dziękuję :D

dziękuję :D

Dziękuję i gratuluję pozostałym laureatom.

Dziękuję i gratuluję pozostałym laureatom.

Nagrody otrzymują:
gonia89
what_for
Hebrajka
LosDavidos
Kropka

Gratulujemy. Z laureatami skontaktujemy się osobiście.

Nagrody otrzymują:
gonia89
what_for
Hebrajka
LosDavidos
Kropka

Gratulujemy. Z laureatami skontaktujemy się osobiście.

Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy w poniedziałek.

Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy w poniedziałek.

Mistrz zbudzony przez hejnał jak co dzień zwlókł się i poczłapał do łazienki. Odkąd spuchł, utył i posiwiał nie lubił oglądać się w lustrze, ale dziś środa – pora się ogolić. Pieczołowicie (na ile pozwalał na to ból głowy) wziął się do zadania. Jedenaście pociągnięć po prawym policzku i dwanaście po lewym. Obejrzał efekt i zakręcił kran. Raz. Dwa. Dla pewności jeszcze jeden.
Potem kilka łyków do śniadania, aby można było wyjść w wiosenne słońce. Pora na spacer z suką. Planty. Ta sama od lat trasa niestety ciepłą porą utrudniona przez wózki dziecięce i biegaczy myślących, że z prędkością 4,965 km/h cokolwiek zwojują. Zabawne. Zdecydowanie najgorsze są jednak małoletnie pary zalegające na ławkach i śliniące się gorzej niż suka na widok jedzenia.
- Obrzydliwość – mruknął odwracając wzrok od całujących się namiętnie. Czasami wolałby zmienić swoją trasę mimo, że ta prowadziła przez te mniej uczęszczane miejsca. No, ale jest już przecież za stary na jakieś tam szalone eksperymenty. Zdecydowanie.

Wskazówki na zegarze jednoznacznie oznajmiły, że pora do Biura. W końcu świat cały był w Biurze. Świat Mistrza przynajmniej. Jakie było jego zdziwienie i oburzenie, kiedy zobaczył jego stolik zajęty. To jedna z niewielu sytuacji kiedy Mistrz jest gotowy nawiązać konwersację z obcymi. Dziarsko podszedł do stolika obsadzonego bezczelnie przez trzy kobiety.
- To mój stolik – oznajmił stając obok i patrząc uparcie w podłogę.
- Przepraszamy, ma Pan rezerwację? – odparła brunetka z zalotnym uśmiechem, którego mężczyzna wpatrzony w podłogę nawet nie dojrzał.
- To mój stolik – powtórzył a zdezorientowane kobiety wymownie spojrzały na 2 puste sąsiednie stoliki - Może..
- To MÓJ stolik – zirytowany powtórzył jeszcze głośniej zakładając, że jego rozmówczynie mają jakiś problem ze słuchem.
- Ok, Ok – kobiety wstały zabierając szklanki z CZERWONYM czymś szepcząc między sobą, że Mistrz nie tylko spuchł, utył i posiwiał, ale i zwariował.
Mistrz w skupieniu wziął się za przywracanie ładu – krzesło dosunąć, popielniczka 5,3 cm w lewo i 2,7 do ściany. No jeszcze 2 milimetry.. Tak, tak jest idealnie. Rozejrzał się i z ulgą zasiadł na swoim miejscu. Niestety ledwo odetchnął po tym chaosie a obok niego wyrósł nie wiadomo skąd młody chłopak i chrząknął nieśmiało. Mistrz oczywiście go zignorował zatapiając się w swoich myślach.
- Przepraszam, pan Mistrz, prawda?
Westchnąwszy Mistrz zerknął na sweter w romby. 16 rombów.
- Nie, oczywiście, że nie. – odpowiedział za Mistrza Mango ciężko siadając naprzeciw.
- Gdzieś Ty był?! Zajęły mój stolik! I piły CZERWONE! Takie rzeczy! Toż to wariactwo!
- Jak to gdzie?! W Skarbówce! Znów musiałem się tłumaczyć, bo twoje wyliczenia były tak dokładne, że nikt nie chciał w nie uwierzyć! Mówiłem Ci przecież żebyś.. – przerwał wiedząc, że nic nie wskóra - Eh podwójna kolejka! – wrzasnął a Mistrzowi zaraz poprawił się humor – Ważniejsze, że dzięki Tobie i tej wizycie w Urzędzie.. zakochałem się!
- Ho ho – skomentował Mistrz wychylając szybko szklaneczkę..

