Wiem, że wielu
z poniższych czytelników sięgnęła po tę pozycję z powodu konkursu, w którym
wygrać można aż 10 książek wydawnictwa SQN.

Wiem też, że ludzie aby wygrać są zdolni do
wszystkiego - w tym do pisania bałwochwalczych i przypochlebnych recenzji.

Tak, ja też przeczytałam tę krótką powiastkę, aby
wygrać. Ale nie potrafię kłamać i wychwalać tego miernego dziełka po to, aby
zgarnąć główną nagrodę. Budzi się we mnie sprzeciw.

Książka jest zwyczajnie słaba, a konkurs ma za
zadanie podkręcić jej zasięgi.

Retelling to grząski grunt, a Kingfisher został
pochłonięty wprost przez bagno. Moim zdaniem kompletnie nieudana, całkowicie
nudna i absolutna strata czasu... Nic tutaj nie trzyma się kupy, jedyny zwrot
akcji jest wtedy, gdy dowiadujemy się o tym, że królewna jest więziona w wieży
przez główną bohaterkę.

Czy straciłam swój czas? Tak.

Czy napiszę pochlebną recenzję, aby wygrać? Nie.

I pewnie szacowne jury nie weźmie pod uwagę
negatywnego głosu i tej recenzji, ale cóż - trzeba podążać za swoim moralnym
kompasem, w zgodzie ze sobą.

Wiem, że wielu
z poniższych czytelników sięgnęła po tę pozycję z powodu konkursu, w którym
wygrać można aż 10 książek wydawnictwa SQN.

Wiem też, że ludzie aby wygrać są zdolni do
wszystkiego - w tym do pisania bałwochwalczych i przypochlebnych recenzji.

Tak, ja też przeczytałam tę krótką powiastkę, aby
wygrać. Ale nie potrafię kłamać i wychwalać tego miernego dziełka po...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Co by było gdyby, ulubioną baśń opowiedzieć na nowo? "Cierń" autorstwa T.Kingfisher jest w stanie odpowiedzieć na to pytanie.   

Niezbyt urodziwa wróżka chrzestna, zmieniającą się w ropuchę, przez lata skrywa przed światem sekret. Do momentu, w którym na jej drodze nie pojawia się ciekawski książę.

Na plus: 
Baśnie zazwyczaj były ocenzurowane, by nie przerażać dzieci (zwłaszcza te, autorstwa braci Grimm). "Cierń" nakarmi nas odpowiednią dawką mroku i tragizmu.
Nawiązania do różnych folklorów i mitologii, znajdziemy m.in celtyckie kelpie, słowiańskie odmieńce i przesądy.    odwrócenie niektórych schematów, powszechnych w baśniach, nie wyjawię jakich, nikt nie lubi spoilerów.
Baśń to baśń, niezależnie od tego jaki ma wydźwięk, otula czytelnika i przenosi do magicznego świata.

Na minus:
Krótka historia, aż za szybko się czyta.  Można doszukać się pewnych nieścisłości, czy braku logiki, w niektórych działaniach bohaterów, jednak wydaje mi się, że to jest właśnie cecha tego gatunku.
 

Co by było gdyby, ulubioną baśń opowiedzieć na nowo? "Cierń" autorstwa T.Kingfisher jest w stanie odpowiedzieć na to pytanie.   

Niezbyt urodziwa wróżka chrzestna, zmieniającą się w ropuchę, przez lata skrywa przed światem sekret. Do momentu, w którym na jej drodze nie pojawia się ciekawski książę.

Na plus: 
Baśnie zazwyczaj były ocenzurowane, by nie przerażać dzieci...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zwykle wolę czytać zdecydowanie dłuższe formaty, np. powieści po kilkaset stron, dające szansę zagłębić się w świat oraz poznać bliżej bohaterów. Dlatego muszę przyznać, że widząc objętość “Cierni” T. Kingfisher do lektury podeszłam sceptycznie, z przypuszczeniem, że ta przygoda skończy się zanim jeszcze się na dobre rozkręci. A następnie pozwoliłam się miło zaskoczyć.

