Grupa dyskusyjna Konkursy LubimyCzytać.pl

Choć wojna najczęściej wywoływana jest na szczeblu państwowym i politycznym to cywile cierpią w niej najbardziej. Zamknięte szkoły, nieczynne sklepy, bombardowane budynki, pociski świszczące nad głową i egzekucje stają się codziennością ale żaden normalny człowiek nie uzna tego za normalność nawet po dłuższym czasie. Świat staje się pusty i nawet po zakończeniu działań wojennych echa brutalności dają o sobie znać. Pokój po wojnie nigdy nie będzie taki, jakim był przed wojną. Pojawią się szabrownicy i inni, którzy będą chcieli się wzbogacić na ludzkiej tragedii. Ludzie, którzy będą mieli do czego wrócić, będą drżeli na myśl o utracie pozostałego dobytku. W takim przypadku nie ma możliwości żeby odnaleźć się w takiej rzeczywistości. W silnej woli człowieka leży to by wszelkimi siłami spróbować przetrwać ten niepewny okres i czekać na lepsze.

Choć wojna najczęściej wywoływana jest na szczeblu państwowym i politycznym to cywile cierpią w niej najbardziej. Zamknięte szkoły, nieczynne sklepy, bombardowane budynki, pociski świszczące nad głową i egzekucje stają się codziennością ale żaden normalny człowiek nie uzna tego za normalność nawet po dłuższym czasie. Świat staje się pusty i nawet po zakończeniu działań...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Walczyłem. Wiecie po co? Żeby zobaczyć czym jest wolność. Na razie widzę ją jako zniszczenie... Słysząc o niej czuję ból. Jestem wolny. Wolny wśród ruin. Wolny jak ten ptak... Padlinożerca. Nie zostało mi nic. Mam tylko ją - Wolność. Mogę z nią żyć, ale dla niej? Czemu nie umarłem. Czemu ja?

To było... Porównywalne z ciepłym promieniem słońca w wiosenny poranek. Usłyszałem płacz. Płacz małego dziecka wśród ruin. Ono też było samo, nie umiało zrobić nic pożytecznego ze swoją wolnością. Wtedy je pokochałem... I wiecie? Bez wachania oddałbym swoją wolność i całe szczęście za to by nic mu się nie stało. Znalazłem to czego szukałem. Już wiem po co żyć.

Walczyłem. Wiecie po co? Żeby zobaczyć czym jest wolność. Na razie widzę ją jako zniszczenie... Słysząc o niej czuję ból. Jestem wolny. Wolny wśród ruin. Wolny jak ten ptak... Padlinożerca. Nie zostało mi nic. Mam tylko ją - Wolność. Mogę z nią żyć, ale dla niej? Czemu nie umarłem. Czemu ja?

To było... Porównywalne z ciepłym promieniem słońca w wiosenny poranek....

Zobacz ten post

więcej

mniej

Spustoszenie, jakie sieje każda wojna, jest olbrzymie. Dosłownie zmiata wszystko, co spotka na swojej drodze. Nie ma litości dla nikogo ani niczego. Ale w końcu kiedyś nadchodzi jej koniec. I co wtedy? Zostają ruiny, zgliszcza, nicość… Jak się odnaleźć w takiej sytuacji? Wielkiego wyboru się nie ma, więc jakoś trzeba żyć na przekór wszystkiemu… Życie po wojnie, mimo, że po jej zakończeniu zapanuje w końcu upragniony i wymodlony pokój, wcale nie będzie spokojne. Wojna tworzy, bowiem nową rzeczywistość, która nigdy nie będzie przypominała tej sprzed jej wybuchu. Zmieniają się nie tylko krajobrazy, ale też ludzie, ich serca i umysły. Każda wojna ma coś na celu, ma jakieś swoje wielkie idee, przynosi jednak milionom ludzi łzy, rozpacz, ból. Ciężko dalej żyć, gdy wojna zabrała wszystko, co się posiadało, być może zrównała z ziemią dom, zabiła bliskie osoby, pogrzebała nadzieję i przysłoniła widoki na przyszłość. Przeżyć wojnę, to tak jakby się na nowo narodzić. Znowu nie mieć nic, zaczynać wszystko od nowa, od zera. Najważniejsza w ponownym stawaniu na nogi są, według mnie, determinacja i uparte dążenie do odbudowania choćby namiastki życia sprzed wojny. Przełknąć krzywdę, spróbować się pogodzić z tym, co złego się stało i… po prostu nauczyć się nowego życia, życia bez tego, co było, a z myślami o tym, co może być. Istotne będą także wspomnienia sprzed wojny, mające ogromną wartość dla każdego…, ale powinny one zostać jedynie wspomnieniami, sentymentalną pamiątką z „minionej rzeczywistości”… Niech będą tym bodźcem, który doda otuchy w życiu w „nowej teraźniejszości”, czymś, co odeszło, ale co na zawsze pozostanie w pamięci i pomoże na nowo odnaleźć się w świecie.

