Po drugiej stronie płota stoi Jean Jacques Rousseau. Jego zdaniem wszystkich ludzi cechują same pozytywy, takie jak szczerość czy prostota. Tym samym można wysnuć wniosek, iż u francuskiego uczonego każdy człowiek jest z natury dobry. Tylko ta zła cywilizacja i postęp powodują, że schodzimy na złą drogę. Dlatego należy zbliżyć się do natury (przyrody), aby zerwać ze sztucznością i znowu żyć zgodnie z porządkiem naturalnym.

Jak się to, co napisałem powyżej, wpisuje w „Niewidzialnego człowieka”? Książka Herberta G. Wellsa jest niczym innym jak kolejną cegiełką w rozważaniach o naturze ludzkiej. Jest to temat, który cieszy się chyba największą popularnością (obok miłości). Pisarze wciąż zestawiają rozwój technologiczny, wyjątkowe wynalazki czy niebywałe odkrycia z pytaniem, jak zwyczajny człowiek zachowa się wobec tak szybkich czy niespodziewanych zmian. Dzięki temu możemy zaobserwować nie tylko to, co zajmowało ludzi w różnych dekadach (w tym przypadku pod koniec XIX wieku), ale również, jak opisywali zmagania człowiek kontra nauka. W końcu fabuła jest również odbiciem ówczesnego sposobu myślenia społeczeństwa o nieznanym.

Głównym bohaterem książki jest nijaki Griffin, o czym nie dowiadujemy się od razu. Pewnego zimowego dnia pojawia się on w gospodzie „Pod Dyliżansem” opatulony od stóp do głów, w ciepłych rękawiczkach i dużym pilśniowym kapeluszu. Natychmiast wzbudza ciekawość gospodarzy, nie tylko swoim nieprzyjemnych charakterem, ale przede wszystkim szczelnie zasłoniętym każdym skrawkiem ciała. Dosyć szybko okazuje się, że skrywany przez Griffina sekret odmieni spokojne życie mieszkańców okolicznych miasteczek.

Nie chcę wiele zdradzać z fabuły, gdyż książka (a właściwie grubsze opowiadanie) nie jest gruba. Myślę, że spokojnie w jeden, góra dwa dni można skończyć lekturę. Tylko że po przeczytaniu nie każdy może zrozumieć, dlaczego niewidzialny człowiek stworzony przez Wellsa zyskał status kultowego. Na pewno pomogła sława autora, który stał się ojcem SF, ale trzeba również pamiętać o popularności, jaką historia zyskała wraz z rozwojem telewizji. W końcu pierwszy film o zabandażowanym człowieku (niebędącym mumią) został nakręcony już w 1933 roku. Poza tym myśl o byciu niewidzialnym zawsze powoduje szybsze bicie serca. Niestety z reguły myślimy o zrobieniu rzeczy, których normalnie nam nie wolno, tym samym przechylając lekko szalki wagi na stronę Hobbesa.
Jest jeszcze jedno istotne przesłanie tej książki. Przesłanie, które lepiej dostrzegą ludzie urodzeni już po II wojnie światowej. Otóż w ciągu ich życia dokonał się niebywały postęp technologiczny. Postęp, którego nikt z góry nie zakładał, bo było to po prostu niemożliwe. Nawet dla niebywałych wizjonerów. Wells tak więc pokazuje, iż każde odkrycie niesie za sobą pewną cenę. Ludzie boją się nowego, nie mają zaufania do czegoś, czego nie rozumieją. A co gorsza, w pierwszym odruchu chcą to zniszczyć.

„Niewidzialny człowiek” to książka, która przegrała ze swoim dziedzictwem, ale nie traktujmy tego jako wady. Historia opisana przez Wellsa nie ma nic wspólnego z jej kulturowym wykorzystaniem. Tym samym trafia się nam niecodzienna możliwość sprawdzenia, jak z tak krótkiej i prostej opowieści narodził się kinematograficzny fenomen. I wiecie co? Z jakiegoś dziwnego powodu klasyka zawsze się broni. Nie tylko skłania do zadawania ważnych pytań, ale i do rozważenia, czy bliżej nam do Hobbesa czy też Rousseau.

Michał Wnuk