"Okna" autorstwa Anny Kozak to niebanalna proza o zakamarkach ludzkiej świadomości i figlach jakie potrafi płatać. Nic tutaj nie jest oczywiste, jawa przeplata się ze snem i niedorzecznymi wyobrażeniami, ciężko jednoznacznie określić kto jest wariatem, a kto tym (teoretycznie) normalnym.
Akcja utworu rozgrywa się w prowincjonalnym szpitalu psychiatrycznym. Jest zapisem wydarzeń, obserwacji i przemyśleń widzianych z perspektywy ordynatora oddziału oraz jednego z pacjentów.

Autorka przenosi nas w irracjonalny świat, w którym nie obowiązują żadne logiczne zasady i w którym wszystko staje się możliwe.
Głos Boga wydobywający się z zęba, pielęgniarka z anielskimi skrzydłami, kult krzesła, na którym doszło do niepokalanego poczęcia, pacjent zaciekle obnażający swoją "ptasią grypę", to tylko przedsmak tego co dostaniemy w książce.

"Okna" jest książką bardzo oryginalną, zaczynając od okładki, która doskonale oddaje klimat utworu, przez krótkie rozdziały zaznaczane w dość niespotykany sposób, po samą treść, która czasami potrafi wprawić w osłupienie. Czytelnikowi ciężko jest określić co tak naprawdę dzieje się w rzeczywistości. Opowieść, która toczy się zupełnie normalnie z chwili na chwilę potrafi stać się groteskowa i nieprawdopodobna. Wszelkie granice się zacierają, nie obowiązują tutaj żadne powszechnie przyjęte normy, nie istnieje grawitacja, czas płynie w zupełnie inny sposób, a umarli niespodziewanie ożywają.

Przez tytułowe okna można wyglądać w całym szpitalu, stanowią barierę pomiędzy światem rzeczywistym, a szpitalnymi fantazjami. Są symbolem dawnych, roztrzaskanych złudzeń i życia "sprzed". Bohaterowie, mimo, że czasami zatracają kontakt z rzeczywistością, w pełni świadomi są swoich wad i niedostatków, można zaobserwować wśród nich tęsknotę za zwyczajną codziennością i normalnym życiem.

Autorka zaciera granice pomiędzy pracownikami szpitala, a pacjentami. W trakcie lektury miałam nieodparte wrażenie, że ordynator oddziału i pacjent Maciej, to jedna i ta sama osoba. Oboje dają się ponieść fantazji i wierzą we wszystko, co im się przydarzy. Różnica polega na tym, że początkowo ordynator próbuje znaleźć racjonalne wytłumaczenia swoich wizji.
Książkę czyta się bardzo szybko, jest napisana lekkim i przyjemnym językiem. Pomimo zawirowań w fabule i ciągłych skoków z jednego narratora do drugiego, nie ma problemów w połapaniu się w tym kto jest kim, chociaż sami bohaterowie mają z tym lekkie problemy.

Jeśli lubicie oryginalną prozę, która pozostawia niedomówienia i szereg pytań na temat ludzkiej egzystencji i psychiki, jest to książka w sam raz dla was.

"Okna" autorstwa Anny Kozak to niebanalna proza o zakamarkach ludzkiej świadomości i figlach jakie potrafi płatać. Nic tutaj nie jest oczywiste, jawa przeplata się ze snem i niedorzecznymi wyobrażeniami, ciężko jednoznacznie określić kto jest wariatem, a kto tym (teoretycznie) normalnym.
Akcja utworu rozgrywa się w prowincjonalnym szpitalu psychiatrycznym. Jest zapisem...