Spustoszenie, jakie sieje każda wojna, jest olbrzymie. Dosłownie zmiata wszystko, co spotka na swojej drodze. Nie ma litości dla nikogo ani niczego. Ale w końcu kiedyś nadchodzi jej koniec. I co wtedy? Zostają ruiny, zgliszcza, nicość… Jak się odnaleźć w takiej sytuacji? Wielkiego wyboru się nie ma, więc jakoś trzeba żyć na przekór wszystkiemu… Życie po wojnie, mimo, że po...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Szedł chodnikiem kopiąc przed sobą kamyk. Jeden z wielu na tym pobojowisku. Wojna skończyła się przeszło rok temu ale do dziś wszędzie było pełno kamieni, gruzów, śmieci. Miasto do dziś nie stanęło na nogi. Przypomniał sobie dzień, w którym usłyszał tę wyczekiwaną latami nowinę - podpisano porozumienie - wojna skończona! Jedno krzyknięcie chłopca na ulicy sprawiło, że życie nabrało barw. Wszystkich otulił płaszcz spokoju i bezpieczeństwa, a jednocześnie atmosfera święta! Niedawno jakiś poeta opisał to słowami, które cały czas błąkały mu się po głowie: "po ostatnim wystrzale nastała cisza, która niedługo zagłuszy historię". Nie rozumiał co autor miał na myśli ale nie mógł uwolnić się od tego zdania.
Szedł dalej kopiąc kamyk. Wspominał chaos wojny. Strach, wyczekiwanie, wieczną gotowość, napięcie, nerwy i jeszcze raz strach. Jak to wszystko zniósł? Wtedy wszyscy chyba mieli w głowie tylko wizje przyszłości. Myślą przewodnią dla każdego było marzenie o wolności. O życiu bez lęku i strachu o bliskich. Bez nasłuchiwania helikopterów i bombowców. Bez wypatrywania wrogich jednostek i planowania zasadzek. Marzono by nie żyć ze śmiercią za pan brat.
Pochłonięty rozmyślaniami dotarł do zapomnianej dzielnicy. Minął rok, a tu nic nie uległo zmianie. Nadal wszystkie domy groziły zawaleniem i stały puste. Na ulicy co rusz marniał wrak jakiegoś auta. Dzielnica widmo - nikt tu nie mieszkał. Plan odbudowy jeszcze tu nie dotarł. Nie tak to miało wyglądać. Tego dnia, kiedy chłopiec biegł tą ulicą i krzyczał o końcu wojny, każdy widział oczami wyobraźni odbudowane domy, czystą ulicę i jeżdżące po niej auta.
Kopnął kamyk, który potoczył się kilka metrów i zatrzymał na innym kawałku gruzu. Doszedł do niego i kopnął znowu. Tym razem usłyszał znajome cyknięcie zapomnianej miny. Błąd - stracił czujność. Zrozumiał, że podpisanie rozejmu było oszustwem wymierzonym w jego osobę. Rok po zawiedzeniu broni, przyszło mu zginąć na skończonej już wojnie. Wywalczone bezpieczeństwo okazało się ułudą.

Szedł chodnikiem kopiąc przed sobą kamyk. Jeden z wielu na tym pobojowisku. Wojna skończyła się przeszło rok temu ale do dziś wszędzie było pełno kamieni, gruzów, śmieci. Miasto do dziś nie stanęło na nogi. Przypomniał sobie dzień, w którym usłyszał tę wyczekiwaną latami nowinę - podpisano porozumienie - wojna skończona! Jedno krzyknięcie chłopca na ulicy sprawiło, że życie...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Najbanalniej i najprościej mówiąc - trzeba dalej żyć.

Jak napisała Szymborska, "Po każdej wojnie, ktoś musi posprzątać", dlatego najpierw następują generalne porządki. Wielkie sprzątanie. Od ruin, po przeciwników politycznych, którzy wojnę przegrali. Będzie wspólne odbudowywanie gmachów rządowych i zwykłych domów. Będą pokazowe procesy. Może nawet nowy przywódca chwyci za łopatę, żeby pokazać, jak przykłada rękę do odnowy kraju. A jeżeli nawet rzeczywistość będzie odbiegała od tej wyobrażonej i wymarzonej, to przez najbliższy czas, za wszystko można obwinić wojnę i stronę przegraną. "Przecież niczego nie da się odbudować i naprawić od razu. Trzeba czasu. To tylko chwilowe rozwiazania, zanim sytuacja sie nie ustabilizuje". Ludzie zaczną powoli organizować życie, produkować żywność, wysyłać dzieci do szkoły. Powoli przestaną się bać nieoczekiwanej śmierci, zaczną bardziej analizować teraźniejszość i myślami odważniej wybiegać w przyszłość. I dojdą do wniosku, że czas "chwilowych rozwiązań" chyba już minął. I ta rażąco odmienna, od wymarzonej rzeczywistość zacznie ich coraz bardziej uwierać. Ale, co z tym zrobić? Zniszczyć ten trudny pokój, czy trwać licząc na poprawę? I tak, jak w czasie wojny, jedni rzucali się do walki, a inni chcieli tylko przetrwać, tak i teraz, każdy będzie musiał dokonać wyboru samodzielnie, a ostateczna decyzja będzie podyktowana tym, na ile obecna rzeczywistość jest do zniesienia. Każdy, kto dobrze pamięta wojnę, pochopnie się na nią nie zdecyduje. A tamta wojna nadal będzie w nich trwała, bo takie przeżycia nie mijają. Jedni będą ciągle o tym mówili, inni przeciwnie, zamilkną. Każdy ratuje psychikę, jak potrafi. Nie każdemu się uda. I może, właśnie ci pójdą pierwsi na barykady?

Najbanalniej i najprościej mówiąc - trzeba dalej żyć.

Jak napisała Szymborska, "Po każdej wojnie, ktoś musi posprzątać", dlatego najpierw następują generalne porządki. Wielkie sprzątanie. Od ruin, po przeciwników politycznych, którzy wojnę przegrali. Będzie wspólne odbudowywanie gmachów rządowych i zwykłych domów. Będą pokazowe procesy. Może nawet nowy przywódca chwyci za...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Najbanalniej i najprościej mówiąc - trzeba dalej żyć.

Jak napisała Szymborska, "Po każdej wojnie, ktoś musi posprzątać", dlatego najpierw następują generalne porządki. Wielkie sprzątanie. Od ruin, po przeciwników politycznych, którzy wojnę przegrali. Będzie wspólne odbudowywanie gmachów rządowych i zwykłych domów. Będą pokazowe procesy. Może nawet nowy przywódca chwyci za łopatę, żeby pokazać, jak przykłada rękę do odnowy kraju. A jeżeli nawet rzeczywistość będzie odbiegała od tej wyobrażonej i wymarzonej, to przez najbliższy czas, za wszystko można obwinić wojnę i stronę przegraną. "Przecież niczego nie da się odbudować i naprawić od razu. Trzeba czasu. To tylko chwilowe rozwiazania, zanim sytuacja sie nie ustabilizuje". Ludzie zaczną powoli organizować życie, produkować żywność, wysyłać dzieci do szkoły. Powoli przestaną się bać nieoczekiwanej śmierci, zaczną bardziej analizować teraźniejszość i myślami odważniej wybiegać w przyszłość. I dojdą do wniosku, że czas "chwilowych rozwiązań" chyba już minął. I ta rażąco odmienna, od wymarzonej rzeczywistość zacznie ich coraz bardziej uwierać. Ale, co z tym zrobić? Zniszczyć ten trudny pokój, czy trwać licząc na poprawę? I tak, jak w czasie wojny, jedni rzucali się do walki, a inni chcieli tylko przetrwać, tak i teraz, każdy będzie musiał dokonać wyboru samodzielnie, a ostateczna decyzja będzie podyktowana tym, na ile obecna rzeczywistość jest do zniesienia. Każdy, kto dobrze pamięta wojnę, pochopnie się na nią nie zdecyduje. A tamta wojna nadal będzie w nich trwała, bo takie przeżycia nie mijają. Jedni będą ciągle o tym mówili, inni przeciwnie, zamilkną. Każdy ratuje psychikę, jak potrafi. Nie każdemu się uda. I może, właśnie ci pójdą pierwsi na barykady?

