Autorka zapoznaje czytelnika z tajnikami kosmosu w przystępny sposób, bez zagłębiania się w definicje czy teorie. Opowiada o najważniejszych zjawiskach, ale w zasadzie przy okazji, bo głównym tematem książki jest historia jedenastoletniej Stelli Rodriguez, dziewczynki cierpiącej po stracie ojca. Był on miłośnikiem nauki i swoją pasją zaraził córkę. Poznajemy ją, kiedy puka do drzwi NASA, chcąc prosić o spotkanie z Carlem Saganem. Ten uczony to postać autentyczna. W latach 70. zajmował się programem Voyager, a dokładniej złotymi płytami, które umieszczał w bezzałogowych sondach wystrzelonych w przestrzeń kosmiczną. Na tych płytach nagrano dwugodzinną ścieżkę dźwiękową oraz załączono 116 zdjęć. Były to między innymi krajobrazy Ziemi, fotografie ludzi różnych kultur, architektura, codzienne czynności oraz dźwięki – ludzka mowa pochodząca z różnych epok, słowa wypowiadane w 55 współczesnych i starożytnych językach oraz muzyka klasyczna. Płyta ta była wiadomością skierowaną do przedstawicieli obcych cywilizacji i miała ukazać im, jak pięknym i wyjątkowym miejscem jest Ziemia. Stella chce, by Carl Sagan dołączył do swojej płyty nagranie śmiechu jej ojca, ponieważ uważa je za najpiękniejszy dźwięk nie tylko na Ziemi, lecz także w całym wszechświecie. Niestety nikt nie chce jej w NASA wysłuchać i w efekcie tego do spotkania z Saganem nie dochodzi. Kiedy dziewczynka wraca do domu, okazuje się, że coś z NASA za nią przyszło. To czarna dziura, malutka niczym zwierzątko domowe i podobnie się zachowująca, tyle że nieodwracalnie pochłaniająca wszystko, czego dotknie.

Po śmierci ojca dom wciąż pełen jest pamiątek i zdjęć, co nie pozwala Stelli o nim zapomnieć, ale kiedy go wspomina, czuje się bardzo przygnębiona. Wszystkie wspomnienia, nawet wesołych chwil, teraz wywołują smutek i dziewczynka postanawia się po prostu ich pozbyć. Wykorzystuje do tego właśnie czarną dziurę, tyle że kiedy wspomnienia Stelli znikną, niestety wszyscy domownicy również je zapomną. Czy wtedy dziewczynka będzie czuła się lepiej? Czy naprawdę chciała zapomnieć o tacie? Oczywiście, że nie, tyle że jest już za późno. Czarna dziura nigdy nie oddaje tego, co pochłonęła. Dziewczynka mimo to, wbrew wszystkiemu, co dotychczas myślała, wchodzi do jej wnętrza, by odnaleźć tatę ze swoich wspomnień i w ten sposób skonfrontować się z własną rozpaczą.

„Jak hodować i karmić domową czarną dziurę” zapewnia ogromną dawkę nauki i emocji. Jest to niesamowita mieszanka – pełna mądrości, ale i bardzo wzruszająca historia. Choć książka jest przeznaczona dla nieco starszych dzieci, myślę, że rówieśnicy Stelli są jej najodpowiedniejszymi adresatami. Maluchy mogą się poczuć przytłoczone zarówno naukową stroną książki, jak i trudnymi emocjami, z którymi boryka się główna bohaterka. Starsze dzieci, zwłaszcza te lubiące się uczyć, będą z pewnością bardzo zadowolone.

Izabela Straszewska