Mam pytanie czy ten konkurs nadal trwa?
Na stronie https://lubimyczytac.pl/wez-udzial-w-konkursie-i-wygraj-ksiazki-z-serii-mal...; jest napisane że można się zgłaszać do 22.07 ale widzę że są już wyniki i czuje się trochę zdezorientowana, czy są to dwa różne konkursy?

Czy mogę jeszcze wziąć udział? napisałam też maila do Administratora z prośbą o informację 

Jeżeli tak to moje zgłoszenie poniżej, aby nie było zgłoszone 22.07:


Kiedy byłam dzieckiem bardzo lubiłam bawić się klockami Lego, do tego stopnia że zabierałam je ze sobą nawet na dwór. Wszystkie moje zestawy Lego, były spadkowe po moim starszym bracie a moi rodzice nie widzieli potrzeby kupować nowych skoro ilość klocków na jedno dziecko była „wystarczająca”. Po powrocie do domu z którejś z takich wypraw na łąkę za blokiem, o zgrozo okazało się że jeden z moich trzech ludzików zaginął. Akcja poszukiwawcza była duża, udało mi się zmobilizować pozostałe dwa klockowe ludki i udaliśmy się na poszukiwania zaginionego towarzysza. Było to jednak bez skutecznie stracone popołudnie na brodzeniu w trawie i analizie czy siedziałam przy tej kupce chwastów czy może jednak tamtej. Jak większość zapewne wie ludziki lego nie należą do szczególnie dużych, a jak masz zestaw z rycerzami to też nie są zbyt kolorowe. Mój ludzik był czarny, akurat był w cywilu zakładam, że szara zbroja mogłaby bardziej rzucać się w oczy w trawie która sięgała po kolana ale kto wie, nie gubiłam większej liczby klocków w celu sprawdzenia tej teorii. Zapewne zastanawiacie się czy moja zguba się znalazła, otóż tak zajęło jej to prawie dwa miesiące i przynajmniej jedno koszenie trawy ale Legowy żołnierzyk wrócił do mnie z tej wyprawy w stanie prawie identycznym jak sprzed zgubienia, znalazłam go przypadkiem, jak na niego nadepnęłam podczas zabawy w berka wbił mi się w podeszwę buta. Wiem, że brzmi to nie wiarygodnie ale nie takie rzeczy udało mi się znaleźć a nawet ich nie szukałam.

Mam pytanie czy ten konkurs nadal trwa?
Na stronie https://lubimyczytac.pl/wez-udzial-w-konkursie-i-wygraj-ksiazki-z-serii-mal...; jest napisane że można się zgłaszać do 22.07 ale widzę że są już wyniki i czuje się trochę zdezorientowana, czy są to dwa różne konkursy?

Czy mogę jeszcze wziąć udział? napisałam też maila do Administratora z prośbą o informację 

Jeżeli tak to...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Virgo13
Honorata
Julia
kecajemu
Nygusia28

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Virgo13
Honorata
Julia
kecajemu
Nygusia28

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

W życiu zgubiłam mnóstwo przedmiotów, od dokumentów, przez pieniądze, po rzeczy zupełnie bezwartościowe. Jednak w pewnym momencie zdałam sobie sprawę, że zgubiłam coś znaczenie dla mnie ważniejszego - poczucie przemijającego czasu. Wcześniej łapałam wszystko co mogłam - awanse, najlepsze wyniki na studiach, pochwały, które dawały mi największą satysfakcję. Przyszedł moment kiedy zdałam sobie sprawę, że czas mija, a ja żyję złudzeniem, pozorami. Chwyciłam życie w swoje ręce, zaczęłam podróżować, czytać, spełniać marzenia z osobą, która pokazała mi tę wolność. Teraz odzyskałam to, czego wcześniej mi brakowało, z czego nie zdawałam sobie sprawy. I za to jestem niesamowicie wdzięczna. 

