Hiromu Arakawy nikomu przedstawiać nie trzeba. Ta japońska mangaka, przedstawiająca siebie samą pod postacią krowy w okularach, zdobyła sławę dzięki serii Fullmetal Alchemist, w Polsce wydanej nakładem wydawnictwa J.P.Fantastica. Zapomnijmy jednak na chwilę o słynnym alchemiku i jego przygodach i udajmy się do Technikum Rolniczego Ezono w Oezo Hokkaido. Czeka na Was przygoda równie zaskakująca co niezapomniana.

Różne są koleje losu, przekonuje się o tym Yugo Hachiken – ambitny uczeń z miasta, który w poszukiwaniu ucieczki od rodzinnych problemów zdecydował się na uczęszczanie do Technikum Rolniczego Ezono, posiadającego własny internat. Chłopak szybko przekonuje się iż to co wydawało mu się łatwym rozwiązaniem w rzeczywistości będzie stanowić nieustająca walkę o przetrwanie i naukę sztuki życia. A ambicja zostania najlepszym uczniem, szybko przemieni się w chęć nie pozostania w tyle za uczniami, którzy od małego parają się praca na roli i mają kontakt ze zwierzętami, jawiącymi się Hachikenowi niekiedy niczym mityczne potwory. Jednak nie tylko Yugo będzie musiał zmienić swoje poglądy na niektóre sprawy, ale także pozostali uczniowie i kadra nauczycielska, za sprawą zupełnie innego spojrzenia osoby z zewnątrz zaczną zastawiać się nad sprawami, które wcześniej uważali za oczywiste.

Akcja mangi wytyczona została niczym praca na roli, porami roku. I tak w pierwszych czterech tomach objęty został okres od rozpoczęcia nauki w szkole na wiosnę, do początku jesieni. Przyjdzie nam więc obserwować aklimatyzację głównego bohatera w nietypowej szkole. Dodatkowo Yugo szybko odkrywa, że jest jedyną osobą bez określonych planów i celów w życiu i nie chcąc być gorszym od reszty uczniów daje z siebie wszystko zarówno podczas zajęć jak i praktyk, dołączy także do klubu jeździeckiego, gdzie trafi na wyjątkowo wrednego konia. Nie zabraknie także wakacyjnych przygód, jednak nie będą one takie, do jakich przyzwyczaiły czytelników większość dostępnych n rynku pozycji. Zamiast wypadu na plaże, upragnione lato Hachikena będzie gorące, smakowite, ale także pełne pracy, potu i innych nieprzyjemnych zapachów. Nie zabraknie też nieco traumatycznych wydarzeń, jak spotkanie pierwszego stopnia z pewną uroczą sarenką czy odbieranie porodu u krowy. Hachiken przekona się także jak łatwo pokochać zwierzęta i jak trudne bywa rozstanie z nimi.

Autorka wychowała się na mlecznej farmie i podczas lektury Silver Spoon widać iż świat uprawy roli i hodowli zwierząt nie jest jej obcy. Losy Hachikena i pozostałych uczniów Ezono stanowią nie tylko fantastyczną rozrywkę, ale także źródło wiedzy na temat życia i pracy na roli. Już podczas lektury pierwszych czterech tomów serii dowiedziałam się tylu zaskakujących rzeczy na temat zwierząt i roślin, a także ich obróbki i sprzedaży, że byłam w autentycznym szoku iż tak wiele informacji można było wpleść w fabułę komiksu. Obok bohaterów mangi ten ogrom wiedzy, przedstawionej w bardzo przystępny sposób stanowi dla mnie najmocniejszy element Silver Spoon i sprawił, że pokochałam ten tytuł z całego serca.