Mistrz zbudzony przez hejnał jak co dzień zwlókł się i poczłapał do łazienki. Odkąd spuchł, utył i posiwiał nie lubił oglądać się w lustrze, ale dziś środa – pora się ogolić. Pieczołowicie (na ile pozwalał na to ból głowy) wziął się do zadania. Jedenaście pociągnięć po prawym policzku i dwanaście po lewym. Obejrzał efekt i zakręcił kran. Raz. Dwa. Dla pewności jeszcze...

Mistrz zbudzony przez hejnał jak co dzień zwlókł się i poczłapał do łazienki. Odkąd spuchł, utył i posiwiał nie lubił oglądać się w lustrze, ale dziś środa – pora się ogolić. Pieczołowicie (na ile pozwalał na to ból głowy) wziął się do zadania. Jedenaście pociągnięć po prawym policzku i dwanaście po lewym. Obejrzał efekt i zakręcił kran. Raz. Dwa. Dla pewności jeszcze jeden.
Potem kilka łyków do śniadania, aby można było wyjść w wiosenne słońce. Pora na spacer z suką. Planty. Ta sama od lat trasa niestety ciepłą porą utrudniona przez wózki dziecięce i biegaczy myślących, że z prędkością 4,965 km/h cokolwiek zwojują. Zabawne. Zdecydowanie najgorsze są jednak małoletnie pary zalegające na ławkach i śliniące się gorzej niż suka na widok jedzenia.
- Obrzydliwość – mruknął odwracając wzrok od całujących się namiętnie. Czasami wolałby zmienić swoją trasę mimo, że ta prowadziła przez te mniej uczęszczane miejsca. No, ale jest już przecież za stary na jakieś tam szalone eksperymenty. Zdecydowanie.

Wskazówki na zegarze jednoznacznie oznajmiły, że pora do Biura. W końcu świat cały był w Biurze. Świat Mistrza przynajmniej. Jakie było jego zdziwienie i oburzenie, kiedy zobaczył jego stolik zajęty. To jedna z niewielu sytuacji kiedy Mistrz jest gotowy nawiązać konwersację z obcymi. Dziarsko podszedł do stolika obsadzonego bezczelnie przez trzy kobiety.
- To mój stolik – oznajmił stając obok i patrząc uparcie w podłogę.
- Przepraszamy, ma Pan rezerwację? – odparła brunetka z zalotnym uśmiechem, którego mężczyzna wpatrzony w podłogę nawet nie dojrzał.
- To mój stolik – powtórzył a zdezorientowane kobiety wymownie spojrzały na 2 puste sąsiednie stoliki - Może..
- To MÓJ stolik – zirytowany powtórzył jeszcze głośniej zakładając, że jego rozmówczynie mają jakiś problem ze słuchem.
- Ok, Ok – kobiety wstały zabierając szklanki z CZERWONYM czymś szepcząc między sobą, że Mistrz nie tylko spuchł, utył i posiwiał, ale i zwariował.
Mistrz w skupieniu wziął się za przywracanie ładu – krzesło dosunąć, popielniczka 5,3 cm w lewo i 2,7 do ściany. No jeszcze 2 milimetry.. Tak, tak jest idealnie. Rozejrzał się i z ulgą zasiadł na swoim miejscu. Niestety ledwo odetchnął po tym chaosie a obok niego wyrósł nie wiadomo skąd młody chłopak i chrząknął nieśmiało. Mistrz oczywiście go zignorował zatapiając się w swoich myślach.
- Przepraszam, pan Mistrz, prawda?
Westchnąwszy Mistrz zerknął na sweter w romby. 16 rombów.
- Nie, oczywiście, że nie. – odpowiedział za Mistrza Mango ciężko siadając naprzeciw.
- Gdzieś Ty był?! Zajęły mój stolik! I piły CZERWONE! Takie rzeczy! Toż to wariactwo!
- Jak to gdzie?! W Skarbówce! Znów musiałem się tłumaczyć, bo twoje wyliczenia były tak dokładne, że nikt nie chciał w nie uwierzyć! Mówiłem Ci przecież żebyś.. – przerwał wiedząc, że nic nie wskóra - Eh podwójna kolejka! – wrzasnął a Mistrzowi zaraz poprawił się humor – Ważniejsze, że dzięki Tobie i tej wizycie w Urzędzie.. zakochałem się!
- Ho ho – skomentował Mistrz wychylając szybko szklaneczkę..

