Zamiarem Irene Nemirovski było napisać pięcioksiąg, niestety w skutek aresztowania, które doprowadziło do śmierci autorki, powstały tylko dwie części. Dzieło odnalezione w archiwum pisarki od razu spotkało się z dużym zainteresowaniem.

Pierwsza część książki to obraz masowej ucieczki mieszkańców Paryża, przerażonych pogłoskami z zbliżaniu się Niemców. Niesłychanie barwny obraz, w którym występują przedstawiciele wszystkich stanów: bogaci mieszczanie w samochodach wyładowanych srebrem, bielizną pościelową; skromni urzędnicy maszerujący pieszo obok robotniczych matek z niemowlętami na ręku; intelektualiści zatroskani o rękopisy swoich książek; rozproszone oddziały wojska. Bohaterowie poszczególnych epizodów, scharakteryzowani z niezwykłą celnością i zwięzłością właściwą Niemirowskiej, a całość tworzy obraz chaosu, egoizmu i wygodnictwa, niezbyt przychylny dla Francji.

W części drugiej poznajemy mieszkańców małego miasta, w którym stacjonuje niemiecki pułk. Nawiązują się przyjaźnie, intrygi, rodzi się nawet prawdziwa miłość. Młoda Francuzka, której mąż przebywa w niemieckiej niewoli, i przystojny Niemiec z arystokratycznej rodziny czują raczej pociąg niż wrogość do siebie. Jednak okoliczności muszą ich rozdzielić.

Książkę uzupełnia aneks złożonych z notatek autorki i niezwykle poruszających listów dotyczących wojennych losów jej i rodziny.