Miałam ten przywilej odsłuchania tej książki czytanej przez autora na platformie storytel. Mimo, że dousznie trudno przychodzi mi przyswajanie wiedzy i musiałam się skupiać podczas słuchania, uważam tę książkę za wybitny przykład dobrej popularyzacji nauki i wiedzy. Wywód autora jest jasny, nie nazbyt uproszczony (nie trawię infantylnego języka w pozycjach dla dorosłych), ale przyswajany bez problemu.
Szczególnie zapadł mi w pamięć ostatni rozdział pełen refleksji o nas ludziach w Kosmosie. Pięknie to deGrasse opisał, tak, że ścisnęło mnie w gardle ze wzruszenia. Polecam "Astrofizykę" bez cienia zawahania.

Miałam ten przywilej odsłuchania tej książki czytanej przez autora na platformie storytel. Mimo, że dousznie trudno przychodzi mi przyswajanie wiedzy i musiałam się skupiać podczas słuchania, uważam tę książkę za wybitny przykład dobrej popularyzacji nauki i wiedzy. Wywód autora jest jasny, nie nazbyt uproszczony (nie trawię infantylnego języka w pozycjach dla dorosłych),...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ciekawie o literaturze pięknej pisze wiele osób ale tak pięknie o literaturze naukowej potrafi napisać chyba tylko Carmel.

Jeśli szukam książki mówiące o kosmosie to wiem, że można je znaleźć w biblioteczce u Carmela. Doskonała znajomość literatury z tej dziedziny nauki uwidacznia się w opiniach recenzowanych książek. To właśnie z opinii mogę się dowiedzieć, czy dana książka napisana jest dla przeciętnego czytelnika czy tylko dla osób które już sporą wiedzę w tym temacie posiadają.
Czy książka w której podstawowe pojęcia mechaniki kwantowej, kwarki, czarne dziury, nasza nicość w stosunku do wszechświata, może być interesująca? Czy wiedza o tym, że nasze ciało to nic innego jak zbiór atomów które wzięły się z gwiezdnej materii i które na końcu naszego ziemskiego życia rozpadnie się z powrotem na pojedyncze atomy jest aż tak fascynująca?
Ludzka natura ma to do siebie, że chce wiedzieć, chce poznawać. Czy tylko wiedzieć jak działa komórka czy silnik samochodowy? Niektórzy z nas chcą wiedzieć też i o tym jakie miejsce zajmuje Ziemia we wszechświecie, której jesteśmy mieszkańcami. Czy istnieje możliwość dotarcia do innej planety którą zamieszkują podobni do nas „ludzie”? Na wiele interesujących nas pytań nie sposób sobie odpowiedzieć bez podstawowej wiedzy z dziedziny astronomii.

Co może skłonić nas do sięgnięcia po tę wiedzę?

Siedzę w lipcową noc na balkonie i widzę na niebie najjaśniejszą gwiazdę. I zadaję sobie pytanie, co to za gwiazda? „Błękitna kropka” czytam, i nie wiem o co chodzi. Najnowsze doniesienia mówią o ty, że są różne odmiany kwarków; dolne, górne, dziwne, powabne, piękne i prawdziwe.
Nie potrafię przejść obojętnie wobec rodzących się we mnie pytań. Więc sięgam po książki które w sposób minimalny lecz trafny odpowiedzą na nurtujące mnie pytania.

I po tę książkę również sięgnę. Bo rekomendacja Carmela to zawsze „strzał w 10”.

Ciekawie o literaturze pięknej pisze wiele osób ale tak pięknie o literaturze naukowej potrafi napisać chyba tylko Carmel.

Jeśli szukam książki mówiące o kosmosie to wiem, że można je znaleźć w biblioteczce u Carmela. Doskonała znajomość literatury z tej dziedziny nauki uwidacznia się w opiniach recenzowanych książek. To właśnie z opinii mogę się dowiedzieć, czy dana...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Astronomia to nauka, która pomaga dotknąć tajemnicy Wszechświata z całym jego ogromem. Wystarczy nocą spojrzeć ponad widnokrąg. Rozgwieżdżone niebo to skarbnica cudów, które czekają na zaciekawionego nimi człowieka.