Najbanalniej i najprościej mówiąc - trzeba dalej żyć.

Jak napisała Szymborska, "Po każdej wojnie, ktoś musi posprzątać", dlatego najpierw następują generalne porządki. Wielkie sprzątanie. Od ruin, po przeciwników politycznych, którzy wojnę przegrali. Będzie wspólne odbudowywanie gmachów rządowych i zwykłych domów. Będą pokazowe procesy. Może nawet nowy przywódca chwyci za...

Zobacz ten post

więcej

mniej

PRZEWARTOŚCIOWANIE. To jedyne wyjście, jedyna nadzieja na lepszy czas oraz nasz komfort psychiczny. Nawet po wszelkich kryzysach w życiu, katastrofach, tragediach... ludzie doświadczają wzrostu potraumatycznego tj. dostrzegają pozytywy sytuacji, zmieniają priorytety i WIERZĄ. To Ci ludzie są wzorem dla innych, to od nich powinniśmy się uczyć. Powinniśmy uczyć się tego że wszystko może się zmienić, jednak zależy to tylko od ludzkiego mózgu, od tego w jaki sposób myślimy.
Gdy twój obraz nowej rzeczywistości nie jest taki, jaki sobie wymarzyłeś, pomyśl czego nie mogłeś zrobić wcześniej a możesz zrobić teraz, pomyśl gdzie jest potencjał sytuacji. A jest on w każdej sytuacji.

PRZEWARTOŚCIOWANIE. To jedyne wyjście, jedyna nadzieja na lepszy czas oraz nasz komfort psychiczny. Nawet po wszelkich kryzysach w życiu, katastrofach, tragediach... ludzie doświadczają wzrostu potraumatycznego tj. dostrzegają pozytywy sytuacji, zmieniają priorytety i WIERZĄ. To Ci ludzie są wzorem dla innych, to od nich powinniśmy się uczyć. Powinniśmy uczyć się tego że...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Mężczyzna splunął z pogardą, patrząc na walące się bloki i kamienice. To za nie walczył przez dziesięć lat. To dla tych cholernych smarkaczy, którzy wypisywali teraz wulgaryzmy po murach spajanych krwią, narażał życie.
To dla tego kraju wygrał swoją bitwę.
Zamiast ciepłego powitania zastał chmury pyłu i zgliszcza. Okrutną parodię wymarzonego świata.
Nienawidził tego, że przeżył, zazdrościł kolegom, którzy zginęli, myśląc o Polsce jako o nowo narodzonym dziecku.
To dziecko było chore, zatrute złem. A on nie mógł nic zrobić.
Najpierw krzyczał i płakał, sam, bo nie było komu nawet podać mu środków przeciwbólowych. Potem spał, prawie cały czas spał, kradnąc jedzenie z całkiem obfitych już śmietników. A potem znowu przychodziły wspomnienia i znowu płakał.
Teraz pluł na chodnik, na ulicę i na ludzi, którzy zniszczyli jego Kraj. Nienawidził ich.
A nienawiść zrodzona z miłości jest nie do przezwyciężenia... Chyba, że się próbuje zwalczać ogień ogniem.
Pojawiła się niespodziewanie, bez ostrzeżenia. Dziewczyna przychodziła i odchodziła, zawsze czuł jednak, że jest. I pewnego razu została.
Dwadzieścia lat później, z niedowładem lewej strony ciała, opierał się całym ciężarem na jej ramieniu. Znowu chciał splunąć, patrząc na odświeżone graffiti.
Zamiast tego odwrócił wzrok i popatrzył w jej oczy z miłością. Dała mu tak niewiele... Wystarczyło.
Wystarczyło, by zrezygnował z zemsty i zaakceptował rzeczywistość, chociaż nie było to łatwe. Nienawiść i miłość to dwie siostry - mało tego, siostry bliźniaczki. Uwielbiają zamieniać się rolami.
Życie tego weterana na rosyjskiej ruletce wygrała ta druga - i tak miało pozostać.

