Akcja „Mrocznego pożądania” zaczyna się jeszcze przed końcem pierwszej części, gdy Jake wraca do domu po dokonanej zemście. Mamy okazję dowiedzieć się, jaki dokładnie los spotkał Owena i jakie uczucia targały naszym głównym bohaterem, gdy wrócił do Abby umazany jego krwią. W dodatku jest to relacja z pierwszej ręki, ponieważ „Mroczne pożądanie” prawie w całości przedstawione jest z perspektywy naszego ulubionego zabójcy.

Chciałoby się powiedzieć: „oby więcej takich par”, choć po chwili zastanowienia nie brzmi to wcale aż tak dobrze. Abby i Jake owszem, uzupełniają się i wspierają, ale robią to niekiedy w bardzo mroczny i pokrętny sposób. Niemniej ich nietypowa relacja rozkwita, ból wspomnień coraz słabiej oplata ich dusze i można by rzec, że mimo wcześniejszych przeciwności losu w końcu wszystko zmierza ku dobremu. Niestety – do czasu.

Po roku sielanki, która była niemałą nowością w życiu tej dwójki, do ich drzwi zapukała policja. W jednej chwili całe to szczęście staje się tylko złudzeniem, pięknym snem, który zbyt szybko miał się zakończyć, a naszych bohaterów dzielą zimne kraty więzienia stanowego.

Muszę przyznać, że opowieść ta jest trochę poszarpana. Niektóre wątki są rozwijane, inne rzeczy tylko napomknięte. Po kilku pierwszych rozdziałach akcja przenosi się o rok, potem również dostajemy jedynie urywki, a cały proces sądowy Jake'a zostaje pominięty. Jeszcze z 50 dodatkowych stron i można by to wszystko ładnie spiąć, niestety autorka nie poszła w tym kierunku.

Nowelka ma równo 100 stron, a w przypadku takiej objętości zawsze pojawiają się problemy z konstrukcją fabuły i opisem bohaterów – jednym słowem spłycanie czego tylko się da. Niezwykle trudno jest przedstawić spójną historię w tak małym formacie, dlatego autorce należą się gratulacje, bo mimo małych niedociągnięć i przerw w akcji, „Mroczne pożądanie” czyta się równie dobrze, co pierwszy tom serii.

Z pewnością na korzyść T.M. Frazier przemawia właśnie wydana wcześniej „Mroczna miłość”, w której czytelnik mógł zagłębić się dość dokładnie w umysły głównych bohaterów, przez co w tej nowelce przesadna analiza postaci nie była wcale konieczna.

Niestety „Mroczne pożądanie” nie wnosi nic specjalnego do relacji Abby i Jake'a. Powiem nawet więcej: o wiele bardziej podobało mi się zakończenie tej historii w pierwszym tomie – niczego tam nie brakowało, czytelnik dostał dokładnie tyle informacji, ile potrzebował, i choć miło było poczytać, że bohaterowie mają się dobrze, to ewidentnie „Mroczne pożądanie” nie zostało napisane w tym celu.

Prawdziwym powodem powstania tej nowelki było wprowadzenie kolejnego bohatera, którego Jake poznał podczas pobytu w więzieniu stanowym – Brantleya Kinga. Bohatera dobrze nam wszystkim już znanego, ponieważ na polskim rynku to właśnie „King” był pierwszą pozycją, z jaką zapoznali się fani T.M. Frazier.

Mamy więc do czynienia z nie do końca potrzebnym przedłużeniem „Mrocznej miłości”, które w rezultacie daje świetny początek innej, dziś bardziej znanej serii.

Gdyby jeszcze trochę rozszerzyć część z postacią Brantleya, „Mroczne pożądanie” mogłoby z łatwością być prequelem „Kinga”. Szkoda tylko, że nowelka ta nie została wydana w polskiej wersji z zachowaniem porządku chronologicznego książek T.M. Frazier – być może cieszyłaby się wtedy większym zainteresowaniem.

Mimo wszystko trzeba oddać autorce, że naprawdę fajnie połączyła te dwie serie, tworząc coś na wzór własnego uniwersum. Osoby, które nie czytały wcześniej „Kinga”, z pewnością poczują się zaintrygowane tą tajemniczą postacią i sięgną również po tę serię, a jak już wspomniałam, właśnie to było głównym celem powstania „Mrocznego pożądania”.

Katarzyna Kłosowska