To nie jest kolejny zwykły retelling baśni, którą wszyscy dobrze znamy. Kingfisher ugryzła uwielbianą Królewną Śnieżkę od zupełnie innej strony — nie wszystko jest piękne (dotyczy to również postaci!), ptaszki nie ćwierkają (już), a lekką, dobrze nam znaną, atmosferę tej opowieści zamazuje ciężka i złowroga mgła. Ale kto spowodował jej nadejście, a kto stara się uratować przed nią świat? “Cierń” stanowi doskonały przykład na to, że nie wszystko zawsze jest takie, jakie by się mogło wydawać. Z każdą kolejną chwilą czytania czułam się coraz bardziej wciągana w magiczny świat, ciekawa dalszych losów głównej bohaterki, która całą sobą składa się na jedną wielką nieoczywistość.

Świat oraz bohaterowie, wykreowane przez Kingfisher, są ciekawą odmianą od znanych wzorców. Poznając Ropuszkę i jej historię, przeżyłam wachlarz różnych emocji (zarówno pozytywnych, jak i tych negatywnych), ale mimo że jest to postać baśni, wciąż byłam w stanie odnaleźć w niej trochę siebie. Podobne odczucia miałam z Halimem, który przez swoje przepraszanie po przeklinaniu zdobył moje serce!

Mimo, że książka mi się podobała, po przeczytaniu czuję jednak pewien niedosyt (który może również wynikać z moich preferencji czytelniczych). Odniosłam wrażenie, że niektóre tematy były traktowane troszkę po macoszemu. Poboczni bohaterowie, których poznajemy, pojawiają się i szybko znikają, a my jako czytelnicy możemy się jedynie domyślać skąd się pojawili i jakie mogły być ich historie. Chyba najbardziej zafascynowała mnie postać Zajęczej Bogini, o której ostatecznie nie dowiadujemy się prawie nic. Nie uważam, żeby to stanowiło ogromne niedociągnięcie, ale myślę, że uzupełnienie takich luk mogłoby uczynić opowiadanie bardziej zamkniętą i dopracowaną całością.

Niemniej jednak, przyjemnie wspominam lekturę i myślę, że jeszcze do niej wrócę. Stanowiła dla mnie pewnego rodzaju comfort read i mimo że nie mogę jej znów przeczytać po raz pierwszy, to spodziewam się, że przy każdym ponownym spotkaniu mogłabym znaleźć coś nowego dla siebie.

Zwykle wolę czytać zdecydowanie dłuższe formaty, np. powieści po kilkaset stron, dające szansę zagłębić się w świat oraz poznać bliżej bohaterów. Dlatego muszę przyznać, że widząc objętość “Cierni” T. Kingfisher do lektury podeszłam sceptycznie, z przypuszczeniem, że ta przygoda skończy się zanim jeszcze się na dobre rozkręci. A następnie pozwoliłam się miło zaskoczyć.

To...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Poznajcie piękną i dobrą śpiącą królewnę, oraz najbardziej uzdolnioną
magicznie ze wszystkich chrzestnych wróżek, no i przystojnego księcia na
białym rumaku w lśniącej zbroi spieszącego królewnie na pomoc... Znamy
to? A jakże! A co, gdyby coś jednak poszło nie tak?

Autorka bawi się konwencją doskonale znanej wszystim baśni, puszcza wodze fantazji i pozwala swoim pomysłom pobłądzić w różne zakamarki ludzkiego "ja".

Przepięknie opowiedziana historia o życiu, rodzinie i przyjaźni, ale nie
w cukierkowy sposób, w jaki robią to bajki, ale właśnie z domieszką
smutku i strachu. Czy potwór jest zawsze potworem? Czy to co brzydkie
zawsze jest złe, a to co piękne - tylko i wyłącznie dobre? Bardzo
polubiłam główną bohaterkę, oraz świat o jakim opowiada! Jej dylematy,
przemyślenia i to jak dochodzi do tego punktu, gdzie okazuje się, że to
przed czym cały czas się wzbraniała, jest jednak nieuniknione.
Szczególnie spodobało mi się, jak w tej historii przedstawiony jest
upływ czasu - poprzez zmieniający się krajobraz i migracje ludzi.

