-Jestem pewny, że to on!- krzyknął Sherlock.
-Skąd taka pewność? Nie masz żadnych dowodów! Nie wsadzimy go tak łatwo bez porządnych dowodów!- odpowiedział Watson kręcąc się niespokojnie po krześle.
-Mam świetny dowód!-wykrzyknął triumfalnie.- Chmury!
-Chmury? Myślisz, że sędzia się na to nabierze? Wciąż nie wiem, czym go przekupiłeś, że uznał ci ten papierek od czekolady!
-Myśl John, myśl! Zauważyłeś płaszcz przeciwdeszczowy wchodząc do jego domu? Po co mu płaszcz, skoro mamy taką piękną pogodę? Skąd wiedział, że będzie padać?
-Mógł przecież sprawdzić w internecie!
-Głupi, głupi John. Kiedy ostatnio pogoda podawana w internecie się sprawdziła? No właśnie! Musiał więc spotkać z kimś, kto się na tym zna, czyli z naszą ofiarą. Był meteorologiem. Wiedział, które chmury wskazują na deszcz, a które tylko sprawiają takie wrażenie.
-Mógł po prostu się go zapytać o tą cholerną pogodę, nie musiał go od razu mordować!
-Wiem, John, wiem! Nie mam jeszcze motywu, ale wkrótce go znajdę. To pytanie na pewno dało mu pretekst do spotkania nie wzbudzając podejrzeń ofiary. Wiemy przecież, że planował wyjazd. Dowiedział się, że będzie padać, poszedł do sklepu i kupił płaszcz. Potem sobie uświadomił, że to mu psuje wszystkie jego plany wyjazdowe i wrócił, by go zabić.
-Musisz przyznać, że brzmi to śmieszne. Kto normalny zabił by gościa przepowiadającego pogodę? Przecież on nie ma na nią żadnego wpływu!
-A kto powiedział, że on jest normalny? Ma nerwicę, schizofrenię i Bóg wie co jeszcze!

-Jestem pewny, że to on!- krzyknął Sherlock.
-Skąd taka pewność? Nie masz żadnych dowodów! Nie wsadzimy go tak łatwo bez porządnych dowodów!- odpowiedział Watson kręcąc się niespokojnie po krześle.
-Mam świetny dowód!-wykrzyknął triumfalnie.- Chmury!
-Chmury? Myślisz, że sędzia się na to nabierze? Wciąż nie wiem, czym go przekupiłeś, że uznał ci ten papierek od czekolady!
...

Szósta ofiara leżała w luksusowym apartamencie na 11 piętrze wieżowca w Trandens. Jedwabny szlafrok tylko częściowo zakrywał jędrne od młodości i chirurgicznego talentu piersi. Piękna i zimna. Żadnej krwi, otarć czy innych śladów walki. Nawet makijaż jej się nie rozmazał: gdyby nie nieprzytomny wzrok pomyślałby że śpi. Dziwny zapach drażnił nozdrza: znał go, nie lubił z powodu złych wspomnień. Cholera, nie miał nic poza zapachem. Pierwsza ofiara była siedmioletnim rudym chłopcem, potem stróż, artysta i stuletni maratończyk. Studentka prawa z nadwagą zamykała pierwszą piątkę.
Nie potrafił znaleźć klucza a przecież miała to być jego ostatnia sprawa przed emeryturą.
- Komisarzu?
- Mała , nie zawracaj głowy, myślę - nie dość że śmierdząca sprawa to jeszcze dostał do niańczenia stażystkę - Nie masz pomysłu to się nie odzywaj, tylko pilnuj żeby technicy sprawdzili każdy centymetr. Kapisz?
- Ale widzi pan te czarne kropki? jak główki od szpilki. Takie same były u innych ofiar. – dziewczyna nie dawała za wygraną, skoro Stary miał zwolnić etat musiała się szybko wykazać.
- wczoraj byłam z 2 letnim synem u dentysty: miał lapisowane zęby: smarowane takim preparatem żeby były zdrowsze: lekarz mu maznął wargę: i teraz ma takie same kropki może ma to..
Źrenice Zawadzkiego rozszerzyły się. Ten zapach: biały fartuch i matka trzymająca go za rękę, tak, zapach sterylnego dziecięcego strachu.
Dentysta.
- Masz znaleźć nazwisko ich stomatologa: Stawiam 10 dolców na to że mamy skurwysyna w garści.

