Satyryczny magazyn „MAD” nie oferuje humoru wysokich lotów. Do Monty Pythona mu daleko, ale rysowników ma zacnych. Tym razem przyjrzymy się karykaturalnie powykrzywianym sylwetkom bohaterów naszych ulubionych programów i seriali telewizyjnych. Zasada jest ta sama, co przy poprzednich częściach: nie znasz oryginału – nie pośmiejesz się.
(...)
„Dział Monotonnej Piątki” obśmiewa lansowany przez media stereotyp, że wszyscy homoseksualiści są modni, zorganizowani i obyci, prezentując nam „Pomady Różowej Brygady”, opowiadające o grupie gejów – specjalistów od ciuchów. Następnie rzucimy „Okiem MAD” na programy kulinarne i zajrzymy za kulisy „Plaster Szew Junior” („Jestem Mehitabel i mam trzynaście lat. Wolę gotować niż robić cokolwiek innego! Wolę gotować niż oglądać telewizję, grać w gry wideo czy pisać wiadomości! Wolę gotować niż chodzić do szkoły! Albo na studia! Gotuję więc na poziomie eksperckim, a piszę i czytam na poziomie przedszkolnym!”). Burk Grill nauczy nas, jak przetrwać w centrum handlowym, a Dział Głupiego Końca podzieli się praktycznymi wskazówkami dla czekających na apokalipsę.

Jeśli chodzi o seriale, „MAD” bierze na języki między innymi „Deadwood” („Zgredwood”),„Raya Donovana” („Rozwalam łby, mówię monosylabami. Porozumiewam się głównie za pomocą grymasów i udręczonych min”),„Rodzinę Soprano” („Najlepiej się ogląda, jeśli masz nielegalnie podpiętą kablówkę!”),„Homeland”, „Żywe trupy” („Widzicie, ile człowieka omija, jeśli przez miesiąc jest w śpiączce?”) i „Dextera” („Oto serial, w którym gra Michael C. Hall, gość z Sześciu stóp pod ziemią! W tamtym serialu umiał rozmawiać z ludźmi, którzy właśnie zmarli. W tym – rozmawia z ludźmi, którzy umrą wkrótce! W pewien perwersyjny sposób to chyba krok naprzód!”).
(...)
„MAD ściąga seriale” to trzecia wydana w Polsce kompilacja materiałów z „MAD-a” (po „MAD kręci SF” i „MAD o superbohaterach”). Znalazły się w niej podobno najlepsze parodie, ale jeśli tak jest rzeczywiście, kiepsko to świadczy o poziomie całej reszty. Mam sporo zastrzeżeń do niewymyślnych, dość powtarzalnych żartów i nieco szmatławego humoru, jednak rysownicy wydawnictwa są – moim zdaniem – pierwszorzędni. Poza tym zawsze to jakaś okazja, by pośmiać się z telewizyjnych idiotyzmów, zwłaszcza że „od śmiechu dusza tyje i dostaje silne grube łydy”, jak twierdzili polscy futuryści. Szału nie ma, ale dla rozrywki można przeczytać.

Fragmenty recenzji opublikowanej na blogu:
https://zapiskinamarginesie.pl/2019/08/05/ray-zdolowan-i-cala-reszta/

Satyryczny magazyn „MAD” nie oferuje humoru wysokich lotów. Do Monty Pythona mu daleko, ale rysowników ma zacnych. Tym razem przyjrzymy się karykaturalnie powykrzywianym sylwetkom bohaterów naszych ulubionych programów i seriali telewizyjnych. Zasada jest ta sama, co przy poprzednich częściach: nie znasz oryginału – nie pośmiejesz się.
(...)
„Dział Monotonnej Piątki”...