Ludzki mózg to skomplikowana rzecz. Jakoś tak się dzieje, że człowiek jest skłonny bardziej zapamiętać przykre wydarzenia z życia, łącząc je z silnym bodźcem emocjonalnym. O dobre wspomnienia pewnie nie byłoby debaty, bo kto chce swoje szczęśliwe chwile rzucić w zapomnienie? Ale te złe? Chyba każdy doświadczył w życiu czegoś, czego wolałby pozbyć się ze swojej pamięci. Ja nie jestem w niczym lepsza. Pytanie tylko, czy to coś da? Dam dwa przykłady z mojego życia. Pierwszy to śmierć mojej mamy. Coś okropnie przykrego, nie chciałabym przeżywać tego ponownie. Jednak wyzbywając się tego wspomnienia, nie będę pamiętać o tym, co ją spotkało, czemu nie ma jej w domu. To rodzaj wydarzenia, które nadaje w pewien sposób kształtów mojemu życiu. Drugi przykład „z tego samego zakresu” – śmierć przypadkowej osoby, której byłam świadkiem za dzieciaka. Jakiś mężczyzna, który stał się topielcem. Pamiętam ratowników usiłujących przywrócić mu czynności życiowe. Dla dziecka – szok i wstrząs. Płakałam, chociaż nie znałam tej osoby. No właśnie i tu jest pewien klucz, nie była to osoba ze mną powiązana. Jakkolwiek źle to zabrzmi, to wspomnienie nie jest mi potrzebne. To właśnie takie wspomnienia mogłabym się pozbyć. Wspomnienia, które sprawiły mi przykrość i nie są niczym dobrym, ale w gruncie rzeczy na dzień dzisiejszy nie wnoszą one nic do mojego życia. Wspomnienia, które w żaden sposób nie są mi po prostu potrzebne. Jednak jak na ironię przystało, lepiej żyć w wiedzy niż niewiedzy.

Ludzki mózg to skomplikowana rzecz. Jakoś tak się dzieje, że człowiek jest skłonny bardziej zapamiętać przykre wydarzenia z życia, łącząc je z silnym bodźcem emocjonalnym. O dobre wspomnienia pewnie nie byłoby debaty, bo kto chce swoje szczęśliwe chwile rzucić w zapomnienie? Ale te złe? Chyba każdy doświadczył w życiu czegoś, czego wolałby pozbyć się ze swojej pamięci. Ja...

Jest takie wspomnienie, które wraca do mnie, a które chciałabym wymazać z pamięci. Był rok 1982. Trwał stan wojenny. Byłam wówczas studentką wydziału prawa. Wróciliśmy do zajęć stacjonarnych, ale działalność konspiracyjna studentów nie ustała. Przekazywaliśmy sobie ulotki drukowane na powielaczach. Była na nich również zakazana literatura, fragmenty paryskiej "Kultury". Ja odpowiedzialna byłam za przekazywanie bibuły dalej. Dlatego też w moim studenckim pokoju, który dzieliłam z dobrą koleżanką, pod łóżkiem było sporo zakazanego materiału. Pewnego dnia do pokoju wtargnęli tajniacy i zaczęli wyciągać spod łóżka wszystkie rzeczy. Nie znaleźli nic, gdyż parę godzin wcześniej wyniosłam bibułę. Nazajutrz przesłuchujący mnie esbek został na chwilę wyproszony z pokoju. Wtedy ukradkiem rzuciłam okiem na otwartą teczkę z moim nazwiskiem. Przebiegłam oczami po tekście i zobaczyłam ciemność. Kiedy otworzyłam oczy, upewniłam się, że " zgłoszenia" dokonała moja współlokatorka, którą uważałam za bliską osobę. Jeszcze tego samego dnia wyprowadziłam się ze wspólnego pokoju. Nie chciałam jej widzieć na oczy. Na szczęście trwała sesja, a po niej rozpoczęły się wakacje. Nie udowodniono mi wtedy nic, ale na długo straciłam wiarę w ludzi...

Jest takie wspomnienie, które wraca do mnie, a które chciałabym wymazać z pamięci. Był rok 1982. Trwał stan wojenny. Byłam wówczas studentką wydziału prawa. Wróciliśmy do zajęć stacjonarnych, ale działalność konspiracyjna studentów nie ustała. Przekazywaliśmy sobie ulotki drukowane na powielaczach. Była na nich również zakazana literatura, fragmenty paryskiej "Kultury". Ja...

Chociaż usuwanie wspomnienia, wydaje się niezwykle kuszące, moim zdaniem drogi ludzkie układają się tak, aby każda najmniejsza sytuacja miała znaczenie. Tej tezy dowodzi twórczość zebrana na przestrzeni lat, a jedną z lepiej znanych jest film "efekt motyla". Jeśli nie chcemy skończyć jak bohaterzy tego dzieła, musimy wziąć pod uwagę, że każde wydarzenie zostawia ślad w życiu naszym oraz innych ludzi. Kreuje naszą osobowość, wzmacnia psychikę oraz pomaga uczyć się na błędach. Wszystkie sytuacje, które miały miejsce w naszym życiu doprowadziły do tego, kim dzisiaj jesteśmy. Jeśli człowiek wykasowałby je pozbyłby się niektórych części swojej tożsamości. 

Chociaż usuwanie wspomnienia, wydaje się niezwykle kuszące, moim zdaniem drogi ludzkie układają się tak, aby każda najmniejsza sytuacja miała znaczenie. Tej tezy dowodzi twórczość zebrana na przestrzeni lat, a jedną z lepiej znanych jest film "efekt motyla". Jeśli nie chcemy skończyć jak bohaterzy tego dzieła, musimy wziąć pod uwagę, że każde wydarzenie zostawia ślad w...

Pięć dekad już żyję na tym świecie i trudnych, a nawet dramatycznych dla mnie sytuacji było w nim wiele. Niektóre zatarły się w pamięci, traumatyczne zdarzenia straciły emocjonalny potencjał. Są i takie wydarzenia, o których  zapomnieć nie potrafię. Chociaż staram się je ukryć na samym dnie moich wspomnień, to wracają w koszmarach nocnych, kiedy to budzę najbliższych swoim przeraźliwym krzykiem. Czasami wystarczy jakiś przedmiot, zdjęcie a nawet słowo, a pojawiają się one niezapowiedziane, powodując załamanie nastroju i przygnębienie. Ale nie wiem, czy chciałabym je wymazać z pamięci. Bez tych moich, mniej lub bardziej, dramatycznych przeżyć pewnie nie byłabym taką samą osobą, nie posiadałabym takiego dużego bagażu doświadczeń życiowych, jaki obecnie dźwigam na swoich plecach. Ja jednak znalazłam lekarstwo na radzenie sobie z bolesnymi wspomnieniami. Dla mnie antidotum na wiele problemów, obecnych i z przeszłości, jest czytanie. Po pierwsze jest to dla mnie wspaniała rozrywka, która pozwala mi na restart umożliwiający w miarę stabilne funkcjonowanie. Po drugie, staram się brać przykład z silnych i zaradnych bohaterek literackich, stawiam je sobie za wzór. Jeżeli one dawały sobie radę w bardzo poważnych sytuacjach życiowych, do tego w trudnych historycznie czasach (podczas wojen, zsyłki czy w obozach), to dlaczego i ja miałabym sobie nie poradzić z przeszkodami na mojej ścieżce życia?... Tak podbudowana stawiam czoło przeciwnościom, planuję strategie rozwiązania problemów.

Pięć dekad już żyję na tym świecie i trudnych, a nawet dramatycznych dla mnie sytuacji było w nim wiele. Niektóre zatarły się w pamięci, traumatyczne zdarzenia straciły emocjonalny potencjał. Są i takie wydarzenia, o których  zapomnieć nie potrafię. Chociaż staram się je ukryć na samym dnie moich wspomnień, to wracają w koszmarach nocnych, kiedy to budzę najbliższych swoim...

Usunąć jedno wspomnienie? Bardzo kuszące, ale czy warto to robić? Osobiście nie usunęła bym żadnego ze wspomnień (zdarzeń z życia) nawet tych najbardziej bolesnych. Wspomnienia to jest coś co nas tworzy i określa naszą osobowość, czasem niebezpieczne, bo może prowadzić do różnych paranoi - mniej lub bardziej utrudniających nam życie.
Przykładowo gdyby usunąć wspomnienie o tym, że się poparzyło podczas gotowanie to w jaki sposób będziemy wiedzieć, aby nie zrobić tego ponownie? Zapomnienie o czymś nie da nam gwarancji, że to się nie powtórzy.
Zapomnieć o bólu po stracie bliskiego? To tak jak zapomnieć, że był nam bliski. Wymazać z pamięci coś co się zrobiło żenującego/obciachowego? Ktoś będzie o tym pamiętał i tak nam przypomni z biegiem czasu.
Ponadto, gdyby usunąć jeden element ze wspomnień zapewne będziemy chcieli zapełnić tę lukę i dowiedzieć się co w niej było. W związku z tym wymazanie czegoś z pamięci w dalszej perspektywie nic by nie zmieniło i po co przeżywać dwa razy to samo? - ten sam ból, smutek czy wstyd.
Natomiast dobrych chwil raczej nikt by nie chciał zapomnieć. 

Usunąć jedno wspomnienie? Bardzo kuszące, ale czy warto to robić? Osobiście nie usunęła bym żadnego ze wspomnień (zdarzeń z życia) nawet tych najbardziej bolesnych. Wspomnienia to jest coś co nas tworzy i określa naszą osobowość, czasem niebezpieczne, bo może prowadzić do różnych paranoi - mniej lub bardziej utrudniających nam życie.
Przykładowo gdyby usunąć wspomnienie o...

Ciekawe pytanie, wzbudzające przede wszystkim pytanie o kwestie techniczne - czy chodzi o skasowanie wspomnienia, czy magiczne usunięcie wydarzenia, z którym się wiązało? Bo nawet jeśli wydarzenie było przykre czy bolesne, czasem lepiej o nim pamiętać niż zapomnieć, zwłaszcza gdy pamięta o nim ktoś inny. Przeżyłam rozstanie, które mnie zraniło, ale jeszcze bardziej chyba zraniłaby mnie wiadomość, że ów ktoś nie chciał o mnie nawet pamiętać. 
Poza tym - człowiek jest sumą swych doświadczeń, także tych niezbyt przyjemnych czy radosnych. Wspomnienie bólu czy wstydu może być najlepszą przestrogą, by pewnych błędów już nie popełniać. A to, co wyparte na siłę, powraca w formie koszmarów i nerwic.
Więc odsuwam palec od przycisku "delete". 

Ciekawe pytanie, wzbudzające przede wszystkim pytanie o kwestie techniczne - czy chodzi o skasowanie wspomnienia, czy magiczne usunięcie wydarzenia, z którym się wiązało? Bo nawet jeśli wydarzenie było przykre czy bolesne, czasem lepiej o nim pamiętać niż zapomnieć, zwłaszcza gdy pamięta o nim ktoś inny. Przeżyłam rozstanie, które mnie zraniło, ale jeszcze bardziej chyba...

Skasować wspomnienie. Kusząca perspektywa. Każdy z nas ma momenty, które go przytłoczyły, które nas zawstydzają. Fajnie zapomnieć, jakby nie było. Ale czy faktycznie to byłoby dobre?  Każdy element naszego życia to puzzle które nas tworzą. Nie mam traumatycznych wspomnień, których zniknięcie mogłoby przywrócić w moim życiu równowagę. Dlatego mogę śmiało stwierdzić, że jestem farciarą, która nie chce kasować wspomnień. Nawet tych upokarzających, nawet tych trudnych. Dzięki nim jestem tu gdzie jestem i radzę sobie. 

Skasować wspomnienie. Kusząca perspektywa. Każdy z nas ma momenty, które go przytłoczyły, które nas zawstydzają. Fajnie zapomnieć, jakby nie było. Ale czy faktycznie to byłoby dobre?  Każdy element naszego życia to puzzle które nas tworzą. Nie mam traumatycznych wspomnień, których zniknięcie mogłoby przywrócić w moim życiu równowagę. Dlatego mogę śmiało stwierdzić, że...

Mam kilka wspomnień, które warte są zapomnienia. To jak z dziurą w zębie do której wciąż mimowolnie wraca się językiem. Niektóre z nich są wstydliwe, inne intymne i wracają w najmniej oczekiwanych momentach. Jednak gdybym miała wykasować jedno szczególne dotyczy ono wyjazdu z klasą w liceum. Ogólnie w mojej pamięci w tamtych czasach byłam delikatnie mówiąc idiotką, i przynajmniej żywię taką nadzieję, teraz jestem zupełnie inną osobą. Wtedy miałam dużo kompleksów, które starałam się maskować poczuciem humoru i pozowaniem na kogoś kim nigdy nie byłam. Wyjazd w trzeciej klasie był kumulacją wszystkiego.  Chciałam być tą fajną dlatego piłam piwo, przeklinałam i pozwalałam się obmacywać przy ognisku. Efekt był taki, że za dużo wypiłam, za głośno przeklinałam i okazałam się zbyt wyluzowana przez co znajomi uznali mnie “łatwą dziewczynę”. Trudno uwierzyć, że ręka pod bluzką tak bardzo może zszargać komuś opinię. Na szczęście dla mnie niedługo wyrwałam się z rodzinnego miasteczka by rozkwitnąć intelektualnie na studiach, ale do dziś bardzo nie lubię wspominać tamtego wyjazdu i wolałabym o nim zapomnieć.

