Kiedy wspominam te czasy...eh...ciężko tak na prawdę je wspominać. Bo wiesz wnusi, niby skończyła się wojna, ale tak na prawdę przyszłość była bardzo niepewna. I bolesna.
tak, nie tylko wojna przynosi cierpienie, również pokój, który nastaje po ciężkiej burzy.
Dookoła wszyscy obwieszczają pokój, mówią o wychodzeniu z ukrycia.
Ale do czego wracać wnusiu? Do czego?
Domu nie ma, po całym dobytku ani śladu.
Ja straciłam 'tylko' ojca i brata, inni potracili całe rodziny.
Taka wolność to niewola!
Jeszcze przez miesiące, a nawet lata budzisz się w środku nocy zlany potem...

Co robić, pytasz? Jak odnaleźć się w nowej rzeczywistości?
Przede wszystkim wierzyć. I mieć nadzieję. Taką samą, a nawet większą jak w czasie wojny. Nadzieję na lepsze jutro. Na nowe jutro. Na odbudowany świat. Nie idealny, ale chociaż odbudowany.
I korzystać z życia. Doceniać tych, którzy walczyli o pokój, którym teraz wreszcie można się cieszyć. Choć to niełatwe.
KOCHAĆ. Kochać siebie i innych. Czerpać z każdego dnia. Próbować. I podnosić się z upadku.

Kiedy wspominam te czasy...eh...ciężko tak na prawdę je wspominać. Bo wiesz wnusi, niby skończyła się wojna, ale tak na prawdę przyszłość była bardzo niepewna. I bolesna.
tak, nie tylko wojna przynosi cierpienie, również pokój, który nastaje po ciężkiej burzy.
Dookoła wszyscy obwieszczają pokój, mówią o wychodzeniu z ukrycia.
Ale do czego wracać wnusiu? Do czego?
Domu nie...

Myślę, że najlepszym sposobem, by odnaleźć się w nowej rzeczywistości jest znalezienie swojego nowego miejsca na ziemi. Wyjechać do innego miasta/kraju i rozpocząć życie od nowa. Oczywiście o wojnie zapomnieć się nie da, ale oddalenie się od miejsca w którym się ona toczyła pozwoli nam na szybszy powrót do życia takiego jakie toczyliśmy przed wojną.

Myślę, że najlepszym sposobem, by odnaleźć się w nowej rzeczywistości jest znalezienie swojego nowego miejsca na ziemi. Wyjechać do innego miasta/kraju i rozpocząć życie od nowa. Oczywiście o wojnie zapomnieć się nie da, ale oddalenie się od miejsca w którym się ona toczyła pozwoli nam na szybszy powrót do życia takiego jakie toczyliśmy przed wojną.

Trochę interesuję się tematyką II wojny światowej. Lubię oglądać filmy i czytać książki na ten temat. Często jest w nich przedstawiany obraz świata w trakcie wojny lub jej zakończenie. Ja zawsze się zastanawiałam jak wyglądał świat po jej zakończeniu. Wiem, że niektóre dzieła traktują i o tym ale myślę, że jest ich zdecydowanie mniej. Czy ten okres był mnie interesujący ? Myślę, że nie. Zawsze ciekawiło mnie to jak wyglądało życie normalnej rodziny często już niepełnej po zakończeniu walk. Zrujnowane miasta, a w nich ludzi. Skąd wziąć pożywienie, gdzie mieszkać, jak zarobić na utrzymanie? Jak od nowa zbudować całe swoje życie ? Ile siły potrzeba by nierzadko w pojedynkę zacząć wszystko od nowa? Nowa wymarzona rzeczywistość to określenie pewnością odnosi się do państw, które zapoczątkowały konflikt i chciały powiększyć swoje terytorium, być większe, silniejsze. Po przegranej zostało im już tylko poczucie dogłębnej porażki. Jak to ? Przecież obiecywali będzie lepiej, jesteśmy mocniejsi od innych, a teraz zostały nam ruiny ? Myślę, że społeczeństwo w jednym i drugim przypadku musi znaleźć w sobie wiele sił, samozaparcia i chęci zbudowania czegoś z niczego. Przecież każdemu zależy na stabilności i mocnych fundamentach, a nie na ruinach. Prawda ?

