Ojciec Fanzaga prowadzi nas w dość ogólnej ale udanej wędrówce przez zagadnienia Raju, zarówno tego ziemskiego jak i niebiańskiego. Czym jest Raj Niebiański dla chrześcijan ? Wieczną komunią Bożej miłości w Bogu. U muzułmanów jest to miejsce cielesnych przyjemności - pozbawione relacji z Bogiem. Każdy człowiek przychodzi na świat nie dla Ziemi, ale dla Nieba. Od momentu wygnania, żaden człowiek nie mógł przestąpić progu Raju, dopóki Jezus Chrystus nie zbawił świata. Raj - jest darem Bożego miłosierdzia i Bożej sprawiedliwości - tylko 1 z Łotrów dostąpił zbawienia. Między Adamem i Ewą, a Chrystusem - ludzkość pogrążona była w mroku. Adam i Ewa zaufali podszeptom szatana, który swymi śmiertelnymi strzałami wstrzyknął im truciznę podejrzliwości względem Boga. Zwycięstwo nad Adamem wzmogło pychę szatana, który zamienił Ziemię w przedsionek piekła.
Mam kilka osobistych refleksji po lekturze tej książki. Mi osobiście ziemski raj kojarzy się nieodmiennie z Saharą, która kilka tysięcy lat temu była kwitnącą sawanną, pełną jezior, zwierzyny i zamieszkałą przez dwie rasy - zarówno negro- jaki i europeidalną. W związku z pustynnieniem, które również jest kojarzone z grzechami, uchodźcy trafili na wschód - do Egipu.
Święty Augustyn, uważał że jeden z istniejących do dziś języków był językiem ludzkości sprzed wieży Babel. Łatwo się domyślić który. W mojej opinii czasy po Paruzji, które mają przejść chwałą nawet ziemski raj Adama i Ewy będą czasem zjednoczonej ludzkości. Tak jak to było w raju. Jaki jednak język będzie tam urzędowym ? Uważa się, że są trzy języki święte - łacina, greka i hebrajski/aramejski. I niech tak zostanie. Nie chodzi o zwykłą rotację elit, gdy jedne świnie zastępują drugie - jak w "Folwarku zwierzęcym", ale o coś zupełnie nowego i nieporównywalnie lepszego. Uważam, że jak usiądą mądre głowy z wszystkich nacji, zwłaszcza będąc pod natchnieniem Ducha Świętego (który jest wzajemną miłością Ojca i Syna),to rozwiążą tę kwestię.
Fanzaga wspomina Dantego i właśnie w "Boskiej Komedii", jest taki fragment, który kojarzy mi się z Fatimą. Gdy w II Pieśni pierwszej części, a więc Piekła - poetę prowadzi święta Łucja.
Na koniec przypomnienie. Nikt nie uosabia Raju lepiej niż Najświętsza Maria Panna. A wstąpienie do Raju będzie powrotem do domu. :) Życzę tego wszystkim.

Ojciec Fanzaga prowadzi nas w dość ogólnej ale udanej wędrówce przez zagadnienia Raju, zarówno tego ziemskiego jak i niebiańskiego. Czym jest Raj Niebiański dla chrześcijan ? Wieczną komunią Bożej miłości w Bogu. U muzułmanów jest to miejsce cielesnych przyjemności - pozbawione relacji z Bogiem. Każdy człowiek przychodzi na świat nie dla Ziemi, ale dla Nieba. Od momentu...

Wartościowa pozycja, ale jest to raczej instrukcja ogólnikowa pt. "Jak się dostać do Raju?". Powtarzanie cytatów i tez, irytująca reklama książki na tylnej okładce. W tej książce nie ma prawie żadnych opisów tego, co może nas czekać,jeśli zdołamy zasłużyć na wieczność z Bogiem. Właściwie dowiadujemy się z niej jedynie, że "ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało,
ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują. Żeby się tego dowiedzieć nie trzeba kupować książki.

Wartościowa pozycja, ale jest to raczej instrukcja ogólnikowa pt. "Jak się dostać do Raju?". Powtarzanie cytatów i tez, irytująca reklama książki na tylnej okładce. W tej książce nie ma prawie żadnych opisów tego, co może nas czekać,jeśli zdołamy zasłużyć na wieczność z Bogiem. Właściwie dowiadujemy się z niej jedynie, że "ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało,
ani...

