Po LoGH-u cokolwiek, do czego przyłożył rękę Yoshiki Tanaka, ma u mnie nieograniczony kredyt zaufania, ale z drugiej strony budzi też wysokie oczekiwania. Których „Klan” do końca nie zaspokoił.
Owszem, nadal to jest bardzo fajna manga. Czyta się przyjemnie, fabuła niezbyt skomplikowana, ale nieobrażająca inteligencji odbiorcy, kreska ładna, humor sensowny, fanserwis jest, ale nieprzesadny i w sumie miło sobie popatrzeć na śliczną blondynkę w kostiumie kąpielowym. Postacie dobrze zbudowane i sympatyczne (lub antypatyczne, w przypadku schwarzcharakterów),moim ulubieńcem jest stanowczo Alesza (czy aby na pewno on nie powinien być Aloszą, ekipo tłumacząca? ;p),ale Renee, Fuuko i obie łowczynie też dają się lubić. Stosunkowo najsłabiej wypadł Tora, ot, taki tam zwykły chłopak, ale przynajmniej nie irytujący i da się mu kibicować.
No to teraz to, co mam „Klanowi” do zarzucenia. Primo, niespecjalne sceny walk, przy teoretycznie najbardziej emocjonującym ostatecznym starciu Tory z hrabią po prostu klikałam beznamiętnie na następną stronę.
Secundo, Kanji i jego… No powiedzmy, że rehabilitacja, chociaż to słowo bardzo tu nie pasuje. Poznajemy go jako sadystę i pedofila bez żadnych skrupułów - oho, myślę sobie, typowy startowy przegięty zUy do szybkiego wyeliminowania a la LoGH-owi imperialni arystokraci. A tu wcale nie, wręcz przeciwnie, stopniowo Kanji zaczyna coraz bardziej współpracować z bohaterami. Początkowo nawet jest to wiarygodne, skoro ma facet nóż na gardle i to bardzo dosłownie, nawet jego „Big Damn Heroes” moment ze strzelaniem do hrabiego można ostatecznie uzasadnić jako jedyny sposób na uratowanie własnego tyłka – ale kiedy pod sam koniec nagle zostaje pokazany jako zakochany w starszej łowczyni szczeniaczek i praktycznie jeden z „naszych”, to, sorry, Winnetou, ale ja już tego kompletnie nie kupuję, jeśli cały czas mówimy o tym potworze z pierwszych rozdziałów.
Tertio i co najważniejsze, za krótko. O wiele, wiele za krótko. Końcówka wręcz błaga o ciąg dalszy, ale nie tylko o otwarte zakończenie chodzi. Wiele wątków przez tak ograniczone miejsce zostało potraktowane po macoszemu – przydałoby się choćby coś więcej o ojcu Tory czy rodzinie Renee, o łowczyniach (o co właściwie chodzi z tą podwójną osobowością młodszej z nich?),klanach, ich historii, przeszłości hrabiego i Aleszy… Domyślam się, że w wersji powieściowej ciąg dalszy jak najbardziej istnieje, a z tego, co wiem o Tanace, wszystko jest z pewnością tam ładnie rozwinięte, porządnie się rozkręca i od czasu do czasu przejeżdża czytelnika emocjonalną broną. Tym bardziej szkoda, że mangowej kontynuacji niet.
Ale mimo wszystko jak najbardziej polecam tę serię do poczytania, bo to naprawdę przyjemna i sensowna lekturka, no i można nawet znaleźć polskie skany. Gdyby jakimś cudem wyszła u nas, też na pewno bym nabyła.

Po LoGH-u cokolwiek, do czego przyłożył rękę Yoshiki Tanaka, ma u mnie nieograniczony kredyt zaufania, ale z drugiej strony budzi też wysokie oczekiwania. Których „Klan” do końca nie zaspokoił.
Owszem, nadal to jest bardzo fajna manga. Czyta się przyjemnie, fabuła niezbyt skomplikowana, ale nieobrażająca inteligencji odbiorcy, kreska ładna, humor sensowny, fanserwis jest,...