„Szeptacz” Alexa Northa gra na naszych pierwotnych lękach: przed tym, co czai się w ciemności, i przed tym, że zło może się dostać do naszego domu. A także przed tym, że nie spełnimy pokładanych w nas oczekiwań, nie sprostamy naszym obowiązkom wobec bliskich. Poza doskonałym thrillerem autor stworzył też poruszającą opowieść o wyzwaniach rodzicielstwa, a konkretnie o relacjach między ojcem a synem, tych dobrych i tych złych. Tom nie czuje się dobrym ojcem, a dziwne zachowanie Jake’a zdaje się potwierdzać jego błędy wychowawcze. W dodatku sam zmaga się z trudnymi wspomnieniami z dzieciństwa.

W niemal każdym rozdziale powieści utrzymuje się atmosfera napięcia, wynikająca z ciągłego poczucia zagrożenia. Wyraźnie widać kolejne sygnały, że morderca krąży po okolicy, szuka następnej ofiary, czai się w mroku za oknem, szepcze w ciemności. Wrażenie lęku potęgują słowa Jake’a, który zdaje się widzieć więcej niż dorośli. Czy to jego nieuchwytni „przyjaciele” opowiadają mu o rzeczach, o których nie powinien wiedzieć? A może to tylko bujna wyobraźnia nadwrażliwego dziecka?

Panujący w „Szeptaczu” nastrój jest niemal bez zarzutu: budzi niepokój i przez większość czasu trzyma w napięciu. Bardzo satysfakcjonujące okazuje się też ostateczne rozwiązanie tajemnicy nie tylko nieuchwytnego mordercy, ale też zachowania Jake’a. Jedyne, co irytuje w czasie lektury, to przegadane rozterki wewnętrzne bohaterów, krążące wciąż wokół tych samych kwestii: czy jestem dobrym ojcem? Czy podołam śledztwu? Czy wystarczy mi sił w walce z nałogiem? Podobne rozważania mogłyby nadać książce psychologiczną głębię, gdyby nie były tak powtarzalne i przewidywalne. Jednak ostatecznie, poza tym jednym zastrzeżeniem, „Szeptacz” okazał się doskonałą, wciągającą lekturą.

Agnieszka Kruk