A skoro już o bohaterach mowa, w tej recenzji przybliżę nieco jej głównego bohatera. Jak już wspomniałam Yugo Hachiken to przykład ambitnego ucznia z miasta, którego dotychczasowym celem w życiu była rywalizacja z rówieśnikami o jak najlepsze wyniki w nauce. Jednocześnie jest to osoba o złotym sercu, zawsze gotowa pomóc innym i przejmująca się wszystkim co się wokół niej dzieje. Nie będę ukrywać, że od razu poczułam sympatię do głównego bohater, a nawet nieco się z nim utożsamiam. Jednocześnie jest to chyba jeden z najsympatyczniejszych mangowych bohaterów jakich przyszło mi poznać w tym roku. Nie mogę się doczekać gdy w kolejnych tomach wyjaśni się nieco więcej na temat rodziny głównego bohatera, bowiem relacje rodzinne Hachikena wstępnie zostały zarysowane jako bardzo napięte, lecz autorka nie zdradziła jeszcze zbyt wiele na ten temat.

Kreska jest miła dla oka, a styl rysowani postaci bardzo charakterystyczny dla Arakawy, osoby, które czytały FMA z pewnością od razu zaczną doszukiwać się podobieństwa między postaciami obu serii. Podczas lektury Silver Spoon warto jednak pochylić się nad rysunkami zwierząt, które zostały przedstawione z niezwykłą starannością.

Za polskie wydanie odpowiada wydawnictwo Waneko. Tomiki wydane zostały w powiększonym formacie z obwolutą i tak jak w przypadku większości tytułów, warto sprawdzać co się pod nią znajduje. Na początku każdego tomu czytelnik znajdzie krótkie zestawienie najważniejszych postaci oraz streszczenie dotychczasowych wydarzeń, na końcu zaś nie zabrakło też dodatków w postaci krótkich komiksów z bohaterami czy Zapisków z obory – przybliżających powstawanie Silver Spoon.

Silver Spoon to tytuł nad wyraz zaskakujący, bo choć sięgając po tytuł autorstwa Hiromu Arakawy spodziewałam się iż będzie to dobra lektura, nie spodziewałabym się, że rolniczy świat oglądamy oczami mieszczucha aż tak mnie wciągnie. I choć wiele osób zapewne pokręci w tym momencie głową z niedowierzeniem, śmiem twierdzić iż Silver Spoon okazało się dla mnie serią jeszcze lepszą niż Fullmetal Alchemist.

https://koszzksiazkami.pl/silver-spoon-tomy-1-4-recenzja/

Hiromu Arakawy nikomu przedstawiać nie trzeba. Ta japońska mangaka, przedstawiająca siebie samą pod postacią krowy w okularach, zdobyła sławę dzięki serii Fullmetal Alchemist, w Polsce wydanej nakładem wydawnictwa J.P.Fantastica. Zapomnijmy jednak na chwilę o słynnym alchemiku i jego przygodach i udajmy się do Technikum Rolniczego Ezono w Oezo Hokkaido. Czeka na Was...

DLA MIĘSA NIE MA RZECZY NIEMOŻLIWYCH

Te słowa kolegi Hachikena śmiało można potraktować także jako motto jednego z wątków tego tomu. Czy warto jeść mięso czy nie? Kiedy się wie jak ono powstaje, co się z tym wiąże i jak wygląda hodowla i ubój świni czy krowy, nie tak łatwo jest wziąć do ust kolejny kęs. A zarazem trudno się mu oprzeć, kiedy jest takie pyszne – i trudno oprzeć się tej mandze, bo to naprawdę smakowity komiksowy kąsek.