Szósta ofiara leżała w luksusowym apartamencie na 11 piętrze wieżowca w Trandens. Jedwabny szlafrok tylko częściowo zakrywał jędrne od młodości i chirurgicznego talentu piersi. Piękna i zimna. Żadnej krwi, otarć czy innych śladów walki. Nawet makijaż jej się nie rozmazał: gdyby nie nieprzytomny wzrok pomyślałby że śpi. Dziwny zapach drażnił nozdrza: znał go, nie lubił z...

Radiowóz stał na podwórzu. Kogut kręcił się, a niebieskie zajączki biegały po odrapanych murach i oczodołach nieoszklonych okien. Kamienica była niezamieszkana. Kowalski mruknął "Co za rudera!", gdy rozwijał taśmę policyjną. Nowak przytaknął i wzdrygnął się na myśl, że kawałek cegłówki może, w każdej chwili, spaść mu na głowę. Zwykle umilali sobie czas pogawędkami, ale dzisiejszej nocy nie mieli ochoty na nic. Nie mogła to być zwykła sprawa zabójstwa. Śledczy, którzy wchodzili ciemną klatką do środka, wracali bladzi, milczący. Najbardziej zdumiał ich, taki stary detektyw, wyglądający wcześniej, na prawdziwego twardziela. Wyszedł na zewnątrz, zwymiotował i powiedział cichym głosem:
- Nie, kurwa, nie. Mam dosyć tego jebanego bagna. To ponad moje siły.
Chcieli się dopytać, ale spojrzał na nich tak, że żaden się nie odważył.
Kilka minut później na podwórku pojawił się sam komendant. Wszedł szybkim krokiem do środka.
Gdy zniknął w drzwiach, nasłuchiwali niecierpliwie. I doczekali się. Ryknął na nich wystając okno:
- Wyłączyć mi, do cholery, te koguty! Myśli nie można zebrać przez pieprzoną dyskotekę!
Pobiegli do radiowozu. Na podwórku zapanował półmrok. Księżyc oświetlał studnię kamienicy.
Czas mijał powoli. Kowalski ziewnął leniwie. I z otwartymi ustami znieruchomiał. Światło księżyca oświetliło zewnętrzną framugę okna, ukazując fosforyzujący napis:
"Nie ma lepszej śmierci, jak w chwili szczęścia".
- Panie komendancie! Znalazłem coś! - pobiegł w stronę stęchłej klatki schodowej.

Radiowóz stał na podwórzu. Kogut kręcił się, a niebieskie zajączki biegały po odrapanych murach i oczodołach nieoszklonych okien. Kamienica była niezamieszkana. Kowalski mruknął "Co za rudera!", gdy rozwijał taśmę policyjną. Nowak przytaknął i wzdrygnął się na myśl, że kawałek cegłówki może, w każdej chwili, spaść mu na głowę. Zwykle umilali sobie czas pogawędkami, ale...

- Jakieś ślady?
- Żadnych użytecznych...
- Jak to, żadnych?
- No są jakieś dziwne plamy na dywanie, ale to chyba mleko...
- Mleko? Daj zerknę...
Po kilku minutach.
- Zwariowałeś, przecież to jest płyn do płukania.
- Jeśli nawet, to co?
- Jak to co? Ktoś kto zabił, albo został zabity, prał...
- Iiiiii?
- A to oznacza, że możemy sprawdzić, o której godzinie chodziła pralka i dowiedzieć się, o której doszło do uprowadzenia lub morderstwa.
- Ty no... Genialnie...
- Spadaj, to normalka w tej pracy jest!- chrząknąłem- a na przyszłość zwracaj uwagę na plamy, ciołku!