Czapki z głów, bo ta historia naprawdę potrafi jeśli nie porwać, to na pewno zaintrygować!

https://www.instagram.com/p/C6CBMVCtoC2/

Poznajcie piękną i dobrą śpiącą królewnę, oraz najbardziej uzdolnioną
magicznie ze wszystkich chrzestnych wróżek, no i przystojnego księcia na
białym rumaku w lśniącej zbroi spieszącego królewnie na pomoc... Znamy
to? A jakże! A co, gdyby coś jednak poszło nie tak?

Autorka bawi się konwencją doskonale znanej wszystim baśni, puszcza wodze fantazji i pozwala swoim...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Niesamowite, całkiem inne podejście do znanej wszystkim
baśni o śpiącej królewnie, w którym królewna została uśpiona, aby chronić przed
nią świat. Jest to również opowieść smutna, opowieść o stracie, samotności i
niesprawiedliwości.T. Kingfisher raz jeszcze tworzy coś tak interesującego, że
nie sposób się oderwać od lektury. Tworzy postać Ropuszki, w dalekiej
przeszłości podmienionej w niemowlęctwie dziewczynki, która dorasta w Magicznej
Krainie. Pewnego dnia zostaje poproszona o wykonanie pewnego zadania, ale mimo
pobieranych nauk przekręca słowa błogosławieństwa, jednocześnie zakładając na
siebie swego rodzaju kajdany. Od tej chwili musi dbać o to, żeby dziewczynka,
będąca księżniczką w miejsce Ropuszki, nie wyrządzała krzywdy żywym istotom. Po
wielu trudach decyduje się na dosyć radykalny krok, no i pojawia się królewna,
ale już śpiąca.Kilkaset lat później w miejsce strasznych wydarzeń sprzed
lat trafia młody rycerz, Halim. Zaciekawiony historiami wyczytanymi w książkach
i wiedziony chęcią zdobycia nowych poznaje Ropuszkę i stara się przerwać
klątwę, do opisania której ta nie jest zbyt chętna. Po latach samotności Ropuszka
‘przyzwyczaja’ się do Halima i wspólnymi siłami starają się wszystko odkręcić,
jednocześnie nie narażając świata na gniew i agresję królewny.Najbardziej poruszającą rzeczą w powieści była oczywiście relacja
Ropuszki i Halima. Z początku przestraszona i niezdarna dziewczynka, widząca rzeczy
straszne i przerażające, uciekająca i obserwująca przejezdnych zza przerośniętego
ogrodzenia z roślin krok po kroku przekonuje się do tego rycerza. Jego
szczerość i dobroć sprawiają, że dziewczynka zaczyna mu ufać, zasiadają razem
do skromnych, ale wspólnych posiłków i opowiadają sobie o ich dotychczasowym
życiu. Brak kontaktu z ludźmi przez wiele setek lat wpłynął źle na Ropuszkę,
która w każdej oznace zainteresowania ze strony rycerza, dotyku czy nawet
najzwyklejszej rozmowie, czuje się nieswojo. To właśnie ich historia, nie historia
królewny, wywarła na mnie największe wrażenie, chwytając za serducho i nie
puszczając.Wielka szkoda, że historia przedstawiona przez T. Kingfisher
była tak krótka, bo starczyła tylko na jedno wieczorne posiedzenie, ale to co
po sobie zostawiła zostanie ze mną na dłużej – nie tylko ze względu na świetnie
napisane postaci, ale również jako opowiedziana w inny sposób baśń, dająca do
myślenia i uświadamiająca, że wszystko może być interpretowane na setki, jeśli
nie tysiące sposobów. Polecam serdecznie!

