Redaktor naczelny ''GW" nigdy nie był i nie będzie dla mnie autorytetem. Szczególną niechęć wzbudza dzięki fraternizacji z osobistościami w stylu Jerzego Urbana czy Czesława Kiszczaka (widzę, że o tych faktach należy nieustannie przypominać). Ten pierwszy, pupil III RP w swoich paszkwilach grzmiał: ''Bardzo to smutne, ale prawdziwe, póki ma swoją klientelę ks. Popiełuszko i wzięciem się cieszą jego czarne msze, do których Michnik służy i ogonem dzwoni".

Wiem, że Adam Michnik ma swoich wyznawców, dla których, wszystko co powie, jest świętością. Nawet jawne draństwa z Magdalenki tego nie zmieniły. Zgadzam się w pełni z opinią Bronisława Wildsteina, który stwierdził, że wcześniejszy Michnik z tym współczesnym nie ma już nic wspólnego. Przykre, ale prawdziwe.

Ale do rzeczy. Publikacja, trzeba przyznać jest całkiem sensowna. Wywody dziennikarza dość ciekawe i racjonalne. Jawi się jako postać błyskotliwa i oczytana, również na swój sposób.

Publicysta rachuje się sam ze sobą, jakby wstydził się wcześniejszych związków z ludźmi Kościoła. Nie może określić się po której stronie barykady chciałby się opowiedzieć. Choć odpowiedź jest oczywista: lewica. Nie brak mu samokrytyki rozmienionej na zwykłe kunktatorstwo.

Redaktor naczelny ''GW" nigdy nie był i nie będzie dla mnie autorytetem. Szczególną niechęć wzbudza dzięki fraternizacji z osobistościami w stylu Jerzego Urbana czy Czesława Kiszczaka (widzę, że o tych faktach należy nieustannie przypominać). Ten pierwszy, pupil III RP w swoich paszkwilach grzmiał: ''Bardzo to smutne, ale prawdziwe, póki ma swoją klientelę ks. Popiełuszko i...