Mam kilka wspomnień, które warte są zapomnienia. To jak z dziurą w zębie do której wciąż mimowolnie wraca się językiem. Niektóre z nich są wstydliwe, inne intymne i wracają w najmniej oczekiwanych momentach. Jednak gdybym miała wykasować jedno szczególne dotyczy ono wyjazdu z klasą w liceum. Ogólnie w mojej pamięci w tamtych czasach byłam delikatnie mówiąc idiotką, i...

Mam jedno wspomnienie, które chciałabym wymazać z pamięci, ponieważ wraca do mnie w najmniej oczekiwanych momentach, czasem na jawie, czasem we śnie. Niby nic wielkiego, bo nikomu nie stała się krzywda, a jednak ta chwila wywarła na mnie jako dziecku wielkie emocje, pewien rodzaj traumy i wiecznego poczucia winy. Prawie 30 lat temu.. byłam z rodzicami na wakacjach nad morzem, poszliśmy na lody, do lodziarni, która miała taras na kilku schodach. Rodzice poszli kupić lody, ja znalazłam wolny stolik z krzesłami.. widziałam, że jedno krzesło jest koło samych schodów, że jedna z jego nóżek właściwie jest poza schodem i wisi. I nie usiadłam na tym krześle, bo wydawało mi się niebezpieczne. Ale jednocześnie nie przesunęłam krzesła, nie powiedziałam też rodzicom.. mój tata na nim usiadł i spadł z tych kilku schodów razem z krzesłem i lodem. Mój krzyk i płacz z pewnością usłyszała całą miejscowość.. Trudno było mnie uspokoić.. bo dotarło do mnie, że to moja wina. Że przeze mnie mogła się stać tacie krzywda. Że widziałam zagrożenie, w końcu sama nie usiadłam, ale nie zareagowałam. Że za późno to wszystko zrozumiałam. Byłam tylko kilkuletnim dzieckiem.. ale uwierzcie, że to najgorsze wspomnienie jakie mam. Do tej pory czuję winę i wstyd, jak myślę o tym wydarzeniu.. mimo tego, że tacie nic się wtedy nie stało.

Mam jedno wspomnienie, które chciałabym wymazać z pamięci, ponieważ wraca do mnie w najmniej oczekiwanych momentach, czasem na jawie, czasem we śnie. Niby nic wielkiego, bo nikomu nie stała się krzywda, a jednak ta chwila wywarła na mnie jako dziecku wielkie emocje, pewien rodzaj traumy i wiecznego poczucia winy. Prawie 30 lat temu.. byłam z rodzicami na wakacjach nad...

Nie wykasowałabym żadnego wspomnienia! Czy to złe czy to dobre, wpłynęły na to jakim jestem człowiekiem. Te złe nauczyły mnie pokory, rozwagi, ostrożności. Pokazały drogę , którą nie należy obierać. Dały nauczkę! 
Te dobre pokazały mi jak żyć, jak stać się dobrym, wartościowym człowiekiem.  Dały radość, i dają radość do dziś. 
Każdy jest kowalem swojego losu, każdy popełnia błędy , a ich wspomnienie  to ogromna lekcja życia.
Nawet wspomnienia z czegoś, czego było się tylko świadkiem : wypadek, tragedie, śmierć  itp uczą nas empatii, umiejętności obcowania ze złem, umiejętności  obcowania ze śmiercią . Uczą Nas odporności życiowej, przygotowują na zło świata, a nie ukrywają pod kloszem .

Nie wykasowałabym żadnego wspomnienia! Czy to złe czy to dobre, wpłynęły na to jakim jestem człowiekiem. Te złe nauczyły mnie pokory, rozwagi, ostrożności. Pokazały drogę , którą nie należy obierać. Dały nauczkę! 
Te dobre pokazały mi jak żyć, jak stać się dobrym, wartościowym człowiekiem.  Dały radość, i dają radość do dziś. 
Każdy jest kowalem swojego losu, każdy popełnia...