Zacznę od opisu książki, który… nie do końca pokrywa się z prawdą. Owszem, na kartach powieści spotkamy obrzydliwie bogatych, okropnie przystojnych i porażająco seksownych braci. Główna bohaterka, Emery, rzeczywiście spotykała się w przeszłości z jednym z nich, a teraz, po latach, zaczyna czuć coś do innego Wrighta. Problem w tym, że nie mogę pogodzić się z tym, jak ta krótka charakterystyka spłyca opowieść! Daje do zrozumienia, że mamy do czynienia z kolejnym, dość tandetnym czytadłem - tymczasem powieść K. A. Linde przewyższa inne erotyki co najmniej o klasę.

Zazwyczaj powieści obyczajowe, z naciskiem położonym na sceny zbliżeń między bohaterami, cierpią na nieuleczalny brak fabuły. Wydaje się, że historia jest tylko pobieżnie skleconym tłem; klejem, który ma jedynie lepiej lub gorzej łączyć kolejne, pikantne momenty. Tymczasem tutaj historia odgrywa bardzo dużą rolę. O jej istotności świadczy chociażby to, że jest rozpisana właściwie na trzy tomy. Każdy z nich skupia się na innym Wrightcie - z jednej strony książki tworzą więc dużą, spójną całość, a z drugiej można je czytać oddzielnie. W „Dziewczynie mojego brata” autorka skupia się na Emery i Jensenie, jednak wątki Austina i Landona również zostały liźnięte, dzięki czemu czytelnik wie czego mniej więcej może się spodziewać, a jego ciekawość zostaje odpowiednio rozbudzona.

Karolina Antczak

I skoro jesteśmy już przy rodzeństwie Wrightów, trzeba powiedzieć szczerze: powieść Linde stoi postaciami. Fabuła, jak już mówiłam, jest istotna, wiarygodna i wzbogacona w różne zwroty akcji, jednak momentami też po prostu schematyczna. Gatunek romansów rządzi się pewnymi prawami i chyba naprawdę trudno jest stworzyć coś w stu procentach innego i oryginalnego. Inaczej ma się sprawa z postaciami, tutaj można kombinować. I autorce wyszło to fantastycznie. Emery reprezentuje typ bohaterek, który uwielbiam: nie jest do końca typową dziewczyną, ale nie epatuje tym, by podkreślać swoją wyższość. Inteligentna (gdy ją poznajemy, jest o krok od zdobycia stopnia naukowego w dziedzinie historii) i zabawna, odpowiednio pracowita, rozrywkowa i troskliwa - szczególnie widać to w jej relacjach z rodziną i przyjaciółką - a także świadoma swojej wartości. Potrafi zawalczyć o swoje, ale zdarzają się jej też chwile słabości, dzięki czemu pozostaje postacią realistyczną. Jensen nie ustępuje jej na krok - choć wygląd i pieniądze otrzymał ”z przydziału”, na pozycję społeczną i stanowisko w firmie ojca zapracował zupełnie sam. Pokusiłabym się o stwierdzenie, że miliony na koncie i nienaganna aparycja to tylko dodatki, a sekspilu przydaje mu przede wszystkim inteligencja i charakter. Pozostali bohaterowie są równie ciekawi i barwni, więc nie mogę się już doczekać, aż dowiem się o nich więcej z kolejnych części cyklu.

„Dziewczyna mojego brata” to powieść mocno erotyczna, dlatego sprawność autorki w opisywaniu zbliżeń to także istotny czynnik wpływający na końcową ocenę. I nie mam żadnych wątpliwości: Linde wykonała naprawdę dobrą robotę. Podczas lektury serce niejednokrotnie zabiło mi szybciej. Sceny seksu są nakreślone znakomicie - niezbyt rozwlekłe, ale też nie potraktowane po macoszemu. Autorka nie bawi się w nadmierne poetyzowanie (wyraźnie pisze do dorosłych ludzi) a jednocześnie nie epatuje wulgarnością.

Pierwsza część opowieści o braciach Wright okazała się naprawdę świetną powieścią. Seksowna, intrygująca, dowcipna, inteligentna - epitety same się mnożą, kiedy myślę o „Dziewczynie mojego brata”. Serdecznie polecam ją każdej wielbicielce romansów erotycznych. A, jako że lektura przypomina momentami oglądanie naprawdę dobrego komediodramatu romantycznego, sądzę nawet, że książka może przypaść do gustu także kobietom nie przepadającym za czytaniem (i przy okazji pokazać im, jak świetna to rozrywka).