Kolejna publikacja o. Livio Fanzagi utwierdziła mnie w przekonaniu, że nie powinienem sięgać po kolejne pozycje tego autora. Nie rozumiem fenomenu tego duchownego (we Włoszech jest podobno znany i ceniony). Zdecydowałem się na przeczytanie "Raju" tylko dlatego, że zgromadzone argumenty zostały przedstawione w innej formie niż w poprzednich książkach włoskiego pijara. Tym razem jest to klasyczne opracowanie, które wcześniej miało formę dialogów, w którym przeprowadzający wywiad mówił dokładnie tyle samo, co przepytywany duchowny. Zupełnie mi to nie odpowiadało. Generalnie nie przepadam za wywiadami-rzekami.

O. Livio Fanzaga stara się przedstawić różnorodne zagadnienia związane z tematyką życia wiecznego i raju. Analizuje oczywiście odpowiednie fragmenty Pisma Świętego oraz odwołuje się do autorytetu innych duchownych oraz świętych i błogosławionych Kościoła katolickiego. Starannie uzasadnia tezę, że człowiek jest istotą religijną i musi w coś wierzyć. Co ciekawe uważali tak także m.in. cenieni filozofowie Plotyn i Spinoza. Seneka twierdził zaś, że Czujemy i doświadczamy, że jesteśmy wieczni. Cieszę się, że autor przytacza nie tylko argumenty osób zasłużonych dla chrześcijaństwa.

W kolejnych częściach o. Livio Fanzaga rozpatruje misję Jezusa Chrystusa na Ziemi w kontekście życia wiecznego oraz wskazuje ścieżkę prowadzącą do osiągnięcia upragnionego Raju. Włoski duchowny bardzo logicznie wyjaśnił, jaki w końcu jest związek między naszymi ziemskimi uczynkami a losem duszy po śmierci. Mówi się przecież, że nie zbawiamy się poprzez uczynki. To oczywiście prawda, ale nie oznacza to, że możemy być wybawieni niezależnie od naszego postępowania. O. Livio Fanzaga przytoczył jeden krótki cytat, który właściwie rozwiązuje całą dyskusję: Ten, który cię stworzył bez ciebie, nie usprawiedliwi cię bez ciebie. Autorem tych słów jest sam św. Augustyn.

Czytając "Raj" miałem wrażenie, że autor co pewien czas powtarza te same tezy. Przejrzałem więc raz jeszcze książkę, a jedną czwartą przeczytałem nawet dwa razy. Okazało się, że rzeczywiście te same fragmenty z Pisma Świętego są cytowane wielokrotnie. Poza tym niestety o. Livio Fanzaga jest obdarzony wyjątkowo ciężkim piórem. Uwielbiam książki religijne, ale w dziwny sposób przy tej nie mogłem się skupić. W czasie lektury mój umysł ciągle zajmował się innymi sprawami. Jeśli ktoś jest szczególnym wielbicielem publikacji tego autora (a znam takich) to z pewnością będzie zadowolony. Wszystkim pozostałym (zwłaszcza tym, którzy nie zetknęli się wcześniej z literaturą religijną) odradzam lekturę "Raju". Naprawdę jest tyle świetnych religijnych książek, że szkoda czasu na tę publikację.

[Opinia pochodzi z bloga librimagistri.blogspot.com]

Kolejna publikacja o. Livio Fanzagi utwierdziła mnie w przekonaniu, że nie powinienem sięgać po kolejne pozycje tego autora. Nie rozumiem fenomenu tego duchownego (we Włoszech jest podobno znany i ceniony). Zdecydowałem się na przeczytanie "Raju" tylko dlatego, że zgromadzone argumenty zostały przedstawione w innej formie niż w poprzednich książkach włoskiego pijara. Tym...

