Już sam tytuł zasługuje na miano wiersza. „a gdy zrobi się jasno będzie fantastycznie”. Ten tom, dla mnie, jest o naszej ludzkiej integralności ze światem, światem innych istot i materii, której poetka nie traktuje bynajmniej jako martwej. Ziemia, gałęzie, morze, kamienie… wszyscy razem tworzymy jedność, jedni z drugich wynikamy, jedni z drugimi się dopełniamy, jedni bez drugich nie jesteśmy skończeni. I bardzo bezpiecznie i dobrze czuję się z tą myślą. Bo nie chcę być oddzielona. Oddzielna. Samotna w swoim ludzkim istnieniu.
Wiersze Kristin Berget nie są gładkie, przypominają mi nieregularne, czasem nieoszlifowane, ostre na brzegach kamyki. Dłuższe i krótsze. Większe i mniejsze. Razem tworzą całość. Nie ma tu ani jednego zbędnego elementu. To jeden z tych tomików, które trzeba czytać jako całość. Cytowanie jednego wiersza przypomina wyrwanie z kontekstu zdania. To nie jest też tom do podobania. Jest po norwesku surowy. Zawiera samą esencję. Podziwiam tłumaczkę, Justynę Czechowska, za precyzję i dyscyplinę. No i ta okładka. Warto!

Już sam tytuł zasługuje na miano wiersza. „a gdy zrobi się jasno będzie fantastycznie”. Ten tom, dla mnie, jest o naszej ludzkiej integralności ze światem, światem innych istot i materii, której poetka nie traktuje bynajmniej jako martwej. Ziemia, gałęzie, morze, kamienie… wszyscy razem tworzymy jedność, jedni z drugich wynikamy, jedni z drugimi się dopełniamy, jedni bez...