie głównych bohaterów pozostawiał wiele do życzenia. Nie był to zbyt udany debiut, choć sama koncepcja miała spory potencjał. Postanowiłam więc poczekać i sprawdzić, w jakim kierunku podąży literacka kariera Siepielskiej.

Jak się okazuje, postąpiłam słusznie, gdyż autorka poprawiła swój warsztat, co można zauważyć w zaistnieniu (w końcu) wątku mafijnego, kreacji pojawiających się bohaterów oraz wielowątkowości fabuły. Co prawda są aspekty, nad którymi autorka powinna jeszcze popracować, niemniej jednak zostałam przez nią bardzo pozytywnie zaskoczona i muszę w tym miejscu zaznaczyć, że jeżeli Siepielska dalej będzie szła w tym kierunku, to sądzę, że zyska we mnie wiernego fana.

A teraz trochę o fabule. Kończąc pierwszą część, mieliśmy świadomość, że to jeszcze nie koniec przejść „synów zemsty”. Naszą przygodę rozpoczynamy od dziwnej sytuacji z udziałem porzuconej przed ołtarzem narzeczonej, kija bejsbolowego oraz samochodu będącego własnością dość kapryśnego Capo.

Właśnie ta komiczna sytuacja staje się punktem wyjścia, z którego wyruszamy z główną bohaterką do Bostonu, gdzie swoje mafijne królestwo ma Antonio. Jak to było w przypadku Rhysa, tak i tutaj pojawia się porwanie i element przymusu, który zostanie chyba typową cechą męskich bohaterów tej serii. Alyssa, bo tak ma na imię porwana, od początku nie godzi się na traktowanie jej jak więźnia. Z czasem się to jednak zmienia i bohaterka ulega urokowi Antonia, by, pod wpływem pewnych wydarzeń i informacji, rozpocząć żmudą walkę ze swoimi uczuciami. W międzyczasie z szafy wychodzą dawno ukryte tam trupy, a Alyssa musi stawić czoła demonom z przeszłości.

Główna oś fabuły, mimo typowo romansowego początku, obraca się wokół mafijnych porachunków z przeszłości, z udziałem Alyssy i jej prywatnego, rodzinnego dramatu. To właśnie ona i jej przeżycia stają się kołem napędowym wydarzeń, doprowadzających do punktu kulminacyjnego, w którym zostają porwane Viviana i Alyssa. Bracia, chcąc odnaleźć swoje ukochane, stawiają do pionu „cały pieprzony świat”, nie licząc się z kosztami i konsekwencjami.
Początek książki był mocno naciągany, to całe porwanie i spłacanie długu poprzez „odpracowywanie” sugeruje marną perspektywę szczęśliwego związku. Jednak jak to bywa w takich romansach, bohaterka dostrzega w swoim oprawcy COŚ wyjątkowego i postanawia oddać mu i duszę, i ciało. Fabuła rozwija się w ekspresowym tempie, co sprawia, że książkę czyta się szybko i z dużym zaangażowaniem.

Podobało mi się rozwinięcie wątku mafijnego i to, że autorka znalazła miejsce na wyjaśnienie pojawiających się zbiegów okoliczności. Świadczy to o dokładnym przemyśleniu fabuły, w której coś takiego jak przypadek zostaje zminimalizowane do 1%.

Urzekła mnie również relacja między głównymi bohaterami, którym Siepielska dała czas na zauroczenie, przeradzające się w głębsze uczucie. Właśnie tego brakowało mi w pierwszej części. Autorka ciekawie wplotła w ich relację unikalne cechy charakteru obu postaci, uwiarygadniając tym samym ich związek.

Na pochwałę zasługuję również kreacja bohaterów i zróżnicowanie prowadzonej narracji. Widać zaangażowanie i pracę, jaką autorka włożyła w tę książę. Bezpłciowych, monotematycznych i rozmytych bohaterów zaczynają zastępować silne, charakterne postacie, które mamy możliwość lepiej poznać dzięki przejściom w narracjach. Dzięki temu, że autorka dała nam wstęp do ich głów, a zwłaszcza do jednej konkretnej, jest zdecydowanie więcej Antonia w „Antoniu”, niż było Rhysa w „Rhysie”.

I jak nie mam większych zastrzeżeń do głównego bohatera, tak jestem lekko zawiedziona ewolucją głównej bohaterki, która z silnego, niezależnego, temperamentnego rudzielca zmieniła się w niepewnego siebie, potrzebującego ratunku Kopciuszka. Był to regres z pięknego, kolorowego motyla w nudną, zieloną gąsienicę. Przebłysk dawnej Alyssy nastąpił dopiero na ostatniej stronie książki. Marzę by choć w jednej książce mafijnej pojawiła się kiedyś bohaterka, która nie będzie mdlała na widok krwi i będzie w stanie uratować się sama, za pomocą swojego sprytu i spluwy. Może kiedyś się doczekam.

Niemniej książka jest zdecydowanie lepsza niż poprzednia. Polecam ją każdemu, kto ze względu na słaby początek postanowił poprzestać na pierwszej części. Warto iść w to dalej, bo jeżeli autorka utrzyma poziom, to zapowiada się całkiem ciekawa seria, której w końcu można nadać przydomek mafijnej. Nie mogę doczekać się kolejnej części, liczę na to, że historia Luki mnie nie zawiedzie.

Karolina Wierna