Trochę interesuję się tematyką II wojny światowej. Lubię oglądać filmy i czytać książki na ten temat. Często jest w nich przedstawiany obraz świata w trakcie wojny lub jej zakończenie. Ja zawsze się zastanawiałam jak wyglądał świat po jej zakończeniu. Wiem, że niektóre dzieła traktują i o tym ale myślę, że jest ich zdecydowanie mniej. Czy ten okres był mnie interesujący ?...

Po latach niewoli i ucisku ciężko odnaleźć się w wolnej rzeczywistości i nauczyć się z tej wolności korzystać odpowiednio. Zaakceptowanie rzeczywistości taką jaka jest to proces długotrwały, który nie każdy potrafi przejść odpowiednio. Co to znaczy "odpowiednio"? Świat nigdy nie będzie przychylny naszym potrzebom, więc to my musimy nauczyć się zdobywać to, czego potrzebujemy i zaakceptować go takim, jaki jest. Nie możemy łudzić się, że będzie lepiej. Od tak, samo z siebie. To my musimy sobie to "lepiej" wywalczyć.
Ruiny po wojnie mają w sobie coś dobrego. By stworzyć coś nowego, należy zburzyć coś starego. Jeśli dać człowiekowi wolną wolę i odpowiednią wiedzę, stworzy coś pięknego. Jednak po latach ucisku ludzie zapominają co to wolność i potrzebuję kogoś, kto poprowadzi ich jak dzieci we mgle. Wyda odpowiednie rozkazy i nakaże się podporządkować. Jest to może i bardzo brutalny obraz, jednak według mnie bardzo prawdziwy. I gdy ów władza jest dobra dla ludu, uczy się on wolności, rozwija i przynosi korzyści. Gdy wprowadza dyktaturę, lud staje w miejscu i pozostaje pod niewolą, otrzymując jedynie pozorną wolność. Tak było z resztą po II wojnie światowej. Państwa z bloku komunistycznego utknęły w miejscu, a zachodnie rozwijały się co raz bardziej i zajmowały mocną pozycję w gospodarce światowej. Mówię oczywiście bardzo ogólnikowo, bo na ten temat można by napisać obszerną rozprawę, rozpatrując mnogość przypadków.
Gdy pojawia się nowa rzeczywistość, nie można załamywać rąk i płakać nad trudnościami losu. To, że wojna się skończyła, nie świadczy o końcu walki. Teraz rozpoczyna się dużo ważniejsza bitwa. Bitwa o dobre jutro, o siłę i o prawdziwą mentalną wolność.

Po latach niewoli i ucisku ciężko odnaleźć się w wolnej rzeczywistości i nauczyć się z tej wolności korzystać odpowiednio. Zaakceptowanie rzeczywistości taką jaka jest to proces długotrwały, który nie każdy potrafi przejść odpowiednio. Co to znaczy "odpowiednio"? Świat nigdy nie będzie przychylny naszym potrzebom, więc to my musimy nauczyć się zdobywać to, czego...

Wiele filmów powstało odnośnie postapokaliptycznych światów.
W jednych nie istniało nic i ludzie zaczynali od początku. Zwierzęta tak jak dawniej były im potrzebne, własnoręcznie stawiali domy i dbali o pola. Nikt już nie szydził z wiatraków, a książka czy też huśtawka była spełnieniem marzeń. No i powrócił reumatyzm, bo przecież gdzieś pranie trzeba prać... A że w zimnej wodzie, no cóż.

W drugich bywało tak, że na ziemię przybywała obca cywilizacja i narzucała swoje prawa, obowiązki i zwyczaje. Czasami nie narzucała, tylko nas tępiła, ale to już inna historia.

A gdybym ja Wam powiedziała, że za niedługo skończy się prąd i będzie tak jak w serialu "Revolution"?
A gdyby ktoś zauważył, że inny człowiek zjada drugiego i zaczyna się horror ludzkości tak jak w "The Walking Dead"?
A gdyby okazało się, że potwory Kaiju istnieją naprawdę i nie jest to wcale wymysł filmu "Pacific Rim"?

No właśnie, nikt z nas nie chciałby w to uwierzyć i wypierałby to. Ale wiecie co? Każdy z nas prędzej czy później przystosowałby się do nowych warunków. Dlatego przecież istniejemy już tyle dziesiątek lat, nie?

Odnaleźlibyśmy się poprzez to, że mielibyśmy przy sobie drugiego człowieka. O wiele bardziej jest się skłonnym przeżyć i przetrwać męki, gdy się nie jest samotnym.

