Tessa jako tako zaaklimatyzowała się w college’u, trochę dojrzała i nabrała nieco rozwagi. Natomiast Cole wręcz przeciwnie – nagle zaczął zachowywać się jak nastoletni bohater kiepskiej komedii romantycznej. Z jakiegoś powodu uznał, że najlepszym sposobem na chronienie Tessy przed tabunem rozchichotanych i złośliwych fanek jest udawanie, że ze sobą zerwali. Tak, bo wszelkie życiowe komplikacje należy rozwiązywać za pomocą kłamstw.

Po naciąganym plot twiście z drugiego tomu kontynuacja jest równie wydumana. Tessa i Cole brną w udawanie, półprawdy i zamiatanie problemów pod dywan. Zamiast szczerze porozmawiać, wolą się oszukiwać i uciekać. W ich związku następuje prawdziwy regres. Aż dziw, że po doświadczeniach opisanych w drugiej części naprawdę mogą zachowywać się tak nierozsądnie. Zupełnie jakby ktoś wyprał im mózgi. Zorientowanie się, że z jej facetem jest coś nie tak, zajmuje Tess ponad sto pięćdziesiąt stron. Kolejne sto to próby skłonienia go do wyznań. Idiotyczne próby, dodajmy, bo kto normalny szantażuje partnera odmową jakiegokolwiek kontaktu fizycznego?

Irytujące zachowania pary głównych bohaterów dałoby się strawić, gdyby w zamian autorka rozbudowała wątki postaci drugoplanowych. Niestety, cały potencjał, który tak ładnie było widać w poprzednich tomach, tutaj znika. Megan pojawia się ledwie dwa razy, Beth występuje tylko po to, by w paru zdaniach opowiedzieć o konflikcie w jej związku (bardzo poważnym i bardzo powierzchownie potraktowanym), Travis ma jedynie komuś pogrozić. Trochę większą rolę ma do odegrania Cami – głównie wypowiada dobre rady i staje w obronie Tessy. Jednak prawie nic o niej wiadomo. Jest taką postacią, która barwnie prezentuje się w tle jako swoista osobliwość, ale jest pozbawiona charakteru, przeszłości i celów. Szkoda.

W tej części autorka skupia się na relacji Cole’a i Tessy do tego stopnia, że zupełnie porzuca inne rozpoczęte wątki lub wraca do nich na chwilę i próbuje je zamknąć na dwóch stronach. Owszem, zamiast nich wprowadza kolejne, ale wyraźnie na siłę, nie stara się ich przedstawić wiarygodnie i z należną uwagą. Problem drapieżnego dziennikarstwa tabloidowego, które naprawdę może zniszczyć komuś życie, Holden potraktowała wręcz z dezynwolturą. Zaś kwestię futbolowej popularności Cole’a rozdmuchała do nieprawdopodobnych rozmiarów, w żaden sposób jej nie uzasadniając.

„Bad Boy’s Girl 3” ma wiele niedociągnięć w kreacji świata przedstawionego, psychologii postaci i rozwoju akcji, co jest o tyle zaskakujące, że poprzednie tomy są całkiem niezłe. W tej części widać, że autorka nie miała pomysłu, jak skonfliktować bohaterów. Poszła po linii najmniejszego oporu i zagrała bodaj najbardziej oklepanym motywem – brakiem szczerości. Być może bardziej kreatywnemu i sprawniejszemu warsztatowo pisarzowi udałoby się jeszcze czymś w tej kwestii zaskoczyć i zwyczajnie wciągnąć czytelnika. Jednak Holden nie podołała i ostatni tom czytałam już z coraz mniejszym zainteresowaniem. Zabrakło napięcia i emocji, jakby nawet sama autorka straciła serce do tej historii, przez co nie śledziłam akcji z wypiekami na twarzy, a raczej z pewnym znudzeniem.

Można tę pozycję przeczytać, by domknąć dzieje Tessy i Cole’a. Równie dobrze można przygodę z nimi zakończyć na pierwszej bądź drugiej części.

Ewa Jemioł