***
Znów wrócił późno. Jak zwykle wyczekiwałam go w fotelu, przeglądając starą gazetę. W końcu siadł nonszalancko koło mnie, rozpiął krawat, mocno się do mnie przytulił i ucałował. Moje nozdrza począł wypełniać mocny zapach słodkich perfum, które najwyraźniej nie były męskie...
***
Praca była jego domem, a dom hotelem. Zawsze przyjeżdzał późno, więc dla zabicia czasu postanowiłam posprzątać w końcu w naszej szawie. Ułożyłam więc jego markowe koszule porozrzucane po całym pokoju. Jedną musiałam wstawić do automatu, bo najwidoczniej ubrudził się w pracy czerwonym barszczem. Potem postanowiłam pogrupować jego skarbetki. Wyjęłam całą szufladę i wysypałam zawartość na podłogę. Coś wypadło z niej z ogromnym hukiem. Na pewno nie była to tytanowa skarpetka. Spostrzegłam czarną, małą walizkę. Otwarłam ją , a moim oczom ukazał się czarny, naładowany rewolwer, który błyszczał w świetle pokojowej lampy...
***
Pieniądze uciekały nam bardzo szybko, a miesięczna wypłata starczała na co najmniej dwa tygodnie. Czy mamy małą, czarną dziurę w portfelu? Postanowiłam więc sprawdzić nasze wydatki, które mąż zawsze utajał. Wyjęłam dosyć sporą kartkę z jego biurka i mnie zamurowało. Światło, woda, rachunki i... alimenty.

***
Znów wrócił późno. Jak zwykle wyczekiwałam go w fotelu, przeglądając starą gazetę. W końcu siadł nonszalancko koło mnie, rozpiął krawat, mocno się do mnie przytulił i ucałował. Moje nozdrza począł wypełniać mocny zapach słodkich perfum, które najwyraźniej nie były męskie...
***
Praca była jego domem, a dom hotelem. Zawsze przyjeżdzał późno, więc dla zabicia czasu...

Małżeństwo mogą zniszczyć nawet, te najmniejsze tajemnice. Bo jeśli ma się przed ukochaną osobą tajemnice, to znaczy, że się jej nie ufa.
A jak się nie ufa swojej miłości może to doprowadzić do rozpadu małżeństwa. :)

Małżeństwo mogą zniszczyć nawet, te najmniejsze tajemnice. Bo jeśli ma się przed ukochaną osobą tajemnice, to znaczy, że się jej nie ufa.
A jak się nie ufa swojej miłości może to doprowadzić do rozpadu małżeństwa. :)

Moje małżeństwo upadło. Mąż mnie oszukał, życie mnie oszukało, wszystko się skończyło.
Chorowałam od trzech miesięcy. W zasadzie nie wiedziałam co mi jest. Zwyczajnie nie mogłam wstawać z łózka. Byłam w stanie ciągłego marazmu, wciąż spałam. Nie miałam siły pracować, wychodzić, jeść… Tylko spałam. Mój mąż – jak nigdy dotąd – poświęcał całe dnie na pracę. Miałam do niego o to żal… Jak on może. Ja jestem chora, a jego wciąż nie ma. Przychodził do domu tylko nocami. Namawiał na wizytę u lekarza. Opiekował się mną. Przytulał. Mówił wiele ciepłych słów. Pocieszał. Myślałam, no tak, ktoś musi przecież zarabiać na życie. Ale jakiegoś przypływu gotówki nie było widać. Nie robił zakupów. Nie sprzątał. Nawet nie oglądał telewizji. Nie mogłam tego zrozumieć. Krzyczałam do niego. Waliłam pięściami. A on był spokojny…
No tak minęło mam 15 lat związku. Zna mnie dobrze. Wie, że jestem neurotyczna. Może ma mnie dosyć? Tylko skąd u niego taki smutek. Dlaczego się nie kłóci ze mną. Przecież też tak potrafił. Dlaczego nie robi tych cholernych zakupów?!!! Nie wychodzi nawet z psem!
Dość tego. O co chodzi? Nie odpowiadał. Nie zachęcał, nie negował. Pocieszał tylko. Smutek. Ogromny żal.
No tak. To ja mam problem. Świat szary, ja chora, JEGO nie ma. Ktoś tam do mnie przychodzi w odwiedziny. Opowiadam jakie to niesprawiedliwe, jakie żałosne. Tyle lat i taki obojętny. Mój mąż. Mój ukochany. Moja największa miłość.
Niedziela. On znowu przychodzi w nocy. Kładzie się i mnie przytula. Śpię. Może udaję, że śpię? Jestem już naprawdę tym wszystkim zmęczona, wściekła, zrozpaczona.
Od jutra koniec. Wstaję – to sobie obiecuję. Wyjdę. Pójdę na spacer.
Poniedziałek. Wychodzę. Z ledwo uczesaną głową, bez makijażu. W klapkach i starej sukience. Obojętne. Ale idę. Staram się być twarda.
I co? Ale niespodzianka. ON idzie koło mnie. Udaję obrażoną. Nagle wziął wolne? Ciekawe po co… Idziemy. Milczymy. Próbuje mnie wziąć za rękę. Opieram się ale w końcu ulegam. Niech mu będzie…
Drzewa, trawa, kwiaty. Widno czy ciemno? Czy to gwiazdy? Nie wiem. Zmęczyłam się już. Siadamy na ławeczce. Razem. Nic nie mówimy.
Z naprzeciwka biją mi po oczach tłoczone, czarne litery na płycie… Nie wierzę. Chwila przebłysku świadomości, kończy moje małżeństwo.
To grób mojego męża…

