Jako człowiek od niedawna mieszkający na Pomorzu Zachodnim z chęcią sięgnąłem po książkę Zygmunta Borasa aby chociaż trochę poszerzyć swoją wiedzę na temat historii tej, jak mówiono za czasów PRL, „ziemi przywróconej macierzy”. I oczywiście okazało się, że nie było żadnego przywracania bo Pomorze było zawsze całkowicie odrębnym państwem, nie mającym niczego wspólnego z Niemcami, (którzy do dziś uważają je za odwiecznie niemieckie) ani z Polską. Losy Pomorza były trudne i powikłane dlatego podziwiam Gryfitów za to, że mając tak agresywnych sąsiadów jak Brandenburgia, Dania czy Szwecja, a momentami także Polska, tak długo zdołali utrzymać względną niezależność. Przez długie lata Pomorze potrafiło nawet znacznie wzmocnić swoją siłę gospodarczą i wojskową. Szkoda, że nie udało się zawiązać unii personalnej z naszym krajem – byłoby to korzystne dla obu krajów. Brandenburgia ostatecznie zniszczyła pomorską państwowość i, co dla mnie przykre, kulturę. Przecież językowo ten kraj był nam tak bliski jak np. Słowacja. Cała ta kultura zupełnie znikła i teraz nawet trudno dokładnie wyobrazić sobie jak mówili Pomorzanie. Na szczęście pozostało jeszcze sporo budowli rdzennie pomorskich, które mówią nam o niegdysiejszych mieszkańcach tej ziemi.
Zygmunt Boras pokazuje dzieje Pomorzan barwnie i ciekawie – czyta się to jak kryminał a ludzie, zdarzenia i miejsca przewijają się przed nami jak na filmie. Polecam wszystkim, a szczególnie mieszkańcom obecnego Pomorza, którzy niewiele, a często nic, nie wiedzą o przeszłości ziemi, na której żyją.

Jako człowiek od niedawna mieszkający na Pomorzu Zachodnim z chęcią sięgnąłem po książkę Zygmunta Borasa aby chociaż trochę poszerzyć swoją wiedzę na temat historii tej, jak mówiono za czasów PRL, „ziemi przywróconej macierzy”. I oczywiście okazało się, że nie było żadnego przywracania bo Pomorze było zawsze całkowicie odrębnym państwem, nie mającym niczego wspólnego z...