- Jakieś ślady?
- Żadnych użytecznych...
- Jak to, żadnych?
- No są jakieś dziwne plamy na dywanie, ale to chyba mleko...
- Mleko? Daj zerknę...
Po kilku minutach.
- Zwariowałeś, przecież to jest płyn do płukania.
- Jeśli nawet, to co?
- Jak to co? Ktoś kto zabił, albo został zabity, prał...
- Iiiiii?
- A to oznacza, że możemy sprawdzić, o której godzinie chodziła pralka i...

Komendant policji najbardziej zainteresowany sprawą stał tępo wpatrując się przez okno w nieokreśloną gęstwinę myśli kołaczących się złowieszczo po głowie. Ze splecionymi z tyłu na plecach palcami dłoni, mokrymi od potu. Z tyłu, dwa metry za nim leżało martwe ciało. Kiedy ostatnio odczuwał taką niemoc? Ba, nawet strach! A jednak trzeba być zdeterminowanym do końca! Po dłuższej chwili zamyślenia odwrócił się w kierunku denata. Jego wytrzeszczone oczy były niemym świadkiem. Jedynym. Bo komendant trzymał w spoconych dłoniach TO COŚ. Mały drobiazg. Legitymacja studencka. Jego syna- Janusza Niewickiego! Energicznym ruchem znalazła się w jego kieszeni. Wybiegł niemal z budynku. W raporcie zapisano: "Żadnych śladów...żadnych świadków"...

Komendant policji najbardziej zainteresowany sprawą stał tępo wpatrując się przez okno w nieokreśloną gęstwinę myśli kołaczących się złowieszczo po głowie. Ze splecionymi z tyłu na plecach palcami dłoni, mokrymi od potu. Z tyłu, dwa metry za nim leżało martwe ciało. Kiedy ostatnio odczuwał taką niemoc? Ba, nawet strach! A jednak trzeba być zdeterminowanym do końca! Po...

Nie powinni mnie złapać. Ta biegaczka, która o 6:15 rano zobaczyła moje plecy w parku, nigdy nie zwróciłaby na mnie uwagi. Wygląd urzędnika z teczką w drodze na delegację spieszącego się na poranny pociąg nie zawiódł mnie nigdy. Tak jak przebranie żula, studenta wracającego z imprezy i inych rzadko, ale jednak spotykanych rano ludzi. Media nazwały mnie Porankiem, policja Świtoniem, bo uznałem, że zwłoki najlepiej zostawić w publicznym miejscu, świtem. Mniej ludzi niż w nocy. A światło poranka uspokaja podejrzliwość.
Ciemny płaszcz pasował do stroju idealnie. Na gładkiej powierzchni pleców biały rozbryzg kwasu moczowego kontrastował idealnie. Drobne plamki na nagim, bladym ciele tej dziwki „Mirelli” nie były już tak wyraźne, ale patolog odrobił pracę domową. Nie zaskoczyło mnie to, że w ptasim gównie jest DNA. Że w ten sposób pokojażyli fakty, to pech.
Kawka Corvus monedula narobiła na mnie kiedy się odrwacałem. Główna treść steku tego pięknego ptaka uderzyła mnie w plecy płaszcza, a drobne kropelki tężejącej białej breji spadły na brzuch i nogi rozpłatanego od gardła po łono ciała.
Biegaczka wyminęła mnie, potknęła się i zauważyła kał i mocz ptaka. Chciała mi powiedzieć, nawet słyszałem „proszę Pana”, ale odszedłem, żeby nie zapamiętała mojej twarzy. Jednak coś zapamiętała. Wystarczyło do portretu pamięciowego. Płaszcz udało się wyczyścić, ale DNA zoastało dość dla genetyka ZMS.
Choć kaweczko, dobry chlebek parapecie celi śmierci. Skręcenia karku nawet nie poczujesz, suko!

Nie powinni mnie złapać. Ta biegaczka, która o 6:15 rano zobaczyła moje plecy w parku, nigdy nie zwróciłaby na mnie uwagi. Wygląd urzędnika z teczką w drodze na delegację spieszącego się na poranny pociąg nie zawiódł mnie nigdy. Tak jak przebranie żula, studenta wracającego z imprezy i inych rzadko, ale jednak spotykanych rano ludzi. Media nazwały mnie Porankiem, policja...