Moje małżeństwo upadło. Mąż mnie oszukał, życie mnie oszukało, wszystko się skończyło.
Chorowałam od trzech miesięcy. W zasadzie nie wiedziałam co mi jest. Zwyczajnie nie mogłam wstawać z łózka. Byłam w stanie ciągłego marazmu, wciąż spałam. Nie miałam siły pracować, wychodzić, jeść… Tylko spałam. Mój mąż – jak nigdy dotąd – poświęcał całe dnie na pracę. Miałam do niego o...

Mężatką nie jestem i tak naprawdę mało wiem o kłótniach małżeńskich, ale wydaje mi się, że małżeństwo zniszczyć może jedno. Brak zaufania. To główny prowodyr do tajemnic, które niezależnie jakie by nie były, zawsze głęboko ranią drugą osobę, bo ma ona świadomość, że z jakiegoś powodu mąż czy żona w pełni mu nie ufa, nie dzieli się w pełni z nim/nią swoim światem. Żyjemy razem ale jednak mamy osobne światy o których mało wiemy. Rany wyżłobione w sercu brakiem zaufania zawsze zostawiają blizny. W miłości nie ma tajemnic. A jeśli są to jaki ma to wszystko sens, skoro nie ma całkowitego zaufania? Jeżeli o mnie chodzi, każda z tajemnic jest w stanie zniszczyć małżeństwo, bo każda z nich to brak zaufania.

Mężatką nie jestem i tak naprawdę mało wiem o kłótniach małżeńskich, ale wydaje mi się, że małżeństwo zniszczyć może jedno. Brak zaufania. To główny prowodyr do tajemnic, które niezależnie jakie by nie były, zawsze głęboko ranią drugą osobę, bo ma ona świadomość, że z jakiegoś powodu mąż czy żona w pełni mu nie ufa, nie dzieli się w pełni z nim/nią swoim światem. Żyjemy...

Spoglądam mu w oczy. Wiem, że on chce to ukryć. Dlatego cały czas ucieka przed moim spojrzeniem. Poci się, zaciska wargi. Wiem, że najchętniej wyszedłby z tego domu i nigdy nie wrócił, ale łudzi się, że jakoś uda mu się to wszystko ocalić. Niby jak? Dopiero teraz pomyślał, że może być supermanem, że przyniesie mi szczęście? Przecież nie mogę mieć dzieci. Teraz już wiem doskonale, że to nie z jego winy nie mogłam zajść w ciążę.
Udowodnił mi to w najbardziej prozaiczny sposób. Tego efekt stał dzisiaj na naszej wycieraczce, wcierał błoto w wizerunek dwóch trzymających się za łapki żabek. Cóż za ironia. Te żabki nie wydały na świat kijanek. Zupełnie jak my.
Ładna ta dziewczyna. Na krótko przycięte blond włosy, zielone oczy. W typie mojego męża. To niemowlę przytwierdzone chustą do jej piersi również idealnie wkomponowywało się w świat Marka.
Nie pasowałam natomiast ja.

A teraz on wciąż ucieka wzrokiem na boki. Zaciska pięści, aż bieleją mu palce.
- Ile to już trwa? Powiesz mi wreszcie?
Jakby się rozluźnił. Wiem, że chce mi powiedzieć, ale znowu mami bajkami o wielkiej miłości do mnie, o wierności, o tym, że nie opuści mnie nigdy, cokolwiek by się działo. Cholera, może i jesteśmy ze sobą te dziesięć lat, ale nie jestem głupia! Wiem, że nie dam mu dziecka, a on zawsze dostawał to, czego chciał! Mój książę po prostu postanowił sięgnąć po inny kwiatek, z którego otrzyma to, na co czekał już tyle lat.
- To już koniec. - mówię głucho i idę do pokoju. Nie wiem ile będę płakać.

Spoglądam mu w oczy. Wiem, że on chce to ukryć. Dlatego cały czas ucieka przed moim spojrzeniem. Poci się, zaciska wargi. Wiem, że najchętniej wyszedłby z tego domu i nigdy nie wrócił, ale łudzi się, że jakoś uda mu się to wszystko ocalić. Niby jak? Dopiero teraz pomyślał, że może być supermanem, że przyniesie mi szczęście? Przecież nie mogę mieć dzieci. Teraz już wiem...

Sekret mojego męża[bookLink]221237|Sekret mojego męża[/bookLink]

Sekret mojego męża[bookLink]221237|Sekret mojego męża[/bookLink]

 [bookCover]221237|Sekret mojego męża[/bookCover]