On, chłopak ze wsi, wychowany przy słoweńskiej granicy, wystrzega się idei geograficznego centrum, idei serca kołaczącego pośród światowych metropolii, która u większości współczesnych nadal wywołuje ogromne poczucie tęsknoty. (…) Etyce Handkego nie można odmówić przywiązywania bardzo dużej wagi do momentów mistyczno-monastycznych. Przy czym jego własny wizerunek pozostaje bardzo doczesny: spośród wszystkich „włóczęgów błąkających się po okolicy i po lasach” jest najprawdopodobniej „jedynym reliktem przeszłości” – to obraz poetycki, nie realistyczny.