Miłośnicza astronomia, czyli amatorskie zainteresowanie tą nauką, to najliczniejszy nie-naukowy ruch formujący przyrodoznawstwo. Tysiące inicjatyw oddolnych, towarzystwa budujące kopuły obserwacyjne z teleskopami, ludzie walczący o ograniczanie zaśmiecania nieba rozproszonym światłem. To liczna armia rozsiana po świecie. Wielu amatorów odkrywa komety, planetoidy, obserwuje gwiazdy zmienne, uczestniczy w udostępnianiu czasu pracy własnego komputera na obliczenia numeryczne, kataloguje morfologicznie galaktyki na zdjęciach z przeglądów nieba. Choć nie jako zawodowcy, to istotnie przyczyniają się do poszerzania wiedzy o kosmosie.

Tysiące ludzi spędza czas na okołobiegunowych wyprawach i obserwacjach zórz polarnych, 'łowieniu' kolejnych zaćmień Słońca, jako realizacji astrofotograficznych zainteresowań. Poszukują meteorytów, pozostałości po kosmicznych skałach.

Astronomia, dzięki połączeniom z innymi naukami, pozwala fascynatom rożnych dziedzin na realizacje zainteresowań. Astrogeografia, astrobiologia, astrochemia, astroarcheologia to zaledwie kilka przykładów. Szczególny przypadek to astrofizyka, która współcześnie utożsamiana jest czasem z astronomią. Jest w samym centrum zainteresowania astronomów od czasu, gdy nikt już nie wątpi, że prawa fizyki badane na Ziemi muszą być również prawdziwe w kosmosie.

Niezależnie, czy jest się dzieckiem zastanawiającym się nad przyczynami dobowych zmiany barwy Słońca, czy dorosłym, dysponującym zaledwie chwilą na własne zainteresowania, studentem prawa lub filologii, czy wreszcie zawodowym kosmologiem, to astronomia oferuje spełnienie w postaci pogłębiania wiedzy o świecie, sensie i miejscu człowieka w złożoności. Można chłonąć astronomię poetycko, obserwacyjnie, numerycznie, teoretycznie. Można budować poczucie więzi z kosmosem, obiektywizować modyfikując antropocentryczne pretensje naszego gatunku, zastanawiać się nad innymi światami, gdzie mogłoby powstać życie. W efekcie, poza intelektualną rozrywką, treningiem mózgu czy zwykłym poszerzeniem własnej wiedzy, pomaga wypełniać humanizm głęboką treścią.

Pytania o sposób funkcjonowania świata to ludzka potrzeba. Astronomia, jak mało która nauka, oferuje pełną gamę możliwości spełnienia - tak bez nakładów, z gwarancją sukcesu. Wystarczy chociażby określić, gdzie w danej chwili jest Jowisz, a skierowanie w tym kierunku lornetki pozwala dostrzec 4 największe jego księżyce - Jo, Europę Ganimedesa i Kalisto. Jeśli pozycję tych księżyców będziemy odnotowywać w odstępach nawet kilku godzin, czyli orbitalne zmiany ich położeń, to zaczniemy uprawiać naukę. Dodatkowo staniemy w miejscu, gdzie była XVII-wieczna myśl, która w umysłach Galileusza, Keplera i Newtona doprowadziła do rewolucji w nauce. Ziemia z naszymi problemami stała się zaledwie pyłkiem w toczącym się kosmicznym cyklu przemian. Ludzie utracili podstawy do przekonania o własnej wyjątkowości, ziemskim znaczeniu czegokolwiek na los Wszechświata. Taki był koszt - zrozumienie pustki, ogromu możliwych światów. Nie wszyscy byli na to gotowi. Oświecenie, na podstawie osiągnięć nauki, reaktywowało marzenia filozofów greckich o potrzebie dążenia do opisania pojmowalnego świata. Romantycy w znacznej części z przerażeniem patrzyli na 'szkiełko i oko'. Wieszczyli zagubienie jednostki w zimnym kosmosie, poszukiwali wrażeń i emocji w duchowości, wycofaniu się czy wręcz pielęgnowaniu przerażenia ustaleniami nauki. Odrzucali mechanistyczne wizje trybików napędzającego wiek pary i elektryczności. Ostatecznie my, w XXI wieku, jako potomkowie kolejnych przemian kulturowych, musimy wyciągnąć wnioski i wybrać własne odczytanie świata. Sam proponuję zacząć od własnej nieważności, ziemskiej kruchości i zadawać pytania o świat. Tylko nie pytania o jego cel. Gwiazda nie ma celu w postaci wytworzenia pierwiastków - węgla, tlenu, magnezu, krzemu, sodu, potasu, fosfor, które nas budują. Ona to robi, bo tak wynika z fizyki, a nie z nadanego jej obowiązku przez Homo sapiens. Tą ścieżką odczytania świata podążali pitagorejczycy, renesans, oświecenie. Cel jaki mamy w życiu, musimy niestety odnaleźć we własnym zakresie i na własną odpowiedzialność. On nie wynika z biologii, chemii, fizyki czy astronomii. Świat sobie poradzi bez celu, który jemu lub sobie narzucamy. Taką droga z kolei podążali romantycy, teologowie, mistycy. Szukali odpowiedzi egzystencjalnych. Filozofie wschodu oferują wyciszenie, pogodzenie się, akceptację tego, czego zmienić nie można. Takie metody są ważne, bo budują właśnie potrzebny ludziom sens, przy czym trzeba pamiętać, że o tym co można, mówi nauka ('można' nie oznacza jeszcze 'wolno').

Te dwie drogi - poznawanie osiągnięć nauki bez szukania celu w przyrodzie odkrywanej jej metodami i własny rozwój z nadawaniem sensu ludzkiej egzystencji, to dla mnie lekcja ze studiowania astronomii. Nie tylko z formalnych 5-ciu lat spędzonych na uczelni, ale przede wszystkim ze zgłębiania jej tak bez ocen w indeksie. Ta nauka łączy według mnie wszystkie nitki, pozwalające odnaleźć się człowiekowi w świecie. Pomaga nie zwariować, poczuć własne możliwości i ograniczenia. Daje dystans i potrzebną jedność ze światem. Buduje moje przekonanie, że świat jest dziwniejszy, niż mogliby wydumać pisarze SF, że działa inaczej niż chcieliby astrologowie, że niebo można czuć i wizualizować jak van Gogh, ale i doświadczać go poprzez zdjęcia teleskopu Hubble'a.

Nie czytałem książki "Astrofizyka dla zabieganych", ale dobrze znam autora. To pasjonat, wręcz szalony wariat pozytywnie zakręcony na punkcie Wszechświata. Będzie krzyczał: "ludzie, astronomia jest fascynująca, dajcie jej szansę na dostęp do waszych umysłów!" co najmniej do końca własnego życia. Godziny wykładów popularyzujących astronomię, które w wykonaniu Neil deGrasse Tyson wysłuchałem, to jeden wielki pean na cześć astronomii.

W życiu liczą się pozytywne emocje i pasja poznania. Inne rzeczy wynikają z nieznośnych myśli o naszej skończoności i ułomności.

Carmel

Astronomia to nauka, która pomaga dotknąć tajemnicy Wszechświata z całym jego ogromem. Wystarczy nocą spojrzeć ponad widnokrąg. Rozgwieżdżone niebo to skarbnica cudów, które czekają na zaciekawionego nimi człowieka.

Miłośnicza astronomia, czyli amatorskie zainteresowanie tą nauką, to najliczniejszy nie-naukowy ruch formujący przyrodoznawstwo. Tysiące inicjatyw oddolnych,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zapraszamy do dyskusji.

Zapraszamy do dyskusji.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post