Książka pięknie burzy mit "ziem odzyskanych" opisując dzieje Pomorza, które nigdy nie było "nasze", ale bardziej, jak Czechy, było odrębnym, słowiańskim państwem. Ciekawa opowieść.

Książka pięknie burzy mit "ziem odzyskanych" opisując dzieje Pomorza, które nigdy nie było "nasze", ale bardziej, jak Czechy, było odrębnym, słowiańskim państwem. Ciekawa opowieść.

Przystępnie przedstawione losy Gryfitów i ich państwa od XII do XVII wieku. Księstwo Pomorskie nie doczekało się niestety ogromnej literatury, zatem każda okazja do pogłębienia wiedzy na temat jego historii jest cenna. Zwłaszcza praca Borasa nadaje się do tego znakomicie, bo ma zdecydowanie popularnonaukowy charakter i jest pełna anegdot (za to brak w niej przypisów). Boras pisze z pasją, rozwijając się zwłaszcza na temat książąt XVI i XVII-wiecznych, o których wie zdecydowanie najwięcej - to w końcu autor znakomitej pracy "Związki Śląska i Pomorza Zachodniego z Polską w XVI wieku". Średniowiecze jest opisane nieco bardziej skrótowo, ale też ciekawie. Szkoda, że autor nie zdecydował się przedstawić sylwetek każdego z książąt pomorskich, a jedynie wybranych reprezentantów dynastii. Tak czy inaczej, znajomość losów Gryfitów pozwoli dopełnić wiedzę na temat średniowiecznej i nowożytnej historii zachodnich krańców obecnej Polski.
Drobnym minusem książki są drobne błędy w rozdziałach średniowiecznych, które wytknął autorowi Edward Rymar w takich opracowaniach, jak "Wojny pomorsko-brandenburskie", czy "Rodowód książąt pomorskich".

Przystępnie przedstawione losy Gryfitów i ich państwa od XII do XVII wieku. Księstwo Pomorskie nie doczekało się niestety ogromnej literatury, zatem każda okazja do pogłębienia wiedzy na temat jego historii jest cenna. Zwłaszcza praca Borasa nadaje się do tego znakomicie, bo ma zdecydowanie popularnonaukowy charakter i jest pełna anegdot (za to brak w niej przypisów). Boras...

Jako człowiek od niedawna mieszkający na Pomorzu Zachodnim z chęcią sięgnąłem po książkę Zygmunta Borasa aby chociaż trochę poszerzyć swoją wiedzę na temat historii tej, jak mówiono za czasów PRL, „ziemi przywróconej macierzy”. I oczywiście okazało się, że nie było żadnego przywracania bo Pomorze było zawsze całkowicie odrębnym państwem, nie mającym niczego wspólnego z Niemcami, (którzy do dziś uważają je za odwiecznie niemieckie) ani z Polską. Losy Pomorza były trudne i powikłane dlatego podziwiam Gryfitów za to, że mając tak agresywnych sąsiadów jak Brandenburgia, Dania czy Szwecja, a momentami także Polska, tak długo zdołali utrzymać względną niezależność. Przez długie lata Pomorze potrafiło nawet znacznie wzmocnić swoją siłę gospodarczą i wojskową. Szkoda, że nie udało się zawiązać unii personalnej z naszym krajem – byłoby to korzystne dla obu krajów. Brandenburgia ostatecznie zniszczyła pomorską państwowość i, co dla mnie przykre, kulturę. Przecież językowo ten kraj był nam tak bliski jak np. Słowacja. Cała ta kultura zupełnie znikła i teraz nawet trudno dokładnie wyobrazić sobie jak mówili Pomorzanie. Na szczęście pozostało jeszcze sporo budowli rdzennie pomorskich, które mówią nam o niegdysiejszych mieszkańcach tej ziemi.
Zygmunt Boras pokazuje dzieje Pomorzan barwnie i ciekawie – czyta się to jak kryminał a ludzie, zdarzenia i miejsca przewijają się przed nami jak na filmie. Polecam wszystkim, a szczególnie mieszkańcom obecnego Pomorza, którzy niewiele, a często nic, nie wiedzą o przeszłości ziemi, na której żyją.

Jako człowiek od niedawna mieszkający na Pomorzu Zachodnim z chęcią sięgnąłem po książkę Zygmunta Borasa aby chociaż trochę poszerzyć swoją wiedzę na temat historii tej, jak mówiono za czasów PRL, „ziemi przywróconej macierzy”. I oczywiście okazało się, że nie było żadnego przywracania bo Pomorze było zawsze całkowicie odrębnym państwem, nie mającym niczego wspólnego z...

Z garnkiem na głowie przeciw Turkom. To akurat nie scena z polskiego kabaretu ale przygoda jednego z książąt pomorza zachodniego Bogusława X z rodu Gryfitów zmierzającego do Jerozolimy.

Początek tego rodu ginie w mrokach dziejów. Wiadomo że pierwszy władca Warcisław pojawia się na kartach historii podczas chrystanizacji tych ziem przez Bolesława Krzywoustego i po nawróceniu Gryfici rządzą swoim księstwem do XVII wieku. Nie wiadomo czy ta słowiańska dynastia była rodzima czy bardziej spokrewnieni z Piastami. Pierwsi władcy muszą zmierzyć z najazdami Duńczyków oraz książąt niemieckich część z nich odparta a jeśli przegrywali to wchodzili w sojusze lawirując między większymi władcami w rejonie Bałtyku.

Taki stan rzeczy będzie typowy dla Grfitów, którzy potrafili odnaleźć w światowej polityce naciskani przez Brandenburczyków będą szukać oparcia u ostatnich Piastów. Jeden z książąt Kazimierz IV zostanie następcą Kazimierza Wielkiego ale po jego śmierci testament zostaje unieważniony. Za to inny z tej dynastii doczekał się korony całej Skandynawii, jednak Eryk zmarnował swoją szansę. Następne okazję na zbliżenie się z Krakowem zaprzepaszczono za ostatnich Jagiellonów i księstwo wchodzi w strefę wpływów Cesarstwa Niemieckiego a Gryfici stają się książętami Rzeszy. Ale i tam zachowują dużą niezależność przechodząc np.na Luteranizm i żenią się z księżniczkami niemieckimi.

Książka Zygmunta Borasa to też historia przemian kulturowych i społecznych na pomorzu. Obserwujemy przejmowanie języka niemieckiego i osiedlenie się rodów rycerskich z zachodu. Walki miast o samodzielność i ich politykę w Hanzie. Spory książąt z biskupami czy ciężkie walki na drogach z rycerzami rabusiami albo piratami bałtyckim. Tytuł ten choć już wiekowy jest bardzo cenny dla historii Pomorza Zachodniego, którego dzieje nie były związane bezpośrednio z Polską ale dzisiaj znajduje się w naszych granicach.

Z garnkiem na głowie przeciw Turkom. To akurat nie scena z polskiego kabaretu ale przygoda jednego z książąt pomorza zachodniego Bogusława X z rodu Gryfitów zmierzającego do Jerozolimy.

Początek tego rodu ginie w mrokach dziejów. Wiadomo że pierwszy władca Warcisław pojawia się na kartach historii podczas chrystanizacji tych ziem przez Bolesława Krzywoustego i po...