Lulla La Polaca. Żyć to ja potrafię!

no cóż, to co jeden postrzega jako kolorowe życie pełne przygód, drugi może odbierać jako żałosne łajdaczenie się i taplanie w życiowym błotku oraz własnych odchyłach... co człowiek, to inny punkt widzenia... ;)

czy ładne opakowanie (sposób wydania) i wplecenie wspomnień rodzinnych, np z Powstania, II wojny, itp. może stworzyć swoisty "przekładaniec", który nam zasmakuje? chcecie to próbujcie - mnie nie zemdliło... ale raczej tego nie dokończę - a ponadto, bywam dosyć odporny, bo co nieco w życiu widziałem, niekiedy chciał nie chciał... ;)

p.s.
"A uwierz mi: żyć to ja potrafię... Wyjątkowo potrafię!
Wyjątkowo, czyli jak?
Siedzisz teraz na kanapie u mnie w mieszkaniu i nawet nie zdajesz sobie sprawy, co się na niej działo i ilu mężczyzn przewinęło się przez nią, jakie szaleństwa, jakie wygibasy tu się odbywały. Boże! Z iloma się wykotłowałam na niej!"
(fragment rozmowy z Wiktorem Krajewskim)

...a jednak dokończyłem... nie zaskoczyło mnie nic; czytało się samo, gładko i potoczyście, a obraz osoby, który się tą rozmową maluje, jest taki jak się spodziewałem i myślę, że widać go już na samej okładce tej książki, kiedy głębiej "spojrzeć jej o oczy" (zarówno okładce, jak i postaci na niej widniejącej) - choć książki, podobno, nie ocenia się po okładce... ;) - więc w sumie, tak szczerze mówiąc, to można sobie taką lekturę darować... no chyba, że dla kogoś jest to totalna, tajemna egzotyka, to może sobie popróbować tych smaczków-niesmaczków i wynieść z tego jakieś rozeznanie... ;))

to teraz jeszcze wystawię ocenę temu dziełu... ;)

p.s.2
czytając inne tutejsze opinie widzę, jak się niektórzy nabierają... na te "świecidełka", błyskotki-anegdotki i powierzchowną pomadę, która potrafi przysłonić niektórym realistyczne postrzeganie, trafną refleksję myślową i wewnętrzne, intuicyjne rozeznanie - a wydawałoby się, że "makijaż" i warstwa zewnętrznej "politury", to za mało, żeby kogoś ogłupić... zatem może żyjemy w świecie, w którym wartości zdążyły się już poprzewracać do góry nogami, niczym Lulla fikająca z kim popadnie na swojej domowej kanapie... śmiać się czy płakać...?

no cóż, to co jeden postrzega jako kolorowe życie pełne przygód, drugi może odbierać jako żałosne łajdaczenie się i taplanie w życiowym błotku oraz własnych odchyłach... co człowiek, to inny punkt widzenia... ;)

czy ładne opakowanie (sposób wydania) i wplecenie wspomnień rodzinnych, np z Powstania, II wojny, itp. może stworzyć swoisty "przekładaniec", który nam zasmakuje?...

Tak jak pisze Sylwia Chutnik Lulla to absolutnie kosmiczne zjawisko, na które po prostu nie zasługujemy. Trudno się z nią nie zgodzić! W tym wywiadzie-rzece udało się pewną cząstkę tego fenomenu uchwycić, ale żal, że jest to publikacja tak krótka - na Lullę i jego obfity życiorys nie starczyłoby i trzech takich tomów. Z wywiadu jednak bije ciepło, serdeczność, urok, elegancja, ale też bezpruderyjność, ekstrawagancja i trochę zdrowego szaleństwa, a taka właśnie jest Lulla i Krajewski pozwolił temu wszystkiemu wybrzmieć. Lulla, jeśli to czytasz - sąsiad z ósemki serdecznie cię pozdrawia! :)

Tak jak pisze Sylwia Chutnik Lulla to absolutnie kosmiczne zjawisko, na które po prostu nie zasługujemy. Trudno się z nią nie zgodzić! W tym wywiadzie-rzece udało się pewną cząstkę tego fenomenu uchwycić, ale żal, że jest to publikacja tak krótka - na Lullę i jego obfity życiorys nie starczyłoby i trzech takich tomów. Z wywiadu jednak bije ciepło, serdeczność, urok,...