Niesamowite, całkiem inne podejście do znanej wszystkim
baśni o śpiącej królewnie, w którym królewna została uśpiona, aby chronić przed
nią świat. Jest to również opowieść smutna, opowieść o stracie, samotności i
niesprawiedliwości.T. Kingfisher raz jeszcze tworzy coś tak interesującego, że
nie sposób się oderwać od lektury. Tworzy postać Ropuszki, w dalekiej
przeszłości...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Porwanie, klątwa, rycerz. Brzmi znajomo? Oczywiście, że tak na myśl przychodzi nam od razu Królewna Śnieżka. Jednak nie tym razem. Tym razem mamy Ropuszkę, która potrafi zmienić się w żabę, dziewczyna ma swoją misję i w tym wszystkim straciła rachubę czasu. Mamy tutaj także wieżę w tle, jednak Ropuszka, która jej pilnuje, nie wie ile osób, a raczej pokoleń się przed nią przetoczyło. Kiedy pewnego razu zauważy rycerza, jeszcze nie wie czy będzie jej największym wybawicielem, pobudzeniem marzeń po latach życia w samotności, czy największym koszmarem. Rycerz, który słyszał o klątwie pragnie uratować swoją księżniczkę, jednak w tej bajce ani Ropuszka nie jest piękna, ani Rycerz. Tylko czy do miłości potrzebna jest uroda? Ropuszka została kiedyś porwana, jednak teraz strzeże swojej największej tajemnicy w życiu, która stwarza jej ogrom bólu. Czy Rycerz zdoła poznać tą tajemnicę? Czy jak na rycerza przystało zdoła kogoś uratować? Tego można dowiedzieć się w tej nowego. Mimo, że książka jest krótka, zawiera w sobie wiele bólu, tajemnicy, cierpienia. Faktycznie przypomina przysłowiowy cierń, kiedy długo się o niego ocieramy powoduje coraz większy ból, tak jak tajemnicy w książce bohaterów. Książka zdecydowanie jest ciekawa, przenosi nas do całkiem innego świata. Spędziłam kilka ciekawych godzin z nią, jeśli kogoś interesują tajemnicze klimaty polecam.

Porwanie, klątwa, rycerz. Brzmi znajomo? Oczywiście, że tak na myśl przychodzi nam od razu Królewna Śnieżka. Jednak nie tym razem. Tym razem mamy Ropuszkę, która potrafi zmienić się w żabę, dziewczyna ma swoją misję i w tym wszystkim straciła rachubę czasu. Mamy tutaj także wieżę w tle, jednak Ropuszka, która jej pilnuje, nie wie ile osób, a raczej pokoleń się przed nią...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wow. To powinna być znana wszystkim klasyczna opowieść o księżniczce uwięzionej w wieży, ale coś się mocno pokiełbasiło. Wszystko tu jest odwrotnie, a przez to oryginalnie i niesamowicie. Nie wiem, jakich słów użyć, aby opisać wam tę magię wypływającą z każdej strony. Szkoda też trwonić czas nad recenzjami, skoro można "Cierń" błyskawicznie przeczytać, w wersji elektronicznej zajmuje ledwie 100 stron. Warto poświęcić książce każdą minutę, bo to fantastyczna i zaskakująca historia, zarówno jej warstwa dosłowna jak i metaforyczna. Myślę, że zapamiętam ją na długo, bo jestem pod ogromnym wrażeniem i czuję też w tej chwili dużą motywację, by zapoznać się z innymi dziełami Kingfisher. Takiego powiewu świeżości, wzruszenia i błotno-wodnej magii potrzebowałam do szczęścia.