Mistrz zbudzony przez hejnał jak co dzień zwlókł się i poczłapał do łazienki. Odkąd spuchł, utył i posiwiał nie lubił oglądać się w lustrze, ale dziś środa – pora się ogolić. Pieczołowicie (na ile pozwalał na to ból głowy) wziął się do zadania. Jedenaście pociągnięć po prawym policzku i dwanaście po lewym. Obejrzał efekt i zakręcił kran. Raz. Dwa. Dla pewności jeszcze...

Ania nie mogła się dziś opanować. Cały czas błądziła myślami daleko. Z tropu myślenia wybiła ją Diana.
Aniu os się dzieje? - zapytała Diana.
Diano, a wiesz myślę o moim życiu, które do końca się nie spełniło?
Jak to Aniu nie spełniło? - delikatnie zapytała ją Diana.
Diano chce sobie ulżyć.
Tak, a w jaki sposób?
Walnąć w głowę pierwszego napotkanego na swojej drodze faceta.
Ha Gilbert będzie zazdrosny co nie? - stwierdziła Diana.
Diano nie będzie zazdrosny ze względu na to,że może ma pod ręką jaką pielęgniarkę, która go pocieszy - powiedziała z lekkością w głosie Ania.
Dobrze wiedzieć Aniu,że masz tak dobry nastrój, prawda- potwierdziła Diana.
Dziś nie myślę, ale to normalne Diano.
Cała ty Aniu, gdyby nie Ty ten świat byłby niczym.
Pustką w oczach zaginionych zakochanych oczu Gilberta- oznajmiła Diana.
Diano w razie czego mam drugą tabliczkę i rozbije Gilbertowi na głowie wówczas już nie będzie taki wesoły jak kiedyś -stwierdziła Ania.
Anno Shirley pomyśl dwa razy zanim coś wykonasz -powiedziała Diana.
Diano Barry spokojna Twoja główka wiesz spadam zawsze na cztery łapki- dopowiedziała z uśmiechem w głosie Ania.

Ania nie mogła się dziś opanować. Cały czas błądziła myślami daleko. Z tropu myślenia wybiła ją Diana.
Aniu os się dzieje? - zapytała Diana.
Diano, a wiesz myślę o moim życiu, które do końca się nie spełniło?
Jak to Aniu nie spełniło? - delikatnie zapytała ją Diana.
Diano chce sobie ulżyć.
Tak, a w jaki sposób?
Walnąć w głowę pierwszego napotkanego na swojej ...

Za minutę miała wybić dwunasta. Weszłam do biblioteki, usiadłam w ulubionym fotelu, a na kolanach położyłam „Wichrowe wzgórza”. Intensywnie wpatrywałam się w okładkę. Trudno sobie wyimaginować, jaką przyjemność mi to sprawiało! Znając zawartość książki, wyobrażałam sobie, że to na okładce wypisana jest cała historia i bawiło mnie, że potrafię ją zobaczyć w całej okazałości, choć inni, patrząc w ten sam sposób, odgadnąć nie mogą, jakie bogactwo się mieści się już na okładce, jeśli nigdy nie zaglądali do środka.
Obok moich stóp ułożył się pies. Jak zawsze długo głaskałam go po miękkiej sierści, zanim, otworzywszy powieść na pierwszej stronie, zaczęłam poznawać na nowo historię, która co dzień poruszała mnie z coraz większą mocą.
Trwałam tak do godziny obiadowej, kiedy to miałam obowiązek zejść na dół i wybrać którąś z doskonale przyrządzonych potraw. I dzień za dniem kazano mi to robić – wybierać, choć równało się to z nieznośną migreną.
Zanim weszłam do jadalni, nieznacznie uchyliłam drzwi, sprawdzając, czy nie ma w środku kucharza albo, nie daj Boże, pani van Hopper, której wzrok zdolny był uśmiercać. Ich obecność byłaby jednak stokroć bardziej spodziewana, niż usłyszenie człowieka o donośnym głosie niewzbudzającym zaufania, który panoszył się w środku. Cofnęłam się gwałtownie, przenikał mnie ten głos, którego z całą pewnością wcześniej nie znałam. Zastanawiałam się, co ze sobą zrobić, gdy dotarło do mnie:
- Maximie, nie musisz od razu wieszać psów na tym człowieku! Znam go osobiście i zapewniam, że...
Krzyk, który pochodził z mojego gardła był znacznie głośniejszy niż przenikający do głębi głos. Maximowi zajęło sekundę, by znaleźć się przy mnie. Bałam się go, czujnego, szybkiego, toczącego przed chwilą tę okropną rozmowę – dałabym wszystko, byle tylko wyrzucić ją z pamięci.
Maxim chciał mnie objąć, miał takie długie, przytłaczające ramiona. Odskoczyłam od niego, kontrolując wzrokiem, czy nie zbliża się do mnie głos, lecz chyba został w jadalni – on i jego makabryczne słowa.
- Spokojnie, nie bój się, już dobrze – powtarzał Maxim w kółko i w kółko i znowu, a ja zasłaniałam się rękoma, bo tak bardzo na mnie napierał, bo patrzył prosto w moją zdjętą przerażeniem twarz. Nie chciałam, żeby patrzył. Nie lubiłam tego. Wiedział dobrze, jak tego nie lubiłam. - Co się stało? Już dobrze. Co się stało? - pytał i pytał, a ja chciałam tylko, żeby zostawił mnie w spokoju. Wiedziałam, że muszę odpowiedzieć, żeby zostawił mnie w spokoju.
- To... to ten głos. Te... te psy. – Zrobiło mi się niedobrze. - Te... te psy, te biedne, wieszane psy...
- Kochanie, nic złego się nie stanie, nikt nie miał tego na myśli... Tak się tylko mówi, ale... - Próbowałam się wycofać, potrąciłam stojący za mną wazon, który z głuchym trzaskiem rozbił się na kawałki.
- Nie, nie, wazon... I psy... Pani van Hopper będzie zła... Będzie zła, prawda, Maxim? Będzie bardzo zła.
Zapewniał mnie, że nie, chciał, żebym coś zjadła, ale jak mogłam jeść po tym, co się wydarzyło, po tym, co usłyszałam?