Wiele filmów powstało odnośnie postapokaliptycznych światów.
W jednych nie istniało nic i ludzie zaczynali od początku. Zwierzęta tak jak dawniej były im potrzebne, własnoręcznie stawiali domy i dbali o pola. Nikt już nie szydził z wiatraków, a książka czy też huśtawka była spełnieniem marzeń. No i powrócił reumatyzm, bo przecież gdzieś pranie trzeba prać... A że w zimnej...

Kiedy kończy się wojna i opada bitewny pył, zostają tylko zgliszcza i ruiny starego życia, które trzeba odbudować na nowo. Rozpoczyna się wówczas walka o przetrwanie, w której zwyciężyć mogą tylko najsilniejsi. Wyobrażam sobie, że podobne doświadczenia mogą wydobyć z ludzi zarówno najlepsze, jak i najgorsze cechy. Uczy ludzkiej solidarności, ale także bezpardonowej walki o swoje, kosztem innych. Tworzenie świata od podstaw jest niezwykle trudne. Dlatego tak kusząca jest ucieczka w inny świat, o który nie trzeba walczyć każdego dnia. Pomaga wówczas odwołanie się do swojej tożsamości, historii, dzięki której pozostanie na miejscu ma sens. Wystarczy rozejrzeć się wokół siebie i powiedzieć: Tu ginęli moi rodacy, przelewali krew, żebym mógł nadal żyć w moim kraju wolny. Dlatego nie odejdę. Tu jest moje miejsce.

Kiedy kończy się wojna i opada bitewny pył, zostają tylko zgliszcza i ruiny starego życia, które trzeba odbudować na nowo. Rozpoczyna się wówczas walka o przetrwanie, w której zwyciężyć mogą tylko najsilniejsi. Wyobrażam sobie, że podobne doświadczenia mogą wydobyć z ludzi zarówno najlepsze, jak i najgorsze cechy. Uczy ludzkiej solidarności, ale także bezpardonowej walki o...

Wojna wywołała także w ludziach spustoszenie. W ich umysłach i myślach. Z takimi, bardzo ciężkimi doświadczeniami z przeszłości trudno będzie im odnaleźć się w nowych, niby lepszych czasach. Wiedzą, że do władzy wróci partia, która rządziła przed wybuchem konfliktu. Ponownie będą zastraszać i terroryzować obywateli. Powrócą nie tylko oni, ale wraz z nimi brutalny reżim. Znów będą "nieludzkie" podatki, ceny żywności i co najważniejsze do pozostałych i tak resztek wody pitnej będą mieli dostęp najsilniejsi- stara- nowa władza... Stara wojna się skończyła, a zaczęła nowa-o przetrwanie.

Wojna wywołała także w ludziach spustoszenie. W ich umysłach i myślach. Z takimi, bardzo ciężkimi doświadczeniami z przeszłości trudno będzie im odnaleźć się w nowych, niby lepszych czasach. Wiedzą, że do władzy wróci partia, która rządziła przed wybuchem konfliktu. Ponownie będą zastraszać i terroryzować obywateli. Powrócą nie tylko oni, ale wraz z nimi brutalny reżim....

Czy to musi być wojna taka dosłowna? Ludzie z karabinami, czołgi, zabijanie, okupacja? Wcale nie musi. Tak naprawdę każda walka w naszym życiu pozostawia nas z uczuciem pustki, zagubienia i koniecznością poukładania sobie wszystkiego na nowo.
Ciężka choroba. Każdy dzień podporządkowany lekom, walce z bólem. Przeżyję jeszcze jeden dzień, czy dzisiaj wszystko się skończy? Czy wystarczy pieniędzy na kolejną dawkę specyfiku, który pokona wyniszczające bakterie, wirusy, wzmocni organizm? Walka, walka, walka... nieustanna walka. Metoda małych kroków. Przeżyć jeszcze jeden dzień. Do jutra. A może do końca tygodnia. Nie myślę o dłuższej perspektywie - na to brak sił. Na razie liczy się dziś. Marzę o jutrze. Żeby nie bolało. Żeby móc samemu wstać. Żeby nareszcie przespać spokojnie całą noc. I nagle to wszystko mija...
Pustka...
Czym wypełnić dzień, skoro nie trzeba już walczyć?
Jak układać życie w perspektywie dłuższej niż do końca tygodnia?
Jak pozwolić sobie na marzenia o przyszłości?
Walka, ruiny, poczucie pustki... To nie tylko wojna...
A jak z tym wygrać?
Marzeniami. Miłością. Uśmiechem...
Trzeba mieć dla kogo budować...
Trzeba uwierzyć w sens dalszego życia...
Trzeba nauczyć się spokoju...
Trzeba mieć nadzieję, że może być znowu pięknie i szczęślwie...
Trzeba mierzyć się z problemami każdego kolejnego dnia i nie poddawać się. Nigdy!
A potem okaże się, że tymi małymi krokami, połączonymi siłami, wszystko można odbudować.

