Jeśli spodziewać się czegoś po książce czytając pierwsze zdanie to takie zdanie mnie zaciekawiło: "Rok 1647 był to dziwny rok, w którym rozmaite znaki na niebie i ziemi zwiastowały jakoweś klęski i nadzwyczajne zdarzenia" Nie tylko mówi o czasie toczącej się fabuły ale daje nadzieję na na wydarzenia z pogranicza faktu i magii. Zdecydowanie pierwsze zdanie Ogniem i mieczem jest jednym z moich ulubionych.

Jeśli spodziewać się czegoś po książce czytając pierwsze zdanie to takie zdanie mnie zaciekawiło: "Rok 1647 był to dziwny rok, w którym rozmaite znaki na niebie i ziemi zwiastowały jakoweś klęski i nadzwyczajne zdarzenia" Nie tylko mówi o czasie toczącej się fabuły ale daje nadzieję na na wydarzenia z pogranicza faktu i magii. Zdecydowanie pierwsze zdanie Ogniem i mieczem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Po 40tce postanowiłem przeczytać po dorosłemu "Boską komedię" Dantego. Otworzyłem na pierwszej stronie: 

W życia wędrówce, na połowie czasu,
Straciwszy z oczu szlak nieomylnej drogi,
W głębi ciemnego znalazłem się lasu.

Rozpłakałem się.

Po 40tce postanowiłem przeczytać po dorosłemu "Boską komedię" Dantego. Otworzyłem na pierwszej stronie: 

W życia wędrówce, na połowie czasu,
Straciwszy z oczu szlak nieomylnej drogi,
W głębi ciemnego znalazłem się lasu.

Rozpłakałem się.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

"Biwakujemy dziewięć kilometrów za linią frontu" Biwakują ... 9km... za frontem wojennym. Czytamy to kilka razy i od pierwszego zdania książki przechodzą nam ciarki po plecach i jednocześnie mamy dziwny uśmieszek na ustach. Biwakują... serio? A jednak...
Erich Maria Remarque "Na zachodzie bez zmian". 

"Biwakujemy dziewięć kilometrów za linią frontu" Biwakują ... 9km... za frontem wojennym. Czytamy to kilka razy i od pierwszego zdania książki przechodzą nam ciarki po plecach i jednocześnie mamy dziwny uśmieszek na ustach. Biwakują... serio? A jednak...
Erich Maria Remarque "Na zachodzie bez zmian". 

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Wiem, nie jestem oryginalny ...

"Później mówiono, że człowiek ten nadszedł od północy od bramy Powroźniczej."

To pierwsze zdanie opowiadania "Wiedźmin". Przeczytałem je po raz pierwszy mając naście lat w latach 80 ubiegłego wieku. Opowiadanie nadesłał na konkurs miesięcznika "Fantastyka" nieznany nikomu debiutant Andrzej Sapkowski. Pamiętam, że przeczytałem cały numer "Fantastyki" oprócz "Wiedźmina" bo nie wiązałem z debiutem i polskim fantasy żadnych nadziei. Nie miałem jednak już nic do czytania i zniechęcony zabrałem się za Sapkowskiego. To pierwsze zdanie "przyspawało" mnie do fotela i od razu wiedziałem, że będę miał do czynienia z czymś niezwykłym. Wiem, że komuś może to zdanie wydawać się niepozorne. Jednak wtedy było dla mnie ogromnym zaskoczeniem i dziś mając ponad 50 lat mogę śmiało powiedzieć, że w moim życiu nigdy żaden inny początek literacki nie wywarł na mnie takiego wrażenia jak pierwsze zdanie "Wiedźmina". To magiczne wspomnienie.

Wiem, nie jestem oryginalny ...

"Później mówiono, że człowiek ten nadszedł od północy od bramy Powroźniczej."

To pierwsze zdanie opowiadania "Wiedźmin". Przeczytałem je po raz pierwszy mając naście lat w latach 80 ubiegłego wieku. Opowiadanie nadesłał na konkurs miesięcznika "Fantastyka" nieznany nikomu debiutant Andrzej Sapkowski. Pamiętam, że przeczytałem cały numer...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Pan i Pani Dursleyowie, z Ligusteru numer 4, zawsze uważali się za bardzo normalnych, niezwykle zdrowych ludzi." - zdanie ktore mam wrazenie zmienilo cos we mnie na zawsze, to byla milosc od pierwszego przeczytania, ktora trwa juz od kilkunastu lat.

