Trójka bohaterów wyfruwa z domów rodzinnych, rozpoczyna studia i zaczyna wspólnie wynajmować mieszkanie. Start w dorosłość jakich wiele. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że mija siedem lat, a oni pod wieloma względami dalej tkwią na starcie. Żyją obok siebie kilka lat, niczego istotnego się o sobie nie dowiadując. Ich relacje są bardzo powierzchowne, ograniczone do mijania się na wspólnym korytarzu. Wiedzą o sobie tyle, ile mówią o nich dźwięki zwiastujące wyjścia i powroty. Reszty mogą się tylko domyślać.

Mimo że każde przypadkowe spotkanie jest kłopotliwe, nikt nie planuje rychłego usamodzielnienia się. Brak stabilizacji uczuciowej i zawodowej zniechęca do podejmowania radykalnych zmian. Rozdarci między własnymi pragnieniami a zadowalaniem ambicji rodziców nie potrafią jasno określić swoich celów. Studia wybrane przez rodziców, przypadkowe związki – to nieautentyczne życie prowadzi do poważnych problemów: bezsenności, uzależnień, depresji. Ucieczka w ekstremalne przeżycia, nielegalne walki, podejrzane imprezy i inne eksperymenty tylko zagłuszają wewnętrzną pustkę, powodują, że mają oni o czym mówić, czym się chwalić, choć w głębi duszy wołają o ratunek. Pogubieni, sami nie są w stanie sobie pomóc, choć najczęściej doskonale zdają sobie sprawę, że na dłuższą metę nie można tak żyć, dzień po dniu walczyć o przetrwanie. Ich historie pokazują, jak niewiele potrzeba, żeby już u progu dorosłości mieć pod górkę i jak wielu ludzi oraz zdarzeń wymaga potem wyjście z kryzysu.

Nieoczekiwanie kilka zbiegów okoliczności sprawia, że współlokatorzy wreszcie zaczynają się sobie baczniej przyglądać. Wzajemne niedopowiedzenia i sekrety motywują ich do poszukiwania prawdy i zbliżenia do siebie. Odkrywając, z jakimi problemami boryka się każdy z nich z osobna, czują, że nie są w tym wszystkim sami. Świadomość, że tuż obok jest ktoś przeżywający podobne rozterki, działa pokrzepiająco. Proste gesty, szczere rozmowy i wsparcie są w stanie zdziałać cuda. Powoli dojrzewają do trudnych decyzji, do samodzielnego życia. Wzajemnie dają sobie siłę, by zmierzyć się ze światem. Śledząc tę przemianę, przywiązujemy się do nich, zaczynami im kibicować. Może w którymś z nich odnajdziemy swoje własne lęki, coś, o czym głośno nie mówimy, ale czytając, zaczniemy powoli oswajać.

Monika Kurek