Kiedyś przeczytałam książkę „Przemiana piekła”, która przedstawiła mi nieco wizję wiecznego potępienia. Wbrew pozorom została napisana tak, aby nie przerazić czytelnika, ale aby przedstawić mu realia życia w czeluściach szatana. Wbrew pozorom trochę przeraziła mnie ta wizja. Dla równowagi postanowiłam zamówić sobie coś o nagrodzie dla tych, którzy żyją w przyjaźni z Panem Bogiem. Długo szukałam odpowiedniej dla siebie pozycji. W końcu trafiłam na książkę niezbyt znanego włoskiego teologa, ojca Livio Franzagi „Raj. Tajemnica życia wiecznego”. Wiedziałam, że jak ona nie odpowie na nurtujące mnie pytania, to chyba długo nie znajdę pozycji, która tego dokona.
Już sama okładka przykuła moją uwagę. Przedstawia Jezusa Chrystusa wstępującego na niebiosa w asyście zastępów aniołów. Od razu nasunęło mi się pytanie – czy i nasze wejście do Bram Nieba będzie odbywało się w blasku podobnej chwały? Czym prędzej otworzyłam książkę, aby znaleźć odpowiedź między innymi na to pytanie.
Książka składa się z czterech części, z czego każdej poświęcona jest mniej więcej ćwierć całości. W pierwszej, zatytułowanym „Zapisane w ludzkim genomie” pokazane jest to, że Niebo jest dostępne dla każdego z nas. Bo każdy z nas stworzony jest przez Najwyższego do świętości oraz nieśmiertelności. Druga, która nosi nazwę „Boży dar”, przedstawia biblijną wizję Raju, zaczynając od Adama i Ewy, którzy mieli łaskę obcowania w ziemskim Raju. Niestety, przez swoje nieposłuszeństwo ta łaska została zatracona na wieki. Nie oznacza to jednak, że Raj jest dla nas, śmiertelników, nieosiągalny. To co straciliśmy przez nieposłuszeństwo pierwszych rodziców, zyskaliśmy dzięki męczeńskiej śmierci Syna Bożego. Pamiętajmy, że przed jego przyjściem na świat wszyscy zmarli szli w bezkres otchłani. Po zbawczej śmierci na krzyżu drzwi do Raju zostały otwarte, z tym wyjątkiem, że szczęście w wiecznym obcowaniu z Bogiem możemy uzyskać dopiero po śmierci. Trzecia część poświęcona jest „Wieczności” i opisuje nasze przyszłe życie wieczne w blasku chwały i obcowaniu z samym Bogiem. Autor zapewnia w niej, że po śmierci będziemy przeżywać ten sam stan, co Adam i Ewa przed wygnaniem z Edenu. Będziemy szczęśliwi z możliwości obcowania twarzą w twarz z Bogiem. Ostatnia część „Zdobycie Raju” poświęcona jest praktycznym wskazówkom, które radzą czytelnikowi co robić, aby uzyskać życie wieczne. Bardzo podobał mi się ostatni rozdział, w którym Matka Boska, Maryja, ukazana jest jako nasza orędowniczka w Niebie.
Trochę zaskoczyła mnie kompozycja książki, w której każdy rozdział rozpoczynał się od prawej strony. Co prawda pomaga to w czytaniu, jednak niekiedy robiła się za duża przerwa w druku. Jak dla mnie jest to mało ekologiczne. A jeżeli już takie rozmieszczenie tekstu było konieczne, to puste strony można było uzupełnić np. jakimiś ilustracjami Nieba. Właściwie jest to jedyna rzecz, do której mogę mieć zastrzeżenia. Język pozycji jest prosty i zrozumiały, w wielu miejscach są odniesienia do słów Pisma Świętego oraz Katechizmu Kościoła Katolickiego. Pozytywnie zaskoczyły mnie też frazy zawarte na początku każdej z części książki. Zmuszają one czytelnika nad jeszcze głębszym zastanowieniem się nad czytanym testem.
Pozycję nazwałabym swoistym podręcznikiem, mającym na celu skierowanie ludzkich dusz ku Niebu. Wbrew pozorom nie kontrastuje z teologią chrześcijańską, a doskonale i w prosty sposób ją uzupełnia. Przy okazji, o ile wizja piekła mnie przeraziła, o tyle wizja szczęścia niebiańskiego podniosła mnie niejako na duchu. Zachęcam do jej przeczytania, bo naprawdę warto dowiedzieć się co robić, aby osiągnąć życie wieczne w Raju.

Kiedyś przeczytałam książkę „Przemiana piekła”, która przedstawiła mi nieco wizję wiecznego potępienia. Wbrew pozorom została napisana tak, aby nie przerazić czytelnika, ale aby przedstawić mu realia życia w czeluściach szatana. Wbrew pozorom trochę przeraziła mnie ta wizja. Dla równowagi postanowiłam zamówić sobie coś o nagrodzie dla tych, którzy żyją w przyjaźni z Panem...