Czy to musi być wojna taka dosłowna? Ludzie z karabinami, czołgi, zabijanie, okupacja? Wcale nie musi. Tak naprawdę każda walka w naszym życiu pozostawia nas z uczuciem pustki, zagubienia i koniecznością poukładania sobie wszystkiego na nowo.
Ciężka choroba. Każdy dzień podporządkowany lekom, walce z bólem. Przeżyję jeszcze jeden dzień, czy dzisiaj wszystko się skończy? Czy...

Staje, zamyka oczy i bierze głęboki wdech. W powietrzu czuć dym i gaz. Otwiera oczy i spokojnie rozgląda się wokoło. Ruiny. Sterty kamieni i gruzu. Panuje straszna cisza mimo tego, że niedaleko grupa ludzi przeszukuje zbombardowany szpital.Czy to koniec? Spogląda w górę przysłaniając oczy ręką. Słońce wyłania się zza chmur dając nikłą nadzieję, że wszystko może się jeszcze ułożyć, wrócić do normalności. Podnosi z ziemi nierówny kamień. Przerzuca go z ręki do ręki. Ciekawe czy jest na tyle trwały by zbudować z niego budynek? Spogląda na horyzont i oczami wyobraźni widzi już nowe świetliste miasto. Nie, to nie koniec. Ludzie są zdolni odbudować wiele rzeczy. I tak się stanie i tym razem. Istnieje nadzieja.

Staje, zamyka oczy i bierze głęboki wdech. W powietrzu czuć dym i gaz. Otwiera oczy i spokojnie rozgląda się wokoło. Ruiny. Sterty kamieni i gruzu. Panuje straszna cisza mimo tego, że niedaleko grupa ludzi przeszukuje zbombardowany szpital.Czy to koniec? Spogląda w górę przysłaniając oczy ręką. Słońce wyłania się zza chmur dając nikłą nadzieję, że wszystko może się jeszcze...

Będę okrutnie szczera: wziąć się w garść.
Możemy mieć swoje marzenia; i rewolucjoniści, buntownicy czy bohaterowie walk niepodległościowych też mieli swoje ideały, do których dążyli. Być może dobrze, że wielu z nich nie przeżyło do końca wojny czy powstania, bo pewnie ból rozczarowania rozdarłby im serca. Zawsze mamy nadzieje na coś lepszego, niż to, co znamy, i często ponosi nas fantazja – do tego stopnia, że wierzymy w cuda i niesamowite scenariusze, które są zbyt dobre, żeby się ziścić. I kiedy nagle kończy się to złe, ale nie nastaje to dobre, tylko po prostu mniej złe, jesteśmy zawiedzeni.
Tymczasem trzeba sobie uświadomić, że życie to nie bajka – nie obudzimy się nagle w pięknym, wymarzonym świecie, bo takiego po prostu nie ma. Jeśli uda nam się przejść przez złe chwile, musimy zaakceptować to, co po nich dostajemy – tę mniej złą rzeczywistość i, powtórzę, wziąć się w garść. Wziąć się w garść i pracować nad resztą samemu. Włożyć tyle pracy w kształtowanie dla siebie godnej egzystencji, ile tylko się da. Bo najprawdopodobniej nic więcej nie spadnie nam z nieba, jeśli nie zajmiemy się swoim losem sami.

Będę okrutnie szczera: wziąć się w garść.
Możemy mieć swoje marzenia; i rewolucjoniści, buntownicy czy bohaterowie walk niepodległościowych też mieli swoje ideały, do których dążyli. Być może dobrze, że wielu z nich nie przeżyło do końca wojny czy powstania, bo pewnie ból rozczarowania rozdarłby im serca. Zawsze mamy nadzieje na coś lepszego, niż to, co znamy, i często...