Świetna Manga, fabuła od początku zaskakuje I wciąga przez co nie mogę oderwać się od czytania. Jestem szczerze ciekaw jak dalej się to potoczy, co autor nam zaprezentuje i jak rozwinie cały świat Przedstawiony. Zapraszam też na swojego bloga https://okonapopkulture.blogspot.com/

Świetna Manga, fabuła od początku zaskakuje I wciąga przez co nie mogę oderwać się od czytania. Jestem szczerze ciekaw jak dalej się to potoczy, co autor nam zaprezentuje i jak rozwinie cały świat Przedstawiony. Zapraszam też na swojego bloga https://okonapopkulture.blogspot.com/

Kilka słów o tomikach #13-15 możecie przeczytać na moim blogu! Zapraszam!
https://manga-no-tsuki.blogspot.com/2019/08/one-punch-man-13-15-update.html

Kilka słów o tomikach #13-15 możecie przeczytać na moim blogu! Zapraszam!
https://manga-no-tsuki.blogspot.com/2019/08/one-punch-man-13-15-update.html

W ostatnich paru tomach główny bohater był trochę odstawiony na boczny tor. Wątek przewodni toczył się bez niego. Dzięki temu można było obserwować jak z całą sytuacją radzą sobie inni bohaterowie. Czy wkroczenie do akcji bohatera kończącego każdą walkę jednym ciosem oznacza zakończenie wszystkich problemów?

Łowca bohaterów Garou w końcu odnajduje Saitamę. Z kolei Sonicowi zostaje przedstawiona ciekawa propozycja. W tym samym czasie potwory otwarcie stawiają wyzwanie bohaterom.

Tom otwiera rozmowa Kinga z Saitamą. Okazuje się, że Saitama jest zmęczony ciągłym brakiem wyzwań. Jest to naprawdę ciekawa dyskusja wyjaśniająca co tak naprawdę oznacza bycie bohaterem i szukanie celu w życiu. Szczególnie przemowa Kinga jest tu zaskakująco budująca, chociaż scenarzysta nie zapomniał o dowcipnej puencie.

Nareszcie Garou dostaje jakieś wyzwanie w walce z Burekmanem. W końcu można zobaczyć pełnię możliwości tego superbohatera i jego specyficzny styl walki, na który łowca bohaterów nie jest przygotowany. Szkoda, że spotkanie z Saitamą zostaje sprowadzone jedynie do dowcipu. Bardzo obiecująca jest też rodząca się relacja tego łotra z pewnym chłopcem – pozwala spojrzeć na Garou z innej strony.

Zaskakująco ciekawy okazuje się wątek Sonica. Można poznać tu jego dawnych towarzyszy, a także dowiedzieć się trochę o jego przeszłości. Okazuje się, że przemiana w potwora może różnie przebiegać i da się ją kontrolować. Dosyć zabawnie udało się przedstawić ostateczną decyzję Sonica, chociaż nie jestem pewien czy wątek ten nie zostanie zamieciony pod dywan.

Można się również trochę dowiedzieć o Stowarzyszeniu Potworów. Panują tam bezwzględne zasady i dosłownie trzeba walczyć o przeżycie. Interesujące było, że potwory atakują tu nie tylko bezpośrednio, lecz również stosuję wojnę propagandową starając się nastawić społeczeństwo przeciwko superbohaterom. Bardzo obiecujący był pewien wątek w negocjacjach z POSS-em, chociaż tak naprawdę okazuje się czymś zdecydowanie prostszym. Interesujące jest też pojawienie się pewnego potwora nawiązującego do początku serii, który nie uczestniczy w starciu – ciekawe czy będzie on jedynie jednorazowym dowcipem czy później odegra większą rolę.

W tle rozgrywają się wątki poszczególnych bohaterów. Okazuje się, że nie wszyscy zgadzają się co do polityki POSS-u i zauważają pewne manipulacje i kumoterstwo. Z bardziej interesujących starć warto zapamiętać walkę Pysio-Pasia czy Czarnolśniącego Stopa.

Pod względem graficznym autor zaskakuje swoją pomysłowością na projekty kolejnych potworów. Niektóre są autentycznie zabawne, a inne potrafią przestraszyć czy zaniepokoić. Również sceny walki są jak to zazwyczaj bywa widowiskowe.

Tom kończą dwie historie poboczne. Pierwsza z nich opowiada o sposobach awansowania w hierarchii superbohaterów i potworów. Więcej można się dowiedzieć o trójce superbohaterów klasy C. Pojawia się tu bardzo interesujący potwór stosujący dosyć nietypowe metody walki. Druga historia nawiązuje do starcia z Szatanem Śmierdziuszko z pierwszego tomu. Niestety jest to tak naprawdę jedynie pretekst do bardzo czerstwego jak na tę serię dowcipu.

Podsumowując, tom obfituje w parę dobrych pomysłów. Niestety odnoszę wrażenie, że trochę stoi w miejscu i na siłę przeciąga moment ostatecznego starcia. Można się jednak całkiem dobrze bawić.

W ostatnich paru tomach główny bohater był trochę odstawiony na boczny tor. Wątek przewodni toczył się bez niego. Dzięki temu można było obserwować jak z całą sytuacją radzą sobie inni bohaterowie. Czy wkroczenie do akcji bohatera kończącego każdą walkę jednym ciosem oznacza zakończenie wszystkich problemów?

Łowca bohaterów Garou w końcu odnajduje Saitamę. Z kolei Sonicowi...