"Pan i Pani Dursleyowie, z Ligusteru numer 4, zawsze uważali się za bardzo normalnych, niezwykle zdrowych ludzi." - zdanie ktore mam wrazenie zmienilo cos we mnie na zawsze, to byla milosc od pierwszego przeczytania, ktora trwa juz od kilkunastu lat.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Uwielbiam "Co można powiedzieć o dwudziestopięcioletniej dziewczynie, która umarła? Że była śliczna. I piekielnie inteligentna. Że kochała Mozarta i Bacha.
I Beatlesów. I mnie." - "Love story" Erich Segal .  I już wiesz jak to się skończy, a jednak wchodzisz w to, wiedząc, że będzie emocjonalnie trudno, że bez pudełka chusteczek nie dasz rady, a na pytanie po co to sobie robisz ? odpowiadasz - bo te pierwsze zdanie , daje  jakąś złudną nadzieję, choć i tak czujesz, że ta nadzieja umrze ostatnia. To zdanie  "obiecuje"  ambiwalentne odczucia podczas lektury, a zachęcić czytelnika jednym zdaniem to nie lada sztuka. 

Uwielbiam "Co można powiedzieć o dwudziestopięcioletniej dziewczynie, która umarła? Że była śliczna. I piekielnie inteligentna. Że kochała Mozarta i Bacha.
I Beatlesów. I mnie." - "Love story" Erich Segal .  I już wiesz jak to się skończy, a jednak wchodzisz w to, wiedząc, że będzie emocjonalnie trudno, że bez pudełka chusteczek nie dasz rady, a na pytanie po co to sobie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W dniu, w któ­rym moja córka uro­dzi­ła się mar­twa, po tym, jak w drżą­cych ra­mio­nach utu­li­łam ró­żo­wą przy­szłość o de­li­kat­nych war­gach, kru­chą i bez życia, okry­wa­jąc jej twarz łzami i po­ca­łun­ka­mi, po tym, jak prze­ka­za­li mar­twą dziew­czyn­kę mojej sio­strze, która ją uca­ło­wa­ła, na­stęp­nie mo­je­mu pierw­sze­mu mę­żo­wi, który ją uca­ło­wał, na­stęp­nie mojej matce, która nie była w sta­nie wziąć jej na ręce, a na­stęp­nie wy­nie­śli ma­leń­kie mar­twe za­wi­niąt­ko ze szpi­tal­nej sali, pie­lę­gniar­ka dała mi leki uspo­ka­ja­ją­ce oraz mydło i gąbkę. Chronologia wody autorstwa Lidii Yuknavitch. Spodziewałam się, że ta książka będzie ciężka jednak od pierwszego zdania, trzęsłam się z emocji, nie wyobrażam sobie co może czuć osoba dotknięta taką tragedią. Jako bardzo empatyczna osoba czułam jakby serce mi pękło. 