W życiu zgubiłam mnóstwo przedmiotów, od dokumentów, przez pieniądze, po rzeczy zupełnie bezwartościowe. Jednak w pewnym momencie zdałam sobie sprawę, że zgubiłam coś znaczenie dla mnie ważniejszego - poczucie przemijającego czasu. Wcześniej łapałam wszystko co mogłam - awanse, najlepsze wyniki na studiach, pochwały, które dawały mi największą satysfakcję. Przyszedł moment...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najwięcej w swoim życiu zgubiłam parasolek (zdarzało się to notorycznie, ale bez większych rozpaczy i poszukiwań, chociaż kilka udało mi się odzyskać) i książek. Tak, książek właśnie.  To nie są przypadkowe zagubienia w autobusie, na dworcu, czy na ławce w parku. Wszystko odbywa się w zaciszu domowym. Z  czasem takich sytuacji jest coraz więcej zamiast mniej. Wraz z powiększaniem się kolekcji książek na moich półkach, coraz częściej zdarzają się sytuacje dramatyczne pod tytułem: „gdzie jest moja książka?”.  Żadne katalogowanie i segregacje nie pomagają, z prostej przyczyny: książki cały czas są w ruchu, oglądane, przeglądane, czytane, przekładane z miejsca na miejsce, dlatego, że lubię z nimi spędzać czas. I kiedy mam ochotę przeczytać konkretną  książkę, albo wrócić do jakiegoś fragmentu, notorycznie powtarza się ten sam scenariusz: lekki atak paniki, szybkie wertowanie w pamięci czy przypadkiem nie pożyczyłam komuś akurat tego egzemplarza, przeszukiwanie półek z okładką „na pewno„ niebieską, no może delikatnie wpadająca
w błękit, następnie angażowanie domowników w pomoc. I kiedy rozpacz się pogłębia, a ja tracę wszelką nadzieję, nagle wpada mi w ręce poszukiwana książka, która jednak ma okładkę koloru żółtego. Ulga jest niesamowita i przeogromna, a ja muszę przyznać, że kiedy trzymam odnalezioną książkę w ręce, to są to jedne z moich ulubionych momentów w życiu..  

Najwięcej w swoim życiu zgubiłam parasolek (zdarzało się to notorycznie, ale bez większych rozpaczy i poszukiwań, chociaż kilka udało mi się odzyskać) i książek. Tak, książek właśnie.  To nie są przypadkowe zagubienia w autobusie, na dworcu, czy na ławce w parku. Wszystko odbywa się w zaciszu domowym. Z  czasem takich sytuacji jest coraz więcej zamiast mniej. Wraz z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

„Nic niepozornego. Był zwykły, jak zwykła jest wieczorna rozmowa telefoniczna z rodzicem i czarny jak wydzierająca się na mnie wrona w drodze do pracy. Był zwykły i czarny. To dlaczego mi smutno?"
W powrotnej drodze do domu, kiedy sięgnęłam do kieszeni płaszcza po mój beret, moja ręka odnalazła pustkę. Szłam sobie dalej spokojnie po mieście. Nawet zajrzałam do sklepu z uśmiechem. Ale moja dusza cicho łkała, a ja nie przerywałam jej.
„Gdzie go zostawiłam?”
Próbowałam rozwikłać tę zagadkę.
„Jeszcze kupisz taki sam. Kiedyś…” – szeptała myśl pocieszająca.
„Tak... To prawda. Na pewno znajdę, taki sam, ale…”
Nie było łatwo zapomnieć o berecie sprezentowanym przez bliską mi osobę. Wspominałam, że dni leciały jak samoloty po całym niebie, a ja wciąż chodziłam z moim beretem na głowie. Taki długi szmat czasu razem przeszliśmy.
„Dlaczego musiałam go zgubić? Ja, która nie zapominam swoich rzeczy!”
Tym bardziej bolała mnie moja strata. Ale przełknęłam ślinę i … czas zamazał dni. Nie pamiętam, już czy to było w ten sam dzień, czy dzień po, ale wyruszyłam na poszukiwanie zguby. Zaczęłam od miejsca, o którym pomyślałam”
„Pewnie tam go upuściłam”
Lecz korytarz na mojej uczelni był pusty. Przeszłam wszystkie korytarze. Na próżno. Zostało mi już tylko jedno – pudło z rzeczami znalezionymi. Poszłam tam i ujrzałam go! Ja… To był mój beret. Poczułam radość.
„Nie, żebyś był niezastąpiony, ale dobrze, że wróciłeś”. – Pomyślałam sobie, ściskając go w rękach, wychodząc z uczelni.

„Nic niepozornego. Był zwykły, jak zwykła jest wieczorna rozmowa telefoniczna z rodzicem i czarny jak wydzierająca się na mnie wrona w drodze do pracy. Był zwykły i czarny. To dlaczego mi smutno?"
W powrotnej drodze do domu, kiedy sięgnęłam do kieszeni płaszcza po mój beret, moja ręka odnalazła pustkę. Szłam sobie dalej spokojnie po mieście. Nawet zajrzałam do sklepu z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moja zguba była równocześnie cenna materialnie i sentymentalnie.
Mowa o złotym pierścionku, który moja mama kupiła w młodości i po latach oddała mnie. Miał zielone oczko otoczone małymi złotymi listkami i był wtedy nieco za duży na którykolwiek z moich palców, ale tak bardzo mi się podobał, że i tak go nosiłam. Co niestety okazało się błędem. Zsunął mi się z palca najprawdopodobniej gdzieś pomiędzy kinem, a parkiem, gdzie zorientowałam się, że go nie ma. Dokładnie przeszukałam całą trasę i zamieściłam w internecie masę ogłoszeń, które pozostały bez odzewu.
Nigdy nie udało mi się go odzyskać i od tego czasu pierścionki noszę jedynie w domu, gdzie w razie czego mam szansę je znaleźć. Do dziś dręczy mnie strata pierścionka od mamy w tak głupi sposób i żałuję, że nie poczekałam z noszeniem go, aż lepiej pasowałby na moją dłoń.

Moja zguba była równocześnie cenna materialnie i sentymentalnie.
Mowa o złotym pierścionku, który moja mama kupiła w młodości i po latach oddała mnie. Miał zielone oczko otoczone małymi złotymi listkami i był wtedy nieco za duży na którykolwiek z moich palców, ale tak bardzo mi się podobał, że i tak go nosiłam. Co niestety okazało się błędem. Zsunął mi się z palca...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Rzeczą powszechnie wiadomą jest, że najczęściej ze wszystkich rzeczy gubią się skarpetki. Zazwyczaj pojedynczo giną na dnie pralki albo jeszcze wcześniej, skazując swoją bliźniaczkę na samotność. W mojej historii wyjątkowo zgubiła się nie jedna a dwie skarpetki. Nie byle jakie! Świeżo zakupione w Zakopanym mięciutkie skarpetki na zimną pogodę rozpłynęły się w powietrzu! Na początku się nie zorientowałam. Spokojnie wsiadłam do autokaru zadowolona z nowej zdobyczy, gdy jednak chciałam się nią pochwalić przez koleżanką już w hotelu zorientowałam się, że nigdzie ich nie ma! Przeszukałam cały autokar jednak nic nie znalazłam. Z biegiem czasu jak o tym myślę zdaje sobie sprawę, że pewnie zostawiłam skarpetki już na stoisku. Pewnie nigdy się nie dowiem. Parę miesięcy później znajoma też była w Zakopanym i kupiła mi podobne skarpetki. Mimo to czasem i tak zastanawiam się nad losem tamtych skarpetek...
 

