Nie jest przypadkiem, że Simone de Beauvoir nadała swojej powieści tytuł „Mandaryni”. Za „ogromny przywilej intelektualistów uważa ona możliwość współudziału w sprawach kultury. Przywilej ów, jak zresztą wszystkie przywileje, stanowi jednak stałe źródło pokus, tym niebezpieczniejszych, iż w danym wypadku przybierających pozory bezinteresowności. Główne zadanie powieści to ukazanie w świecie współczesnym grupy intelektualistów francuskich, którzy pragną pomóc w przeobrażeniu tego świata i tym samym zmuszeni są do krytycznego spojrzenia na siebie i własne przywileje, na własne wartości uznawane dotąd za nietykalne, na «godność» człowieka intelektu. Kiedy wojna oderwała intelektualistów od ich zajęć, łudzili się oni, że ta smutna konieczność potrwa tylko jakiś czas, czas niezbędny na to, by wszystko wróciło do normy. Pod wpływem rozczarowań powojennych zaczynają stopniowo rewidować dotychczasowe swoje poglądy na rolę intelektualisty. Walą się na nich jednocześnie wszystkie problemy i nie dają im już odtąd spokoju; rozwiązania zaś zawsze są niepewne, wątpliwej wartości i ograniczone.”
Colette Audry „Les Letters françaises”