Ta książka to powiew świeżości na kostycznym, zapyziałym polskim rynku wydawniczym. Czyta się o Lulli jednym tchem, zachwycając się jego apetytem na życie. Jego postawa to dobitny przykład na to, jak wiele od nas zależy - i jak wiele tracimy, bojąc się życia i wolności.
Lulla jest zaprzeczeniem stereotypu smutnego polskiego emeryta, który żyje utyskując na życie. Pokazuje, jak wiele należy od naszego nastawienia, przede wszystkim od bycia w zgodzie ze sobą.
Na koniec jeszcze jedna refleksja, Lulla wyszła z domu pełnego miłości, akceptacji i wsparcia. Może to nasze narodowe nieszczęście po części wynika właśnie z tego, że tego nie doświadczyliśmy? Nasze straumatyzowane rodziny obciążają nas okrutnym dziedzictwem, z którego trudno się wyrwać.

Ta książka to powiew świeżości na kostycznym, zapyziałym polskim rynku wydawniczym. Czyta się o Lulli jednym tchem, zachwycając się jego apetytem na życie. Jego postawa to dobitny przykład na to, jak wiele od nas zależy - i jak wiele tracimy, bojąc się życia i wolności.
Lulla jest zaprzeczeniem stereotypu smutnego polskiego emeryta, który żyje utyskując na życie. Pokazuje,...

Lubię biografie i ta książka też mnie nie zawiodła.Jak ją zobaczyłam to od razu chciałam przeczytaj i właśnie jestem po lekturze, fajna książka o życiu barwnego ptaka nie pozbawiona trudnych tematów.

Lubię biografie i ta książka też mnie nie zawiodła.Jak ją zobaczyłam to od razu chciałam przeczytaj i właśnie jestem po lekturze, fajna książka o życiu barwnego ptaka nie pozbawiona trudnych tematów.

Niesamowicie ciepła opowieść.

Niesamowicie ciepła opowieść.

Niesamowita postać! Powstanie Warszawskie i warszawskie pikiety, praca w firmie budowlanej i występy na scenie drag - to niemożliwe że jedna osoba to wszystko przeżyła. Książka, która daje nadzieję, że byciu innym nie ma nic złego, a przeciwnie - to otwiera na świat i ludzi. Dodatkowo - pięknie wydana!

Niesamowita postać! Powstanie Warszawskie i warszawskie pikiety, praca w firmie budowlanej i występy na scenie drag - to niemożliwe że jedna osoba to wszystko przeżyła. Książka, która daje nadzieję, że byciu innym nie ma nic złego, a przeciwnie - to otwiera na świat i ludzi. Dodatkowo - pięknie wydana!

Wyjątkowa, piękna wydana opowieść o arcyciekawej postaci - cieszę się, że takie książki powstają!

Wyjątkowa, piękna wydana opowieść o arcyciekawej postaci - cieszę się, że takie książki powstają!

Od dłuższego czasu mówi się o tym, że wiek nie jest żadną przeszkodą w realizowaniu swoich marzeń, w odkrywaniu nowych pasji. Idealny przykład na poparcie tej tezy żyje pośród nas, a nazywa się Andrzej Szwan, posługując pseudonimem artystycznym — Lulla La Polaca. Aczkolwiek chyba odpowiedniejszym stwierdzeniem byłoby zaznaczenie, iż Lulla to tak naprawdę alter ego, postać zalotna, figlarna, świetnie współgrająca z Andrzejem. Wywiad-rzeka prowadzony przez Wiktora Krajewskiego oddaje głos obojgu bohaterów, a nigdy nie wiemy, kto akurat do nas przemówi, zabierając w podróż do bardzo kolorowego świata, gdzie tylko czasami widać odcienie szarości.

Muszę podkreślić, że książka została wydana przepięknie, nie chodzi mi o wyłącznie o okładkę, a o całokształt. Wśród tekstu znajdziemy mnóstwo zdjęć, prywatnych oraz zawodowych, interesująco uzupełniających lekturę. Lekturę przyjemną, szybką (wielka czcionka),trochę przełamującą utarte konwenanse — na co dzień zazwyczaj nie myśli się dużo o tym, jak pół wieku temu żyły osoby homoseksualne. A można się zdziwić, kiedy Lulla snuje opowieść o spotkaniach zwieńczonych przebierankami, o poszukiwaniach ładnych sukienek, nie omijając także tematów kontrowersyjnych, dotyczących stricte życia seksualnego, wyzwolenia.

Owszem, chwilami brakuje mi zrozumienia dla pewnych decyzji Szwana, jednocześnie potrafię je akceptować, bo jest to człowiek, który kreuje (i kreował) takie życie, jakie chciał, bez względu na cudze opinie. Człowiek, którego charakteryzuje empatia, życzliwość, z przyjemnością odwiedziłabym go próbując naleweczki. Przykro mi, gdy czytam w Internecie komentarze oceniające Andrzeja (oraz Lullę) tylko po pozorach, fasadzie, chyba nie wiedząc, iż mamy do czynienia z osobą posiadającą sporo mądrości, uniwersalnych prawd.

Oto publikacja przynosząca całą gamę emocji. Od wzruszeń, poprzez zaciekawienie, znakomite poczucie humoru. Lulla zadebiutowała na scenie będąc po siedemdziesiątce. Nigdy nie jest za późno na spełnianie marzeń, choćby w małym stopniu, a tutaj najlepszy tego przykład. Krajewski poprowadził rozmowę niezwykle umiejętnie, dzięki czemu wynosimy z książki również wiele informacji czysto historycznych, odkrywając Warszawę z zupełnie nowej perspektywy. Perspektywy barwnej, cekinowej, brokatowej. Niechaj Lulla żyje nam sto dwadzieścia lat!

Od dłuższego czasu mówi się o tym, że wiek nie jest żadną przeszkodą w realizowaniu swoich marzeń, w odkrywaniu nowych pasji. Idealny przykład na poparcie tej tezy żyje pośród nas, a nazywa się Andrzej Szwan, posługując pseudonimem artystycznym — Lulla La Polaca. Aczkolwiek chyba odpowiedniejszym stwierdzeniem byłoby zaznaczenie, iż Lulla to tak naprawdę alter ego, postać...

„Lulla La Polaca” to książka w formie wywiadu rzeki, jaki Wiktor Krajewski przeprowadził z Andrzejem Szwanem, znanym jako najstarsza polska drag queen. Andrzej Szwan występuje pod pseudonimem Lulla La Polaca w qeerowych klubach, można też go zobaczyć w teledyskach Ralpha Kaminskiego oraz Miuosha, reklamach znanych marek jak i na deskach Teatru Powszechnego w Warszawie. Pan Andrzej jest przykładem na to, że na spełnienie marzeń nigdy nie jest za późno. Jednak ten wywiad to nie tylko historia Lulli, która na scenie drag zaistniała 12 lat temu w wieku 74 lat zachwycając wdziękiem i elegancją. To także historia trudnego dzieciństwa w czasie II wojny światowej, pięknej i pełnej akceptacji miłości przybranych rodziców do których trafił podczas wojny, młodości w czasach PRL-u , pierwszych miłości i odkrywaniu swojej tożsamości. Andrzej Szwan opowiada najciekawsze fragmenty ze swojego życia z niezwykłą szczerością, zaskakując niesamowitą pamięcią do nazwisk i zdarzeń. Poznajemy kulisy gejowskiego życia w PRL-u , najbardziej hot gejowskie miejscówki w stolicy w tamtych czasach. Opowiada o początkach kariery w świecie drag, pracy w Iraku i Libii, o przelotnych romansach i poważniejszych związkach z mężczyznami.
Szwan jest przykładem osoby, która żyje na przekór utartym konwenansom, na swoich własnych zasadach. Kocha Warszawę, szczególnie warszawską Pragę, gdzie mieszka i nie wyobraża sobie żyć gdzie indziej. W wydziadzie czasem przemawia Andrzej, a czasem bardziej Lulla.
Wywiad czyta się bardzo szybko, łatwo i przyjemnie, z każdą stroną wciąga nas i intryguje coraz bardziej. Polecam książkę wszystkim, nie tylko zainteresowanym tematyką dragu, ale także tym którzy lubią czytać o ciekawych barwnych postaciach, lubią smaczki obyczajowe z czasów PRL-u oraz lubią poznawać inne spojrzenie na świat i życie.