Wow. To powinna być znana wszystkim klasyczna opowieść o księżniczce uwięzionej w wieży, ale coś się mocno pokiełbasiło. Wszystko tu jest odwrotnie, a przez to oryginalnie i niesamowicie. Nie wiem, jakich słów użyć, aby opisać wam tę magię wypływającą z każdej strony. Szkoda też trwonić czas nad recenzjami, skoro można "Cierń" błyskawicznie przeczytać, w wersji...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Lubię baśnie i bajeczki, i chociaż od dawna nie jestem już dzieckiem, to bardzo lubię baśniowe opowieści. Ostatnio lubię je czytać razem z młodszymi dziećmi, bo starsze potrafią już same i pochwalę się, że to właśnie przyczyniłam się do tego, że moje ukochane wnuki lubią książki. Lecz nie tylko wnukom czytam baśnie, nawet czytam je dla samej siebie, bo potrafią znakomicie poprawić mi nastrój a także powrócić chwilami do czasów dzieciństwa, gdy czytywała mi je mama...

"Cierń" to dość intrygująca interpretacja znanej i lubianej baśni. Mnie wydaje się nawet chwilami jakby lepsza od oryginału, chociaż to pierwotną wersje darzę wielką sympatią...

Wszyscy wiemy, że jeżeli na wzgórzu jest zamek porośnięty kolczastym żywopłotem, przez który trudno się przedrzeć, to w zamku musi być prześliczna królewna, na którą zła wróżka rzuciła zaklęcie, a zdjąć go może tylko równie piękny książę..., lecz czy nie lepiej by było na odwrót? Przecież nie zamyka się dobrych ludzi, ale raczej tych złych...

"Cierniowy żywopłot był na początku niepokojąco widoczny. Gęstej ściany krzewów o cierniach przypominających ostrza mieczy i gałęziach grubości męskiego uda nie dało się przeoczyć. Coś takiego rozpalało ciekawość, a wraz z nią pojawiały się topory." Zatem wiemy już, że i w tej bajce, w zamkowej wieży została uwięziona księżniczka. Zrobiła to wróżka Ropuszka, która myląc się w błogosławieństwie dla maleńkiej księżniczki musiała ponieść tego konsekwencje swojego błędu. Wróżka tak naprawdę nie była wróżką, kiedyś była zwykłym człowiekiem, lecz jako dziecko została porwana do Magicznej Krainy. Nie spotkało jej tam nic złego, wróżki dały jej wiele miłości i Ropuszka czuła, że to jej dom, że to jej miejsce. To bardzo nietypowa wróżka, jest bardzo skromna i odpowiedzialna, a poza tym dość nieśmiała, lubi swoją żabią powłokę, chociaż czasem przywraca sobie postać ludzką. Ropuszka strzeże zamku przed rycerzami, którzy chcą uwolnić księżniczkę, chociaż ostatnio jest ich coraz mniej, może w końcu zapomnieli...

Gdy już znudzona i zmęczona pilnowaniem zamku Ropuszka zastanawiała się nad jego sensem, nagle pojawił się rycerz. Wróżka miała nadzieję, że sobie odpocznie i odjedzie, ale on był wyjątkowo uparty. Zaczęła wymyślać różne zaklęcia i sposoby na to, żeby się go pozbyć.
Czy jej się udało? O tym już Wam nie powiem, jeśli zaciekawiliście się, to sięgajcie po tę bajkę. Jest krótka, więc szybko się dowiecie jak się skończyła...

Podziwiam autorkę za to, że odważnie zmienia klasyczne baśnie.

Lubię baśnie i bajeczki, i chociaż od dawna nie jestem już dzieckiem, to bardzo lubię baśniowe opowieści. Ostatnio lubię je czytać razem z młodszymi dziećmi, bo starsze potrafią już same i pochwalę się, że to właśnie przyczyniłam się do tego, że moje ukochane wnuki lubią książki. Lecz nie tylko wnukom czytam baśnie, nawet czytam je dla samej siebie, bo potrafią znakomicie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Byłam wyschniętą ziemią pełną cierni. Teraz na moim polu rosa zdobi trawę i koi niczym łzy tęsknoty o przeczytaniu „Ciernia” T.Kingfisher. 
Nie zdawałam sobie sprawy, że będę potrzebować tej historii. Jednak już od pierwszych słów narracji Ropuszki, jej obawie i ciekawości, wiedziałam, że jestem w dobrym miejscu. Kiedy doszedł do tego Halim, troskliwy, miły i uparty rycerz, którego motto mogłoby brzmieć: „Cholera!...Przepraszam” – sprawiał, że tonęłam jeszcze szybciej. Tak szybko, że z przerażeniem patrzyłam na to jak mało historii mi zostało do poznania. Chciałabym więcej rozmów przy ognisku i odkrywania przeszłości. Chciałabym więcej. Po prostu więcej. Nie
sądziłam, że bohaterowie retellingu baśni będą tacy ludzcy. I tacy życzliwi.

