Histeria, historia, horror.


Na te czasopismo wpadałam przez przypadek. Czytając recenzję jakiegoś horroru na blogu poświęconym temu gatunkowi przez przypadek kliknęłam nie w to co chciałam... i przeglądarka przekierowała mnie na stronę internetowego czasopisma zawierającego opowiadania! Nie ukrywam, że sporym argumentem za pobraniem Histerii była jej cena :)

… a skoro już pobrałam.... i lubię horrory.....

Numer czwarty Histerii zawiera kilka odpowiadań słabych albo wręcz grafomańskich („Ja stróż”, „Ekspedycja”, „Kompost” oraz „Czarna Wódka”) kilka przeciętnych („Tuż obok piekła”, „Metamorfosis” i „Ciuch – ciuch – ciuch”)., oraz trzy autentyczne perełki! Przy tym zastrzegam, że owe perełki w różny sposób nawiązują do historii, a że z wykształcenia jestem historyczką, to siłą rzeczy, te teksty mnie zaintrygowały :)

„Mali powstańcy” - cudowny styl Autorki buduje nastój sentymentalny, nie pozbawiony patosu. Jednak ten patos jest jak najbardziej na miejscu. Opowiadanie jest przewrotne, i przekorne, zmusza czytelnika do uważnej lektury i do przemyślenia sobie swoich własnych przekonań o kwestii odpowiedzialności, polskości, patriotyzmu. Ani jedno zdanie nie jest przypadkowe!! Dawno nie czytałam tekstu tak krótkiego, w którym zawarto by by tyle nie nachalnie podanych ważnych treści. Horror to odmiana fantastyki, tutaj ta fantastyka jest bardzo subtelna. Czuję w tym tekście delikatny klimat S. Grabińskiego....

„Oratorium” - od drugiego akapitu, gdy pojawia się epitet „papista” wiedziałam, że w tym opowiadaniu się zakocham... albo go znienawidzę, w zależności od przygotowania Autora. I muszę powiedzieć że albo pan Karbowski jest historykiem, albo być powinien :D. Nigdy nie chciałbym narazić się temu pisarzowi, bo jego cięty język i doskonałe „obuczcie” ironii mogłaby zostać wykorzystane w czymś mniej dla mnie przyjemnym, niż tworzenie dobrej literatury. Co więcej, ja sama odebrałam kilka kwestii z „Oratorium” jako złośliwy komentarz do współczesnych wydarzeń w Polsce... wystarczy zmienić „wrogów papistów” na „obrońców wiary”, a „wystanie w teatrze dzieł o Józefie i Maryi” na występy pewnej polskiej grupy metalowej i wiadomo o co chodzi ;).

Aha zgadzam się z bohaterem opowiadania, gdy ten opisuje operę w ten oto sposób: „gruby babsztyl (..) wydziera się, jak bardzo na jej cnotę i szczupłe ciało dybie banda zbójców”. Nie znoszę! I jak bohater tekstu Karbowskiego, maiłabym ochotę mordować..... Muzyka łagodzi obyczaje?

„Zapisane” - przez pięć lat studiów historycznych tłuczono nam jak ważne jest badania i uczenie o przeszłości. Bo etos historyka, bo zobowiązanie wobec minionych pokoleń. Skąd niby to moi profesowie wiedzieli? Historia to nauka o krzywdzie, a dlaczego jesteśmy tak przekonani, że ofiary chciałyby aby tę krzywdę rozgrzebywać? Tekst pana Borowca to przedstawienie problemu, kolejne przekorne opowiadanie, które snując ciekawą opowieść o muzealniczce,upiorze i duchu prowokuje czytelnika do przemyśleń. Aż mnie korci, żeby ten numer Histerii przesłać swojemu promotorowi pracy magisterskiej... Tak jak w przypadku dwóch poprzednich tekstów moje uznanie zdobył warsztat, język i dopracowanie szczegółów.

Bardzo dziękuje również za wyjaśnienie mi różnicy pomiędzy upiorem a duchem :).

Nie znałam jak do tej pory żadnych tekstów ani Agnieszki Kwiatkowskiej, ani Przemysława Karbowskiego ani też Piotra Borowca jednak na te nazwiska naprawdę warto zwrócić uwagę!

I na koniec cztery wnioski:
1. Historia jest pełna horroru
2. Histeria jest najlepsza w historii.
3. W horrorze powinno być więcej historyków.
4. Histerycy powinni zaistnieć w horrorze

Histeria, historia, horror.


Na te czasopismo wpadałam przez przypadek. Czytając recenzję jakiegoś horroru na blogu poświęconym temu gatunkowi przez przypadek kliknęłam nie w to co chciałam... i przeglądarka przekierowała mnie na stronę internetowego czasopisma zawierającego opowiadania! Nie ukrywam, że sporym argumentem za pobraniem Histerii była jej cena :)

… a...