Mężczyzna splunął z pogardą, patrząc na walące się bloki i kamienice. To za nie walczył przez dziesięć lat. To dla tych cholernych smarkaczy, którzy wypisywali teraz wulgaryzmy po murach spajanych krwią, narażał życie.
To dla tego kraju wygrał swoją bitwę.
Zamiast ciepłego powitania zastał chmury pyłu i zgliszcza. Okrutną parodię wymarzonego świata.
Nienawidził tego, że...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Człowiek w czasie wojny żyje w wielkim stresie i strachu. Codziennie musi walczyć o przetrwanie i żyć z nadzieją, że wojna kiedyś się skończy i nastaną nowe, lepsze czasy. Niestety to, co później zastaje to rzeczywistość w wykończonym wojną kraju, w biedzie i nędzy. Aby się w niej odnaleźć musi znowu żyć nadzieją na odbudowę swojej ojczyzny i na poprawę warunków życiowych. Sam też powinien zabrać się do roboty, robić co może, żeby żyć coraz lepiej. W końcu przyjdą prawdziwe lepsze czasy. Powinien też pamiętać, że wielu ludzi nie doczekało końca wojny, bo zginęło i dla nich się starać, aby uczcić ich pamięć.

Człowiek w czasie wojny żyje w wielkim stresie i strachu. Codziennie musi walczyć o przetrwanie i żyć z nadzieją, że wojna kiedyś się skończy i nastaną nowe, lepsze czasy. Niestety to, co później zastaje to rzeczywistość w wykończonym wojną kraju, w biedzie i nędzy. Aby się w niej odnaleźć musi znowu żyć nadzieją na odbudowę swojej ojczyzny i na poprawę warunków życiowych....

Zobacz ten post

więcej

mniej

-Po prostu ucieknijmy szepnęła i spojrzała mi prosto w oczy.Wiedziałem ,że mówiła serio. Ostatnio wiele rzeczy mówiła serio, coraz rzadziej się śmiała, częściej rozglądała na boki, szukając czegoś. Coś się z nią działo, nie miałem pojęcia co, a to mnie przerażało. Coś się skończyło, coś się zaczęło, a ona nie potrafiła przystosować się do tej zmiany
-Gdzie chcesz uciec?-spytałem najsensowniej jak umiałem. Ona zapatrzyła się w dal, a jej wzrok zginął gdzieś w niebie przed nimi
-Gdziekolwiek-odpowiedziała-Może być nawet Czarnobyl, zamieszkam tam z trójokim kotem, jeżeli nie będziesz chciał ze mną jechać-Uśmiechnęła się delikatnie. Zawiał wiatr i włosy zasłoniły jej twarz. Gdy ustąpił znów patrzyła na mnie z tym swoim uporem. Czekała. To wszystko było nierealne, lecz ona jak zwykle myślała o tym na poważnie. Okropnie mnie to wkurzało, chodź czasami zadziwiało. Dla niej nie było rzeczy niemożliwych. Jeżeli chciała to zrobić, robiła wszystko za wszelką cenę aby, chodź trochę zbliżyć się do celu. Podziwiałem jej determinację, jednak teraz się przestraszyłem. Ona odejdzie, ucieknie, nie wiem przed czym lecz nie zostanie tu. Już podjęła decyzję. Teraz oczekuje tego ode mnie, tylko ja ją tu zatrzymuję. Czy powinienem uciec z nią? A co dalej? To było właśnie najgorsze, ona myślała tylko o teraz, nie liczyło się jutro czy za rok. Uważała, że nie ma sensu planować przyszłości, skoro, możesz wyjść z domu i nigdy nie wrócić, postrzelona, zabita przez psychopatę, czy potrącona samochodem przez pijaka. Czy ucieczka to dobry pomysł. Może nie mamy już tu czego szukać

-Po prostu ucieknijmy szepnęła i spojrzała mi prosto w oczy.Wiedziałem ,że mówiła serio. Ostatnio wiele rzeczy mówiła serio, coraz rzadziej się śmiała, częściej rozglądała na boki, szukając czegoś. Coś się z nią działo, nie miałem pojęcia co, a to mnie przerażało. Coś się skończyło, coś się zaczęło, a ona nie potrafiła przystosować się do tej zmiany
-Gdzie chcesz...

Zobacz ten post

więcej

mniej