W dniu, w któ­rym moja córka uro­dzi­ła się mar­twa, po tym, jak w drżą­cych ra­mio­nach utu­li­łam ró­żo­wą przy­szłość o de­li­kat­nych war­gach, kru­chą i bez życia, okry­wa­jąc jej twarz łzami i po­ca­łun­ka­mi, po tym, jak prze­ka­za­li mar­twą dziew­czyn­kę mojej sio­strze, która ją uca­ło­wa­ła, na­stęp­nie mo­je­mu pierw­sze­mu mę­żo­wi, który ją uca­ło­wał,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wydaje mi się, że jeszcze nie mam swojego ukochanego zdania otwierającego książkę (może gra Pierwsze Zdania okaże się inspiracją), ale jest jedno, które zawsze przypomina mi się o tej porze roku: „Któregoś wczesnego ranka w Dolinie Muminków Włóczykij obudził się w swoim namiocie i poczuł, że nadeszła jesień i czas ruszać w drogę”. Bardzo popularny ostatnio cytat, powtarzany tyle razy, że ociera się już o cliché. Mimo tego ciągle wraca i mnie też to dotyczy. Ile razy przychodzi listopad przypominam sobie o nim i drga jakaś ukryta przez resztę roku struna w moim sercu. Coś co sprawia, że mam ochotę spakować termos z herbatą, książkę i kawałek ciasta drożdżowego do plecaka i jak Włóczykij ruszyć w drogę nie mówiąc nic nikomu. Nie na stałe, nie na całą zimę, nawet nie na cały dzień. Przejść się sama, pustą ścieżką, oglądać szkielety bezlistnych drzew, podziwiać szarobłękitne chmury, wskoczyć w jakąś kałużę od czasu do czasu i sprawdzić jak dźwięk moich butów uderzających w wodę rozniesie się w cichej przestrzeni. Poczuć radość z tego szczególnego rodzaju samotności, który przywraca równowagę a nie przygnębia. I właśnie to czuję w tym zdaniu - spokój, który niesie przebywanie wyłącznie w swoim towarzystwie i świadomość tego, że Twoje otoczenie to rozumie i akceptuje.

Wydaje mi się, że jeszcze nie mam swojego ukochanego zdania otwierającego książkę (może gra Pierwsze Zdania okaże się inspiracją), ale jest jedno, które zawsze przypomina mi się o tej porze roku: „Któregoś wczesnego ranka w Dolinie Muminków Włóczykij obudził się w swoim namiocie i poczuł, że nadeszła jesień i czas ruszać w drogę”. Bardzo popularny ostatnio cytat, powtarzany...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pierwsze zdanie, jak pierwsze wrażenie  - zawsze musi być najlepsze :)

"Był jasny, zimny dzień kwietniowy i zegary biły trzynastą" - to pierwsze zdanie z mojej jednej z ulubionych książek Orwella "Rok 1984" na stałe zagościł w mojej głowie. Dlaczego? Ano dlatego, że pewnego kwietniowego dnia, właśnie o godzinie trzynastej moje serce zabiło szybciej do pewnego urodziwego chłopaka z rocznika 1984 :) Zarówno ten młodzieniec, jak i ten tekst zrobił na mnie tak dobre wrażenie, że dzisiaj książka "Rok 1984" jak i chłopak, są moimi najlepszymi "przyjaciółmi" :)

Pierwsze zdanie, jak pierwsze wrażenie  - zawsze musi być najlepsze :)

"Był jasny, zimny dzień kwietniowy i zegary biły trzynastą" - to pierwsze zdanie z mojej jednej z ulubionych książek Orwella "Rok 1984" na stałe zagościł w mojej głowie. Dlaczego? Ano dlatego, że pewnego kwietniowego dnia, właśnie o godzinie trzynastej moje serce zabiło szybciej do pewnego urodziwego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Była to najlepsza i najgorsza z epok, wiek rozumu i wiek szaleństwa, czas wiary i czas zwątpienia, okres światła i okres mroków, wiosna pięknych nadziei i zima rozpaczy. Wszystko było przed nami i nic nie mieliśmy przed sobą. Dążyliśmy prosto w stronę nieba i kroczyliśmy prosto w kierunku odwrotnym."
Charles Dickens - "Opowieść o dwóch miastach"

Jest coś genialnego i jednocześnie monumentalnego w tej liście sprzeczności i dychotomii.
Dickens opisuje wprawdzie XVIII-wieczną Europę, ale czytając to zdanie czułem się jakbym czytał o współczesności. Taka ponadczasowość powinna cechować wybitną literaturę.

"Była to najlepsza i najgorsza z epok, wiek rozumu i wiek szaleństwa, czas wiary i czas zwątpienia, okres światła i okres mroków, wiosna pięknych nadziei i zima rozpaczy. Wszystko było przed nami i nic nie mieliśmy przed sobą. Dążyliśmy prosto w stronę nieba i kroczyliśmy prosto w kierunku odwrotnym."
Charles Dickens - "Opowieść o dwóch miastach"

Jest coś genialnego i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej