Niepokorni

Mistrzostwo świata!!!

Mistrzostwo świata!!!

Czuję niedosyt, bo autor przyzwyczaił mnie do książek na około 800 stron, a czwarta część jest o połowę krótsza :P Mam wrażenie, że ostatnia część była pisana "na szybko". Zabrakło mi rozszerzenia niektórych wątków jak i ich zakończenia, ale tak bardziej rozpisanego a nie tylko jeden rozdział czy dwa i to wszystko. Ciekawa część, ale najmniej przypadła mi do gustu z tych wszystkich.

Czuję niedosyt, bo autor przyzwyczaił mnie do książek na około 800 stron, a czwarta część jest o połowę krótsza :P Mam wrażenie, że ostatnia część była pisana "na szybko". Zabrakło mi rozszerzenia niektórych wątków jak i ich zakończenia, ale tak bardziej rozpisanego a nie tylko jeden rozdział czy dwa i to wszystko. Ciekawa część, ale najmniej przypadła mi do gustu z tych...

Napięcie sięga zenitu. Został mi już tylko ostatni tom, chip, chlip.
Edit : nie ma następnego 😭 mam nadzieję że kolejna seria (Zamęt) podejmie wątki Niepokornych - inaczej padnę 😭😭😭😭

Napięcie sięga zenitu. Został mi już tylko ostatni tom, chip, chlip.
Edit : nie ma następnego 😭 mam nadzieję że kolejna seria (Zamęt) podejmie wątki Niepokornych - inaczej padnę 😭😭😭😭

Aż żal kończyć. Świetnie się bawiłem z Konradem i Sarą. bardzo dobra seria.

Aż żal kończyć. Świetnie się bawiłem z Konradem i Sarą. bardzo dobra seria.

W końcu ostatni tom - to była moja pierwsza myśl, chociaż serduszko też mówiło, że może po „Nieśmiertelnych” to będzie równie dobre. Niestety było tak jak się spodziewałam, czyli kompletnie nie rozumiem, po co autor napisał ten tom.
Konrad i Sara wywieźli z Rosji Michaiła Popowskiego. Bez zgodny przełożonych eksfiltracji. W czasie ich nieobecności Wydział Q zostaje rozwiązany, a przeciwko Sarze i Konradowie zostaje wszczęte śledztwo. Popowski posiada informacje o rosyjskiej agenturze w Polsce. Jest to jego polisa ubezpieczeniowa. W Polsce zaczyna się ostra gra o władzę, a dla Rosji to idealny moment na przebudowanie sytuacji politycznej w Polsce.
Nie wiem, co powiedzieć na temat tego tomu. Jest zbędny. Jak dla mnie to po prostu dodatek. Wskazuje na to czcionka, którą jest napisany ten tom. Była wielka, a poprzednie tomy miały dużo mniejszą. Użyto grubszego papieru, a także rozdziały zaczynały się od nowej strony. Po prostu czuć, że autor nie miał pomysłu na ten tom i robił wszystko, aby wydawał się dłuższy. A raczej wydawnictwo zrobiło wszystko.
Fabuła nie jest porywająca. A momenty, kiedy pojawiał się Marcin i jego teksty doprowadzały mnie do szału. Nie wiem, jaki cudem dostał się do Wydziału Q. Ogólnie liczyłam, że zakończenie wbije mnie w fotel, ale poczułam się po nim zażenowana i rozczarowana. Z pewnością jest otwarte i daje autorowi pole do napisania kolejnego tomu. Mam jednak nadzieję, że do tego nie dojdzie.
Cieszę się, że mam tę serią za sobą. Niestety, ale jestem nią bardziej rozczarowana niż oczarowana. Bardzo nierówna, drobiazgowa. Na plus, że autor zawsze wszystko spinał w końcówce. Pozostałe jednak kilka pytań, które jako czytelnik nie dostałam odpowiedzi.
Porównywanie tej serii do „Millennium” Stiega Larssona jest dużym nadużyciem. „Millennium” było zdecydowanie lepsze w moim odczuciu.
Nie wiem czy sięgnę po inne książki tego autora. Jeśli już to nie w formie papierowej, a raczej ebooka lub audiobooka.

W końcu ostatni tom - to była moja pierwsza myśl, chociaż serduszko też mówiło, że może po „Nieśmiertelnych” to będzie równie dobre. Niestety było tak jak się spodziewałam, czyli kompletnie nie rozumiem, po co autor napisał ten tom.
Konrad i Sara wywieźli z Rosji Michaiła Popowskiego. Bez zgodny przełożonych eksfiltracji. W czasie ich nieobecności Wydział Q zostaje...

Ten cykl to sinusoida. Pierwszy tom super, drugi dużo gorszy, trzeci dobry, czwarty znów słabszy.
W pierwszych trzech częściach fajne było to, że akcja toczyła się w kilku państwach jednocześnie, a tutaj właściwie tylko w Polsce i Rosji, bo szwedzkiego epizodu w epilogu nie liczę.
A cały cykl stopniowo ewoluował od wyznań byłego szpiega do solidnego, ale jednak zwykłego kryminału/sensacji.