Hachiken, chociaż wszyscy przestrzegali go przed tym, przywiązał się do jednej z hodowlanych świń, którą nazwał Wieprzowinkiem. Nie był w stanie zapobiec uśmierceniu go, wiedział zresztą, że niewiele by to zmieniło, ale postanowił kupić jego mięso i potraktować je po swojemu. Czy będzie w stanie zjeść choćby odrobinę? Tego jeszcze nie wie, ale wie, że najpierw musi zadbać o jego odpowiednie przygotowanie, dlatego w tym celu udaje się do szkolnej wędzarni. Jak zwykle w takich sytuacjach, jego pomysł podchwytują inni, którzy postanawiają uwędzić także inne produkty. Wkrótce jednak bekon z Wieprzowinka zaczyna się cieszyć wielkim powodzeniem – także dziewczyn, a co będzie gdy zainteresują się nim starsi uczniowie, nie posiadający pieniędzy na zakup gotowej wędliny, ale też nie zamierzający z niej zrezygnować?
Co więcej na pobliskich polach pojawiają się kręgi w zbożu. Podekscytowani czymś uczniowie chcą wymknąć się nocą by zobaczyć pewną rzecz. Hachiken, nieco wbrew sobie dołącza do drużyny, która wykrada się z internatu by odwiedzić nocą „Strefę 51”. Zwykła ucieczka staje się prawdziwie epicką wyprawą, uwieńczoną sukcesem. Nad ich głowami, w mroku pojawiają się światła, którym towarzyszy przerażający dźwięk. Co takiego zobaczą bohaterowie? I czy nie będzie to dla Hachikena rozczarowaniem?

Ten tom jest świetny! Oczywiście doskonała jest cała ta seria, ale sceny z nocną wyprawą do szkolnej wersji Strefy 51 to klimatyczne perełki, w których groza miesza się z humorem, a akcja pędzi na złamanie karku, jakby wzięta została z jednego z wakacyjnych horrorów. Co chwila ktoś poświęca się dla reszty, co chwila czai jakieś niebezpieczeństwo, a na koniec czeka czytelników zaskoczenie. Oczywiście to zaledwie połowa tego, co czeka na Was w tym tomie, ale jeśli znacie już „Silver Spoon”, wiecie też, że reszta trzyma taki sam znakomity poziom.

Także graficznie. Tu dodać nic nowego się nie da, chyba że to, iż oprócz typowych dla tej mangi delikatnych ilustracji, mamy tutaj znakomite, mroczne sceny, które skojarzyły mi się z „Neon Genesis Evangelion”. Poza tym, czego nie wspominałem wcześniej, wszelkie produkty, w tym oczywiście jedzenie, zostały oddane w najdrobniejszych detalach, czym potrafią autentycznie zachwycić.

I zachwyca też cała ta seria. Dlatego nie przedłużając już, polecam ją Waszej uwadze. Humor, emocje, szybka akcja i dobra strona obyczajowa gwarantują znakomitą zabawę. Polecam.

Recenzja opublikowana na moim blogu http://ksiazkarnia.blog.pl/2017/07/26/silver-spoon-4-hiromu-arakawa/

DLA MIĘSA NIE MA RZECZY NIEMOŻLIWYCH

Te słowa kolegi Hachikena śmiało można potraktować także jako motto jednego z wątków tego tomu. Czy warto jeść mięso czy nie? Kiedy się wie jak ono powstaje, co się z tym wiąże i jak wygląda hodowla i ubój świni czy krowy, nie tak łatwo jest wziąć do ust kolejny kęs. A zarazem trudno się mu oprzeć, kiedy jest takie pyszne – i trudno...

http://miedzysklejonymikartkami.blogspot.com/2015/07/silver-spoon-2-5.html

RECENZJA WSPÓLNA DLA TOMÓW 2-5

Yugo Hachiken nie dostaje się do elitarnego liceum. Gdy rodzice nieustannie okazują mu, jak bardzo ich zawiódł, chłopak ucieka do Liceum Rolniczego w Oezo. Tam poznaje sens pracy na roli i ze zwierzętami, zawiązuje nieoczekiwane przyjaźnie i wciąż szuka tego, co chciałby robić w życiu.

Po lekturze pierwszego tomu Silver spoon moim głównym zarzutem był brak większego wątku przewodniego. Coś tam dopiero się zarysowywało, ale był to tylko zbiór przygód w nowej, nietypowej szkole. Na szczęście w kolejnych częściach się to zmieniło. Hachiken, mimo że zdecydował się pójść do szkoły rolniczej, wciąż nie wie, co tak naprawdę chce robić w życiu. Wychowany w mieście, wciąż napotyka przedziwne różnice kulturowe pomiędzy sobą a jego przyjaciółmi wychowanymi na wsi. Autorka najwięcej miejsca poświęca dylematowi moralnemu, jakim jest zabicie zwierzęcia, które przecież hodowało się z taką troską i miłością. Prawdę mówiąc, poświęca temu chyba jednak trochę za dużo miejsca, bo choć sama w pełni rozumiem rozterki Hachikena, to naprawdę miałam ich w pewnym momencie dosyć.

Hiromu Arakawa skonstruowała wielu bohaterów o bardzo różnych charakterach. To zaleta akcji dziejącej się w szkole, która umożliwia, a nawet wymusza, natłok postaci. Każde z nich ma jednak swoją historię, która przedstawia inny aspekt życia na wsi w Japonii. Tu warto zastanowić się nad różnicami i podobieństwami sytuacji tam, a w Polsce. Hmm... Różni się to, i to mocno. Głównie, jeśli chodzi o wykorzystanie technologii. W liceum rolniczym przekazuje się uczniom, którzy od strony technicznej doskonale znają pracę w gospodarstwie, fachową wiedzę naukową i sposoby, jak unowocześnić pracę w rolnictwie. Nie pochodzę ze wsi, ale wydaje mi się, że u nas to tak do końca nie wygląda...

Autorka, tworząc swoją mangę, wykonała naprawdę porządny research. Chociaż nie wiem do końca, ile tu "przeczytania", a ile doświadczenia, ponieważ Arakawa wychowała się właśnie na farmie mleczarskiej. Tutaj pomiędzy opisami szkolnych perypetii dostajemy sporą dawkę "naukowego bełkotu" w dobrym znaczeniu tego słowa. Poza tym nadal podziwiam pomysł. Ile przeczytaliście powieści w przystępny sposób opisujących pracę we współczesnym gospodarstwie? No właśnie.

Na koniec mam dwie uwagi:
a) Autorka zarąbiście rysuje zwierzaczki ;3
b) Dlaczego Srebrna łyżeczka?!

http://miedzysklejonymikartkami.blogspot.com/2015/07/silver-spoon-2-5.html

RECENZJA WSPÓLNA DLA TOMÓW 2-5

Yugo Hachiken nie dostaje się do elitarnego liceum. Gdy rodzice nieustannie okazują mu, jak bardzo ich zawiódł, chłopak ucieka do Liceum Rolniczego w Oezo. Tam poznaje sens pracy na roli i ze zwierzętami, zawiązuje nieoczekiwane przyjaźnie i wciąż szuka tego, co...

Wieprzowinek zakończył żywot... a Hachiken stał się niezwykle popularny. Może chodziło raczej o nabyte przez niego mięsko.
Znakomita kreska, zabawna historia. A nawet pouczająca. Nie mogę się doczekać kolejnego tomu :)

Wieprzowinek zakończył żywot... a Hachiken stał się niezwykle popularny. Może chodziło raczej o nabyte przez niego mięsko.
Znakomita kreska, zabawna historia. A nawet pouczająca. Nie mogę się doczekać kolejnego tomu :)

Taka różnica, jeden o chlebie drugi o niebie. Dużo tu niedomówień, pomiędzy bohaterami. To dodaje komedii. Główny bohater się załamał, właściwie nie miał o co oni znają się od dawna, a on ich od kilku miesięcy.

Taka różnica, jeden o chlebie drugi o niebie. Dużo tu niedomówień, pomiędzy bohaterami. To dodaje komedii. Główny bohater się załamał, właściwie nie miał o co oni znają się od dawna, a on ich od kilku miesięcy.