Fragment powieści:
Lodzia, jak co dnia, pasła krowy na ugorze.
Wczesna jesień przejmowała ją dotkliwym zimnem Toteż skuliwszy się, siedziała zzięgnięta pod krzakiem jałowca, drżąc i szczękając zębami. Przykry kapuśniaczek mżył bezustannie, zasnuwając jakby szarą pajęczą przędzą jednostajny, polski pejzaż. Z poza mgły deszczu w dali rysowała się niewyraźnie sylwetka chłopa, orzącego powolnie, systematycznie skiba za skibą sąsiednie pole. Kmiotek nucił sobie cicho gardłowym głosem snać dla urozmaicenia nudnej roboty w smutny czas szarej jesieni.
Usta milczą, dusza śpiewa:
Kochaj mnie...
Dookoła pieśń rozbrzmiewa:
Kochaj mnie...
Wnioskując z repertuaru wioskowego trubadura, należało przypuszczać, że przykrym obowiązkiem ośmioletniej Lodzi było pilnować krów w jakiejś wiosce podmiejskiej, gdzie ludową poezję zaczynały rugować skutecznie operetkowe ,,szlagiery" sezonu.
Lodzia czuła się bardzo nieszczęśliwa. Babka jej, osoba bez określonego zajęcia oddała ją na wychowanie
kobiecie noszącej do miasta z pobliskiej wsi mleko w blaszanych bańkach.
Dziewczynka została oderwana od matczynego domu, (ojca nigdy nie znała), gdy jej matka udała się niedobrowolnie na dłuższy czas do kryminału.