Najgorsze są nocne wezwania. Myślał agent Reed wysiadając z samochodu. Znowu otrzymał telefon o północy, że popełniono morderstwo. Kiedy tylko zbliżył się do miejsca zbrodni podszedł do niego jego partner - Agent Sanders.
-Coś wiadomo? - Zagaił Reed przechodząc pod żółtą taśmą odgradzającą miejsce zabójstwa od zgromadzonych gapiów.
-Jeszcze nie. - Odparł mężczyzna. - Żadnych śladów. Morderstwo doskonałe.
-Coś takiego nie istnieje. - Zaprzeczył Reed podchodząc do zwłok młodej kobiety. Przyjrzał się dokładnie jej dłonią i paznokciom jednak nie dostrzegł śladu naskórka, jednak na dłoniach widniał ślad jak po uderzeniu. - Wygląda na to że, walczyła. - Mówił sam do siebie kontynuując oględziny. Nagle jego uwagę przykuła rozpięta kurtka, spod której wystawał... ząb.
-Weźcie to do analizy! - Rozkazał mężczyzna. - Najwyraźniej nasza ofiara wybiła swojemu oprawcy siekacza.

Najgorsze są nocne wezwania. Myślał agent Reed wysiadając z samochodu. Znowu otrzymał telefon o północy, że popełniono morderstwo. Kiedy tylko zbliżył się do miejsca zbrodni podszedł do niego jego partner - Agent Sanders.
-Coś wiadomo? - Zagaił Reed przechodząc pod żółtą taśmą odgradzającą miejsce zabójstwa od zgromadzonych gapiów.
-Jeszcze nie. - Odparł mężczyzna. -...

Podkomisarz Andrzej Nowosadzki przyglądał się zwłokom już od dłuższego czasu i miał nieodparte wrażenie, że coś tu nie gra.Rzucił jeszcze raz okiem na wykrzywioną twarz ofiary, której większa część zakryta była gęstą, białą brodą, jaką zazwyczaj noszą ci przebrani za świętego Mikołaja.Drgnął,gdy komisarz Maciej Iwański stanął obok niego i cicho się przywitał.
- A już miałem nadzieję, że to będą spokojne święta - mruknął Andrzej, powoli kręcąc głową.
- Taka praca - odparł komisarz i pochylił się nad zwłokami.
- Ktoś zabił Mikołaja. Dzieciaki byłyby niepocieszone.
- E tam. Kto jeszcze wierzy w Mikołaja przynoszącego prezenty?
- Mój syn.
- Dobra. Wiesz, mam wrażenie, że to nie jest zwykłe morderstwo.
- Jak to? - Andrzej zdziwił się na słowa komisarza.
- Popatrz na brodę.
- Wiele osób ją nosi. To chyba nie przestępstwo. - Zmarszczył brwi.
- Broda jest kluczem do ustalenia sprawcy.Pamiętasz zeszłoroczną Wigilię? Brutalne morderstwo na skrzyżowaniu Wesołej i Kościuszki?
Nie?Sprawcy nie udało się schwytać, ale ofiara...
- Mów.
- Ofiarą był starszy mężczyzna, a sprawca założył mu na twarz brodę. Rozumiesz, co to oznacza? - spytał komisarz, unosząc brwi.
- Nie bardzo.
- Wszystko wskazuje na to, że Gwiazdkowy Zabójca powrócił. A oto i jego kolejna ofiara.
- I wywnioskowałeś to na podstawie brody? - zdziwił się Andrzej.
- Te zabójstwa powtarzają się co roku. Od 3 lat. I sprawca zawsze coś zostawia. Brodę.

Podkomisarz Andrzej Nowosadzki przyglądał się zwłokom już od dłuższego czasu i miał nieodparte wrażenie, że coś tu nie gra.Rzucił jeszcze raz okiem na wykrzywioną twarz ofiary, której większa część zakryta była gęstą, białą brodą, jaką zazwyczaj noszą ci przebrani za świętego Mikołaja.Drgnął,gdy komisarz Maciej Iwański stanął obok niego i cicho się przywitał.
- A już miałem...

Wieczór był deszczowy i zimny, wiatr złowrogo wył na dworze. Przeczuwałem, że właśnie dziś coś się wydarzy. Zadzwonili tuż przed północą. Znaleziono ciało zaginionej prostytutki.
Gdy dojechaliśmy na miejsce rozpętała się prawdziwa ulewa. Wszystkie ślady już dawno szlag trafił. Kobieta leżała na plecach, po jej związanych sznurem nogach i rozpostartych szeroko ramionach ściekała woda. Oczy, otwarte, upiornie nieruchome zaszły już mgłą. We włosy miała wplątane kolce dzikiej róży. Szukanie świadków nie ma sensu, to pustkowie. Człowiek, który ją znalazł, przypadkiem zapuścił się w te tereny z psem, nic nie widział, nic nie słyszał. Koroner nie jest pewny co spowodowało zgon, dopiero po sekcji wszystkiego się dowiemy. Nie dawał mi jednak spokoju sposób w jaki leżała...
Gdzieś z boku błyskawica przecięła niebo. Odruchowo odwróciłem głowę w oświetlone miejsce. Moim oczom ukazał się kościół na wzgórzu. Czyżby?
Najwyższy czas złożyć wizytę nowemu księdzu.

Wieczór był deszczowy i zimny, wiatr złowrogo wył na dworze. Przeczuwałem, że właśnie dziś coś się wydarzy. Zadzwonili tuż przed północą. Znaleziono ciało zaginionej prostytutki.
Gdy dojechaliśmy na miejsce rozpętała się prawdziwa ulewa. Wszystkie ślady już dawno szlag trafił. Kobieta leżała na plecach, po jej związanych sznurem nogach i rozpostartych szeroko ramionach...

Policja wyławia z rzeki zwłoki kobiety. Sekcja wykazuje, że najpierw została otruta. To dr Brylska naukowiec uniwersytetu. Szefowie bardzo ją chwalą jako niezwykle uzdolnioną. Komisarz prowadzący śledztwo nie znajduje żadnych śladów, które wskazywałyby na mordercę.
Po kilku tygodniach komisarz przed zamknięciem śledztwa rutynowo kontaktuje się z przesłuchiwanymi wcześniej współpracownikami dr Brylskiej. Jeden z nich mówi o zapytaniu od redakcji prestiżowego czasopisma naukowego, które zdziwiło się, że kobieta wycofała swój artykuł. Korespondencja komisarza z owym redaktorem wykazuje, że list z rezygnacją wysłano tuż przed albo tuż po śmierci dr Brylskiej.
- Czy ktoś mógłby być zainteresowany aby artykuł się nie ukazał? - pyta komisarz.
- Sprawdzę to - odpowiada szef kobiety.
Po kilku tygodniach sam się zgłasza z zeznaniem.
- Tai Xiao Chu, który znał kobietę ze wspólnego stażu w znanym uniwersytecie napisał pracę doktorską o dokładnie tej samej treści co wycofany artykuł.
- Czy to mógł być przypadek?
- Nie. Jestem pewien, że to był plagiat.
Komisarz ustala, że Tai Xiao Chu był w Polsce, gdy zginęła dr Brylska. Wpada na trop restauracji, w której się spotkali. Wykonuje fotomontaż pary kompromitujący Tai Xiao Chu. Wkrótce na konferencji w Chambery odnajduje Tai Xiao Chu i w odludnym miejscu pokazuje mu fotografie udając szantaż. Tai Xiao Chu ulega szantażowi płacąc umówioną kwotę i zostaje zatrzymany przez policję francuską. W trakcie przesłuchania przyznaje się do winy.

Policja wyławia z rzeki zwłoki kobiety. Sekcja wykazuje, że najpierw została otruta. To dr Brylska naukowiec uniwersytetu. Szefowie bardzo ją chwalą jako niezwykle uzdolnioną. Komisarz prowadzący śledztwo nie znajduje żadnych śladów, które wskazywałyby na mordercę.
Po kilku tygodniach komisarz przed zamknięciem śledztwa rutynowo kontaktuje się z przesłuchiwanymi wcześniej...