Za książkę bardzo dziękuję @znak_literanova [współpraca reklamowa]

„Lulla La Polaca” to książka w formie wywiadu rzeki, jaki Wiktor Krajewski przeprowadził z Andrzejem Szwanem, znanym jako najstarsza polska drag queen. Andrzej Szwan występuje pod pseudonimem Lulla La Polaca w qeerowych klubach, można też go zobaczyć w teledyskach Ralpha Kaminskiego oraz Miuosha, reklamach znanych marek jak i na deskach Teatru Powszechnego w Warszawie. Pan...

Andrzej Szwan jest dla mnie dowodem na to, że można się spełniać bez względu na to, jak ciężki mamy plecak wspomnień i lat na liczniku. Wywiad rzeka z tym wyjątkowym, kolorowym ptakiem przeprowadzony przez Wiktora Krajewskiego przybliża czytelnikom cienie i blaski bycia drag queen oraz przemianę ustroju w Polsce począwszy od PRL, aż do dzisiaj oraz codzienność mniejszości seksualnych na przestrzeni ogromnej rzeki czasu. Andrzej Szwan powierzchownie dzieli się fragmentami ze swojego jestestwa. Wraca pamięcią do pacholęcych lat, niespełnionych marzeń, tęsknoty za rodzicami, związków międzyludzkich, fascynacji, odkrywania własnej seksualności, tożsamości oraz wyborów, które miały ogromny wpływ na to, jak funkcjonuje obecnie. Jest przykładem osoby, która wyrywała się ze szpon konwenansu. Zawalczył o życie na własnych warunkach. Kocha Warszawę. W stolicy znalazł dom. Urzeka mnie jego energia, radość, umiejętność wyciskania efemerycznych chwil jak cytrynę- pomimo kłód po wielokroć kładzionych pod nogi i niepowetowanych strat. Nie da się również ukryć, że czytelnikom przyjdzie we własnym sumieniu rozgraniczyć, kiedy przemawia alter ego Szwana wykręcające fakty, relacje międzyludzkie i wspomnienia o miłościach, a kiedy prawda zapisana na siatkówce oka. Peroruje o potrzebach seksualnych osób w sędziwym wieku. O tym, z czym zmaga się społeczność LGBTQ+Żałuję, że nie odsłonił się bardziej, ale w pewnym sensie to rozumiem. Największą zaletą niniejszego woluminu jest fakt, że mamy wrażenie wysłuchiwania opowieści przyjaciela o egzystencji tych, którzy zdecydowali się istnieć na pohybel oceniającemu społeczeństwu, które na szczęście (co widać i tutaj) powoli ewoluuje, zmienia się na lepsze. Doceniam umiejętne zadawanie pytań przez Krajewskiego, jego otwartość na rozmówcę- chociaż pytania mogłyby być bardziej rozbudowane. Wartością dodaną są dodane fotografie. Jeśli lubicie campowe, queerowe opowieści oprószone niewybrednym humorem o tym, jak czerpać z jestestwa garściami-sięgnijcie. Mam nadzieję, że zawoalowana podróż Lulli La Polaca zostanie zekranizowana. Andrzej Szwan to inspirująca postać. Człowiek orkiestra, o ogromnej wrażliwości i sercu na dłoni- mimo ogromu przykrości i bólu, jakich doświadczył. Pokazuje, że starość może być piękna, dawać wiele radości...i uciech cielesnych. Chciałabym, chociaż w połowie potrafić cieszyć się każdym darowanym porankiem jak Szwan. Wywiad przeprowadzony z lekkością, pozostawiający z refleksjami i uśmiechem w kącikach ust. Gwarantujący kanonadę emocji.

Andrzej Szwan jest dla mnie dowodem na to, że można się spełniać bez względu na to, jak ciężki mamy plecak wspomnień i lat na liczniku. Wywiad rzeka z tym wyjątkowym, kolorowym ptakiem przeprowadzony przez Wiktora Krajewskiego przybliża czytelnikom cienie i blaski bycia drag queen oraz przemianę ustroju w Polsce począwszy od PRL, aż do dzisiaj oraz codzienność mniejszości...