Ten cykl to sinusoida. Pierwszy tom super, drugi dużo gorszy, trzeci dobry, czwarty znów słabszy.
W pierwszych trzech częściach fajne było to, że akcja toczyła się w kilku państwach jednocześnie, a tutaj właściwie tylko w Polsce i Rosji, bo szwedzkiego epizodu w epilogu nie liczę.
A cały cykl stopniowo ewoluował od wyznań byłego szpiega do solidnego, ale jednak zwykłego...

Okazuje się, że czasem, żeby skutecznie pozamykać wątki podjęte i rozwinięte w trylogii, potrzebna jest czwarta część. Jakkolwiek absurdalnie by to nie zabrzmiało, to “Niepokorni” ewidentnie wypełniają to zadanie i dobrze się stało, że ta książka powstała.
Z żalem rozstaję się z bohaterami, których przeżyciami ekscytowałem się przez ostatnie tygodnie. Podtrzymuję swoją opinię, że “Nielegalni” to znakomity cykl sensacyjno szpiegowski, który poza ogromna dawką emocji dostarcza solidną porcję wiedzy o kuchni służb wywiadowczych, ich międzynarodowych powiązań i współpracy.
W finałowej części autor poszedł jeszcze dalej antycypując wpływ wieloletniej pracy tych służb na stabilność państwowej władzy. Oczywiście, w tym przypadku mamy do czynienia z fikcją literacką, ale nie łudźmy się, że takie rzeczy nie dzieją się naprawdę.
Jeśli ktoś lubi literaturę sensacyjną, to na pewno nie będzie zawiedziony. Ale warto sięgnąć do głębszych warstw, które wprawdzie wymagają więcej skupienia i koncentracji, ale za to dostarczają szerszych refleksji i zmuszają do myślenia.
Gorąco polecam.

Okazuje się, że czasem, żeby skutecznie pozamykać wątki podjęte i rozwinięte w trylogii, potrzebna jest czwarta część. Jakkolwiek absurdalnie by to nie zabrzmiało, to “Niepokorni” ewidentnie wypełniają to zadanie i dobrze się stało, że ta książka powstała.
Z żalem rozstaję się z bohaterami, których przeżyciami ekscytowałem się przez ostatnie tygodnie. Podtrzymuję swoją...

Ciekawa. Kolejna część więc już nie ma tak długiego wprowadznia polecam.

Ciekawa. Kolejna część więc już nie ma tak długiego wprowadznia polecam.

Ciekawe, kto skracał i upraszczał. Autor, czy redaktor ? Wydaje mi się, że się dogadali. Z korzyścią dla książki, choć dla fanów przydałaby się wersja "reżyserska" o 250 stron i kilka zakończeń wątków dłuższa :).

Ciekawe, kto skracał i upraszczał. Autor, czy redaktor ? Wydaje mi się, że się dogadali. Z korzyścią dla książki, choć dla fanów przydałaby się wersja "reżyserska" o 250 stron i kilka zakończeń wątków dłuższa :).

Nielegalni zaczęli się słabo pod względem pisarskim, czuć było, że autor dopiero uczy się trzymać pióro. Niewierni i Nieśmietelni już zdecydowanie lepiej. Niepokorni perfekcja. Przez całą historię jednak czuć szpiegowski background autora i doskonałą znajomość świata służb zarówno naszych jak i naszych sąsiadów (trochę dziwi kompletnie pominięta kwestia wywiadu niemieckiego i wzmiankowany jedynie amerykański). W przeciwieństwie do sporej liczby recenzujących nie zgadzam się, że było dużo dłużyzn. Ludzie chyba dzisiaj są zbyt naćpani dopaminą i potrzebują w pierwszej scenie seksu kazirodczego i dzieciobójstwa (#pdk),żeby się wciągnąć w historię. Prawda o wywiadzie jest jednak taka, że scen sensacyjnych typu strzelanie z broni, wybuchy, uprowadzenia statków w życiu wywiadowca się nie zdarzają za często o ile w ogóle. Co do samego zakończenia - scena z Lindą dziwna, trochę wymuszone te bitter sweet i jeszcze otworzenie tak na chama wątku Igora i Wasi. Eh, chyba zostawił sobie furtkę pod piątą część.
Btw, z Teheranu widać Elbrus?

Nielegalni zaczęli się słabo pod względem pisarskim, czuć było, że autor dopiero uczy się trzymać pióro. Niewierni i Nieśmietelni już zdecydowanie lepiej. Niepokorni perfekcja. Przez całą historię jednak czuć szpiegowski background autora i doskonałą znajomość świata służb zarówno naszych jak i naszych sąsiadów (trochę dziwi kompletnie pominięta kwestia wywiadu niemieckiego...