Rzeczą powszechnie wiadomą jest, że najczęściej ze wszystkich rzeczy gubią się skarpetki. Zazwyczaj pojedynczo giną na dnie pralki albo jeszcze wcześniej, skazując swoją bliźniaczkę na samotność. W mojej historii wyjątkowo zgubiła się nie jedna a dwie skarpetki. Nie byle jakie! Świeżo zakupione w Zakopanym mięciutkie skarpetki na zimną pogodę rozpłynęły się w powietrzu! Na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ja oraz mój mąż jesteśmy bardzo sentymentalną parą. Każde z nas pamięta o rocznicy ślubu, nawet pamiętamy datę zaręczyn i pierwszej randki. Mamy dużo pamiątek związanych z naszą znajomością. Jedną z nich jest moja apaszka, którą założyłam na nasze pierwsze spotkanie. Niestety, na zeszłorocznym urlopie wydarzył się dramat… Razem z mężem wybraliśmy się na dwutygodniowy objazd po Polsce. Zabrałam apaszkę ze sobą, bo akurat wypadała nasza 5 rocznica ślubu. Po powrocie do domu i rozpakowywaniu zauważyłam, że nigdzie jej nie ma… Dramat. Musieliśmy obdzwonić dziesięć hoteli, żeby zapytać czy przypadkiem tam nie została. Nigdzie nie było, musiałam zgubić gdzieś na mieście. Było mi niesamowicie przykro. Po tygodniu od tego wydarzenia mąż robił porządki w samochodzie. Okazało się, że była przez ten cały czas pod siedzeniem pasażera. Nie mogłam w to uwierzyć… a jednocześnie poczułam ulgę.

Ja oraz mój mąż jesteśmy bardzo sentymentalną parą. Każde z nas pamięta o rocznicy ślubu, nawet pamiętamy datę zaręczyn i pierwszej randki. Mamy dużo pamiątek związanych z naszą znajomością. Jedną z nich jest moja apaszka, którą założyłam na nasze pierwsze spotkanie. Niestety, na zeszłorocznym urlopie wydarzył się dramat… Razem z mężem wybraliśmy się na dwutygodniowy objazd...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jako dziecko zbierałam różne przedmioty bez wartości: okrągłe plastikowe pudełeczko po zwiniętej w ślimak gumie do żucia, tylko dlatego że ładnie pachniało, szklane przezroczyste kulki, które nie wiadomo, do czego służyły, ale jako że dostałam je od cioci, to w moich oczach były prawdziwymi skarbami, puste buteleczki po perfumach mamy i babci, tajemniczy mały kluczyk, którego przeznaczenia nie zdążyłam odkryć, bo moja młodsza siostra była łaskawa go zgubić, zanim miałam szansę to zrobić. Paradoksalnie większość z tych mało znaczących przedmiotów przetrwała, a te, na których bardziej mi zależało, jak chociażby fioletowa chusta prababci, dawno gdzieś przepadły. Niektóre zostały wyrzucone, gdy się popsuły, jak na przykład moje zielone i żółte Tamagotchi, których straty nie mogę przeboleć, bo nawet niedziałające stanowiłyby dziś wspaniałą pamiątkę z dzieciństwa. Najbardziej jednak żałuję utraty żółtej, asymetrycznej spódnicy w cygańskim stylu, którą dostałam kiedyś od naszej sąsiadki. Sięgała do połowy łydki, miała brzeg wykończony koronką i oprócz suwaka z tyłu była wyposażona w kilka dziurek z przodu, przez które, podobnie jak w butach, przewlekało się elastyczny czarny sznurek. Ta oryginalna spódnica była moim ulubionym przebraniem w trakcie zabaw z koleżankami w czarownice, natomiast dziś świetnie by mi pasowała do glanów. Nie wiem niestety, co się z nią stało i kiedy właściwie znikła z mojego pudła z przebraniami.  

Jako dziecko zbierałam różne przedmioty bez wartości: okrągłe plastikowe pudełeczko po zwiniętej w ślimak gumie do żucia, tylko dlatego że ładnie pachniało, szklane przezroczyste kulki, które nie wiadomo, do czego służyły, ale jako że dostałam je od cioci, to w moich oczach były prawdziwymi skarbami, puste buteleczki po perfumach mamy i babci, tajemniczy mały kluczyk,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej