Hrabina Beata Tyszkiewicz bawi się w pisarkę. Próbuje opowiedzieć nam 63 historie ludzi, z którymi w ten czy inny sposób się zetknęła. Są to opowiadania dwu-, trzystronicowe, bardzo płytkie, powierzchownie naświetlające wątłą problematykę. Prawie wszystkim brakuje pointy, a historie ciekawe można policzyć na palcach jednej ręki.
Tyszkiewicz jest mistrzynią pierdołowatości. Wszystkie opowiadania są naszpikowane nikomu niepotrzebnymi detalami, drobiazgami, pierdołami właśnie, które nie mają żadnego związku z opisywaną sytuacją czy postacią. Autorce brakuje ikry, polotu. Właściwie poza znanym nazwiskiem nie widzę żadnego uzasadnienia, czemu ta książka w ogóle wyszła drukiem.
Dla przykładu streszczam trzy opowiadania:
1) Japonka z dwiema córkami przyjechała do Warszawy. Autorka zapytała ją o kosmetyki, jakich używa. Słów kilka o braku mężczyzn w życiu tych kobiet i ich strojach. Japonki zwiedzały Warszawę. Tyszkiewicz jadła z nimi sushi. Tęskni za mięsem.
2) Przyjaciółka autorki stwierdziła, że zacznie oszczędzać pieniądze. Gdy uskładała jakąś sumę, jej córka zmieniała samochód, więc kobieta dała jej pieniądze. Stwierdziła, że „ciułała i wszystko oddała, a sobie łeb urwała”. Śmiechom i zabawom nie było końca, a przyjaciółka otrzymała przezwisko „Chihuahua”.
3) Beata Tyszkiewicz wraz z przyjaciółką Zosią dostały zaproszenie na sylwestrowy bal przebierańców. Stwierdziły, że nie pójdą, bo rok wcześniej Zosia skorzystała z zaproszenia na taki bal i wygłupiła się, bo jako jedyna była przebrana. Panie postanowiły więc zostać w domu i spędzić sylwestra we dwie, porozmawiać, obejrzeć telewizję i posłuchać muzyki. Zrobiły też coś szalonego: pomalowały włosy na czerwono i chabrowo. Kurtyna.
Braku akcji, talentu, kreatywności i błyskotliwości Beaty Tyszkiewicz towarzyszy też całkowity bałagan w interpunkcji, która jest po prostu zła. Znalazłem też literówki i rażącą mnie formę „śmieli się”. Dziwna jest też oprawa graficzna. Mdłe i nijakie opowiadanka ilustrują monochromatyczne reprodukcje totalnie niepasujących do całości grafik Gabera Rechowicza.
Stracony czas.

Hrabina Beata Tyszkiewicz bawi się w pisarkę. Próbuje opowiedzieć nam 63 historie ludzi, z którymi w ten czy inny sposób się zetknęła. Są to opowiadania dwu-, trzystronicowe, bardzo płytkie, powierzchownie naświetlające wątłą problematykę. Prawie wszystkim brakuje pointy, a historie ciekawe można policzyć na palcach jednej ręki.
Tyszkiewicz jest mistrzynią pierdołowatości....