Wszyscy, którzy śledzą moje recenzje, wiedzą już, że do jednej z ulubionych sag zaliczam „Sagę wiejską” Kasi Bulicz-Kasprzak. Wypatruję kolejnych tomów, aby znów zanurzyć się w świat dobrze znanych bohaterów. Aby po raz kolejny razem z nimi śmiać się i płakać, przeżywać chwile złe i dobre.

Bardzo się więc ucieszyłem, gdy odebrałem czwarty już tom pod tytułem „Przeorane miedze”. Akcja powieści rozpoczyna się w roku 1935. Już na wstępie napiszę, że autorka po raz kolejny udowadnia swój kunszt literacki. Jej plastyczny język sprawia, że czujemy się niemal naocznymi świadkami opisywanych wydarzeń. Bardzo podoba mi się opis wsi w jej książkach. Kasia Bulicz-Kasprzak wsi ani nie demonizuje, ani też nie idealizuje. Konsekwentnie pokazuje, jak ciężkie było życie na wsi. Los chłopa niewiele się zmieniał, obojętnie czy żył on pod zaborami, czy w wolnej Polsce. Rytm jego życia wyznaczały w dużej mierze przyroda i ciężka praca. Jakąż nagrodę za to odbierał? Niestety często był nią głód na przednówku. Zapłakane twarze dzieci – brudne, zziębnięte i głodne. Ręce omdlałe od pracy.

W 1935 roku II RP od kilkunastu już lat była niepodległym państwem. Niestety dola chłopów nie uległa zasadniczej poprawie. Zmieniające się rządy niezbyt dbały o polską wieś. Echa wielkiej polityki są obecne w „Przeoranych miedzach”, wpływała ona bowiem na życie zwykłych ludzi. W kolejnym tomie sagi spotykamy bohaterów dobrze nam już znanych. Śledzimy, jak dorastają i jak się starzeją. Autorka wprowadza jednak także i nowe postacie.

Jednym z ciekawszych wątków są losy Wery i Doroty. Córki Adamczuków wyjechały do Zamościa za pracą. Chciały dla siebie lepszego życia. Pragnęły się uniezależnić i stanąć na nogi. Szybko okazuje się jednak, że miasto nie jest synonimem ziemi obiecanej. Aby się utrzymać, muszą ciężko pracować. Mimo to czują się dobrze w Zamościu. Powoli wrastają w miejscowy klimat. Sytuacja jednak komplikuje się, gdy na horyzoncie pojawiają się mężczyźni. Czy możliwa jest miłość między prostymi kobietami ze wsi a obytymi w świecie mężczyznami? Czy wszystko jest takie czarno-białe, na jakie pozornie wygląda?

Uważny czytelnik doceni precyzyjnie zarysowane tło społeczno-polityczne epoki. Autorka naprawdę wykonała kawał dobrej roboty. Śledzimy więc dyskusje o polityce oraz pierwsze przejawy politycznej działalności chłopów. Dochodzi do strajków, które są brutalnie tłumione przez władze. U niektórych wzbiera antysemityzm. Na wsi powoli, lecz nieubłaganie zaognia się sytuacja polsko-ukraińska. Niby wszystko jest tak jak dawniej, niby sąsiedzi ciągle są dla siebie życzliwi, ale wprawne oko dostrzega zachodzące zmiany. Nad wszystkimi tymi sprawami ciąży widmo wojny. Wreszcie nadchodzi 1 września 1939 roku…

„Przeorane miedze” to pozycja obowiązkowa dla wszystkich fanów „Sagi wiejskiej”. Według mnie Kasia Bulicz-Kasprzak stworzyła fenomenalną literacką serię. Urzeka piękny język i styl autorki. Lektura jej książek wywołuje w czytelniku wiele emocji – od radości po żal i smutek. Razem z bohaterami przeżywamy ich rozterki i zastanawiamy się, jak postąpilibyśmy w danej sytuacji. Już pierwsze opisy wojennych miesięcy są niezwykle przejmujące i sprawiają, że z niecierpliwością czekam na kolejny tom. Wam tymczasem polecam gorąco lekturę „Przeoranych miedz”.

Wojciech Sobański