Za minutę miała wybić dwunasta. Weszłam do biblioteki, usiadłam w ulubionym fotelu, a na kolanach położyłam „Wichrowe wzgórza”. Intensywnie wpatrywałam się w okładkę. Trudno sobie wyimaginować, jaką przyjemność mi to sprawiało! Znając zawartość książki, wyobrażałam sobie, że to na okładce wypisana jest cała historia i bawiło mnie, że potrafię ją zobaczyć w całej okazałości,...

Siedziała samotnie na ławce przed szkołą. Przez szpary między liśćmi pięknego, potężnego klonu, prześwitywały promienie słońca. Wyciągnęła przed siebie rękę z kryształowym pierścionkiem, podziwiając piękne tęczowe refleksy, które rozbłysły na chodniku.
- Hej. Przeszłaś do drugiej klasy, prawda? – stanął przed nią chudy niski chłopak, na oko rok młodszy.
Aurelia potwierdziła wciąż wpatrując się w kolorowe światełka.
- Piękne… -westchnęła. – Światło jest największym cudem natury. Czy wiesz że, w 1789 roku Lavoisier umieścił je w tablicy pierwiastków?
- Yhm – mruknął Konrad.
- Czy wiesz, że według naukowców z przełomu XVIII i XIX wieku, podobnie jak ciepło, światło miało być fluidem? Fluidem – dodała, widząc jedynie zaciekawienie w oczach chłopaka, a nie znudzenie, które go ogarniało na samą myśl o fizyce – czyli ciągłą, nieważką substancją. To słowo ma również inne znaczenia. Z łaciny Fluidus znaczy płynny i według spirytystów jest to nasza aura czyli energia wydzielająca się z ciała.
- No okeeey… To może ja już pójdę?
- Nie, poczekaj. Pewnie nie wiesz – samo to wyrażenie wywołało u Konrada falę nienawiści – że jednostką światłości czyli natężenia źródła światła, zatwierdzoną przez SI jest kandela co oznacza, że światłość I jest równa stosunkowi strumienia świetlnego dΦ emitowanego w nieskończenie mały kąt bryłowy dω do wartości tego kąta.
- Rzuciłaś mi nowe światło na sprawę fizyki – próbował zażartować. Aurelia uznała, że to miała być obraza. „Jak ktoś może rzucić światłem to pewnie jest Bogiem. Chłopak chciał pewnie podkreślić, że nie jest doskonała. To widać – odstające duże uszy, usta szersze od twarzy. I jeszcze tak mało wiem” – pomyślała.
-To ja idę – Konrad obrócił się na pięcie i pobiegł alejką.
„Znowu mnie opuszcza” – westchnęła. „Dlaczego nikt nie chce wysłuchać co mam do powiedzenia? Nie podobało mi się, że przyszedł. Siedziałam sobie spokojnie – i co? Musiał mi zakłócić spokój? A jak już przeszkodził – nie mógł wysłuchać do końca?”
Siedziała samotnie na ławce przed szkołą. Była pogrążona w czarnych myślach.

Siedziała samotnie na ławce przed szkołą. Przez szpary między liśćmi pięknego, potężnego klonu, prześwitywały promienie słońca. Wyciągnęła przed siebie rękę z kryształowym pierścionkiem, podziwiając piękne tęczowe refleksy, które rozbłysły na chodniku.
- Hej. Przeszłaś do drugiej klasy, prawda? – stanął przed nią chudy niski chłopak, na oko rok młodszy.
Aurelia...

Zadzwonił budzik, ale Stanisław już nie spał. Tego budzika równie dobrze mogłoby tu nie być, bo młodzieniec i tak codziennie budzi się pięć minut przed nim. Chłopak wstał z łóżka obowiązkowo potykając się o stojącą obok stertę książek ekonomicznych. Ubrał się, zjadł śniadanie i poszedł do winiarni Hopfera.
-Jesteś w końcu!- przywitał go Hopfer i w pośpiechu podał mu tacę. Polecił, aby chłopak zaniósł ją klientom siedzącym przy oddalonym stoliku. Wokulski udał się w tamtym kierunku, ale potknął się o swoją nogę i oblał winem mężczyznę siedzącego obok.
- Człowieku, czy ty masz równo pod sufitem?- wrzasnął wzburzony facet.
Stanisław spojrzał w górę, dokładnie obejrzał sufit lokalu i odpowiedział:
- Średnio...
To całkowicie rozwścieczyło mężczyznę, ale w obronie Stacha przybiegł Hopfer.
-Idź na zaplecze i nawet nie próbuj się stamtąd ruszać!- powiedział w nerwach subiekt.
Wokulski odszedł ze spuszczoną głową. Zawsze tak chodził, ponieważ nie mógł znieść spojrzeń ludzi. Przebywanie w zatłoczonych miejscach bardzo go stresowały. Najlepiej czuł się sam, w ciemnych i cichych miejscach.
-Co? Co ty tu robisz?- jąkał Hopfer wchodząc na zaplecze- myślałem, że już dawno temu poszedłeś do domu. Przecież minęły cztery godziny!
-Miałem się nie ruszać- powiedział cicho Stanisław.
-Idź już lepiej do domu. Z Tobą zdecydowanie jest coś nie tak- skwitował subiekt.
Chłopak poszedł, ale czuł się okropnie. Zazwyczaj wracał do domu dopiero wieczorem. Nie wiedział co ze sobą zrobić. Jego rytm dnia został zaburzony i mężczyzna nie potrafił sobie z tym poradzić. Usiadł na łóżku i przesiedział tak kolejne kilka godzin. Dopiero wieczorem ocknął się i zaczął rutynowo powtarzać te same, codzienne czynności. Wrzucił do skarbonki trzy monety, poprawił doniczkę z kwiatem i zabrał się za czytanie poradników ekonomicznych. Ekonomia była jego największą pasją i był w tym naprawdę dobry. Wokulski odcinał się od całego świata, gdy zgłębiał tajniki ekonomii. Wtedy nic nie miało dla niego znaczenia, liczyły się tylko litery, cyfry i wykresy.
Około drugiej w nocy Stanisław powrócił do świata rzeczywistego, jednak nie na długo... Wziął szybki prysznic, zjadł kolację i położył się do łóżka z ulubioną książką o Perpetum Mobile w dłoni, której nigdy nie przeczytał do końca. Wokulski, tak jak co dzień, zaczął czytać książkę od początku. W tych samych momentach śmiał się, zasmucał i dezorientował. Po przeczytaniu kilkudziesięciu stron zasnął- jak zwykle w tym samym momencie. Chyba nigdy nie dowie się jak należy zabrać się do budowania Perpetum Mobile...

Zadzwonił budzik, ale Stanisław już nie spał. Tego budzika równie dobrze mogłoby tu nie być, bo młodzieniec i tak codziennie budzi się pięć minut przed nim. Chłopak wstał z łóżka obowiązkowo potykając się o stojącą obok stertę książek ekonomicznych. Ubrał się, zjadł śniadanie i poszedł do winiarni Hopfera.
-Jesteś w końcu!- przywitał go Hopfer i w pośpiechu podał mu tacę....