Jeśli chodzi o formę, obie książki Hendersona są bardzo podobne, od okładki, przez organizację rozdziałów, po umieszczenie przypisów na marginesach stron. „Nowa mapa cudów” jest oszczędniejsza, jeśli chodzi o kolorystykę: tym razem zrezygnowano z wyróżniania przypisów kolorem, co nie ma oczywiście żadnego wpływu na treść. Książka składa się z obszernego wstępu i siedmiu rozdziałów, poświęconych omówieniu największych (według autora) cudów współczesnego świata: światła, życia, serca, mózgu, jaźni, świata i technologii. Treść została ułożona od zagadnień najprostszych, do najbardziej złożonych.

Henderson pisze w sposób niezwykle erudycyjny: od sztuki płynnie przechodzi do fizyki, żeby po chwili wtrącić jakiś trafny cytat z literatury. Ukazuje wszechstronny ogląd omawianych zagadnień. Wtręty na temat sztuki, wierzeń, literatury i muzyki sprawiają, że naukowy, momentami dość ciężki w odbiorze tekst, staje się nieco lżejszy i bardziej przystępny. Zaskakujące jest, w jak niespodziewanych kierunkach prowadzi nas autor: wskazuje na związek między sercem i muzyką, między mózgiem a lasem, mówi o różnych rodzajach ciemności, o zaplataniu i rozplataniu tęczy oraz o tornadach na Słońcu. Skłania też do wychodzenia poza tekst: w czasie lektury warto mieć pod ręką tablet albo telefon, żeby wyszukać przywoływane obrazy, filmy i utwory muzyczne.
„Nowa mapa cudów” jest nieco trudniejsza w odbiorze niż „Księga zwierząt niemalże niemożliwych”, ale jej bogata treść jest warta podjęcia wysiłku lektury. Każdy rozdział pobudza ciekawość i zachęca do przyjęcia postawy zachwytu nad światem, wskazując nie tylko na stojące przed nami możliwości, ale i na zagrożenia.

Agnieszka Kruk