Trochę więcej niż sto stron opowieści, a tyle różnych wątków – piękno w potworze i potwór w pięknie, poświęcenia, zrozumienia, rodziny, i tych cudownych, jak i smutnych relacji – że mam pragnienie omówienia ich. I powstrzymuj się z całych sił, może nawet Ropuszka pomaga mi swoją magią, abym tego nie zrobiła. Dlatego zachęcam do zapoznania z tą baśnią, abyście sami mogli odkryć te wątki i ciepło płynące z opowieści.

Jedyne czego żałuję po przeczytaniu „Ciernia”, to fakt, że zarobiłam to tak szybko.

Byłam wyschniętą ziemią pełną cierni. Teraz na moim polu rosa zdobi trawę i koi niczym łzy tęsknoty o przeczytaniu „Ciernia” T.Kingfisher. 
Nie zdawałam sobie sprawy, że będę potrzebować tej historii. Jednak już od pierwszych słów narracji Ropuszki, jej obawie i ciekawości, wiedziałam, że jestem w dobrym miejscu. Kiedy doszedł do tego Halim, troskliwy, miły i uparty rycerz,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

 
Historia z Ropuszką w roli głównej choć jest krótka, to jednocześnie wciągająca i nieprzewidywalna. Mamy w niej dzielnego rycerza o szlachetnym sercu, uśpioną księżniczkę w zaczarowanej wieży i władająca magią matkę chrzestną, jednak ich historia nie jest typową wersją baśni z dzieciństwa, o nie. W tej książce poznajemy historię z innej perspektywy, zagłębiamy się w cudowny świat magii i wodnic, poznajemy historię i serce niewinnej Ropuszki, która mimo wychowania w magicznym świecie, wciąż pozostaje bardzo ludzka; to lekko niezdarna i popełniająca błędy krucha istota oraz dzielny strażnik zarazem. Uwięziona księżniczka okazuje się natomiast niezłym ziółkiem, które trzeba poskromić (i w żadnym razie nie budzić!), a nasz szlachetny rycerz, no cóż, nie ratuje księżniczki, choć z początku o tym marzy.Książka jest jednocześnie zabawna, straszna i wzruszająca, autorka sprawia że trudno jest przejść przez historię bez emocji - z zapartym tchem kibicowałam Ropuszce! Kolejnym atutem jest przedstawiony przez Kingfisher świat magii, w którym są istoty dobroduszne, ale również złośliwe i samolubne, tak samo w świecie należącym do ludzi. Dzięki temu nie dostajemy jedynie słodkiej wersji istot magicznych i zepsutych ludzi, ale zachowany został balans pomiędzy tymi światami, co bardzo przypada mi do gustu.Żeby jednak być uczciwym należy powiedzieć że książka jest niestety bardzo krótka, przez co można ją skończyć w jeden wieczór, podczas gdy chętniej zapoznałabym się z Ropuszką na dłużej. 

 
Historia z Ropuszką w roli głównej choć jest krótka, to jednocześnie wciągająca i nieprzewidywalna. Mamy w niej dzielnego rycerza o szlachetnym sercu, uśpioną księżniczkę w zaczarowanej wieży i władająca magią matkę chrzestną, jednak ich historia nie jest typową wersją baśni z dzieciństwa, o nie. W tej książce poznajemy historię z innej perspektywy, zagłębiamy się w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej