Z założenia książki zwane powszechnie z angielskiego picturebookami składają się przede wszystkim z obrazu. Tekstu natomiast jest bardzo mało albo nie ma go wcale. Jeśli już jednak występuje, to nie ma dużego znaczenia, ponieważ książki obrazkowe winny przyciągać głównie wzrok i w ten sposób opowiadać historię. Pełnią przy tym funkcje estetyczne, inspirują do wyrażania własnych przemyśleń i rozbudzają fantazję. „Niedźwiedź i pianino” nie jest jednak w pełni tego typu książką. Ilustracje są dziełem Davida Litchfielda, który współpracował dotychczas z wieloma wydawnictwami. Tym razem posunął się o krok dalej, ta książka jest bowiem jego w pełni autorskim dziełem i wcale nie składa się z samych ilustracji. Tekst jest w niej równie istotny, mimo że nie ma go wiele. Stanowi drogowskaz, wydobywa z obrazów sedno i skłania do zadumy.

O czym jest „Niedźwiedź i pianino”? O zwierzętach oczywiście. Żył sobie raz bowiem w lesie niedźwiedź, zwykły, taki, jakich jest na świecie całkiem sporo – brunatny. Pewnego razu, spacerując pomiędzy drzewami, natrafił na polankę, na której stało pianino. Początkowo czuł się przestraszony, potem zaciekawiony, a kiedy nabrał odwagi i nieśmiało nacisnął jeden z klawiszy, rozpoczęła się jego codzienna nauka gry. Przychodził na tę polankę i próbował grać. Oczywiście z początku zupełnie mu to nie wychodziło, ale kiedy minęło trochę czasu, dźwięki zaczęły układać się w melodie, a jemu gra sprawiała odtąd coraz więcej radości. Grał z całego serca, a kiedy ktoś robi coś tak szczerze jak on, przyciąga innych. Tak też było i w tym przypadku – kiedy nasz niedźwiedź zaczynał grać, polana zapełniała się wszystkimi okolicznymi misiami. Przybywały licznie nawet z daleka, by rozkoszować się pięknem muzyki, której wcześniej nigdy nie było dane im słuchać. Słuchając jej, czuły się szczęśliwsze, a nasz niedźwiedź w graniu dla nich odnalazł swoje przeznaczenie. Trwało to jakiś czas, aż pewnego dnia w lesie pojawili się ludzie i również usłyszeli grę niedźwiedzia. Od tego dnia wszystko uległo zmianie. Las został zamieniony na miasto, polanka na sale koncertowe, a to, co dotąd było robione z potrzeby serca, stało się teraz ciężką pracą. Cena sławy jest bowiem wielka, zwłaszcza jeśli dotyczy niedźwiedzia.

„Niedźwiedź i pianino” to książka nie tylko pięknie wydana, ale przede wszystkim niezwykle mądra. Autor, w charakterystyczny dla siebie sposób, zwraca uwagę na wartości, które są fundamentalne. Mówi o przyjaźni, przynależności, ale i samotności, tęsknocie oraz pragnieniu powrotu do prostoty życia. Niedźwiedź zdobywa cały świat, oklaskują go najwięksi celebryci, wszyscy chcą słuchać jego muzyki, ale on nie czuje się wcale szczęśliwy. Brakuje mu bliskich, szumu leśnych liści i spokoju, który pamiętał z domu. Czy porzuci życie wielkiej gwiazdy? A jeśli tak, to czy może liczyć na przychylność innych niedźwiedzi po wielu latach nieobecności? Jako że to książka dla małych dzieci, odpowiedź jest oczywista – wszak w najlepszych bajkach historie zawsze kończą się dobrze, a główni bohaterowie żyją długo i szczęśliwie. Niech więc tak będzie i tu, bo to najlepsze zakończenie, jakie można sobie wymarzyć.

Izabela Straszewska